Τελειώνοντας τον τρύγο στο Ρουσιγιόν, το πρώτο που σκέφτηκα για την συνέχεια ήταν βόρειες πιο όψιμες περιοχές. Πάνω όμως που πήγαινε να κλείσει τρύγος στο Reinhessen, στην Γερμανία, θυμήθηκα όλες εκείνες τις κρύες και βροχερές μέρες στη Βουργουνδία και άλλαξα γνώμη. Λίγες μέρες μετά έφευγα για Ισπανία με σκοπό να δουλέψω σε μία τριάδα πολύ καλών εναλλακτικών οινοποιείων.
Πρώτος μου προορισμός το οινοποιείο Casa Pardet στο Verdu στο κέντρο τις Ισπανικής Καταλωνίας. Ο Josep Torres, ιδιοκτήτης του οινοποιείου είναι κάποιος που κατέχει πολλά γύρω από την Βιοδυναμική καλλιέργεια αλλά και μυστικά ανατολίτι
κων φιλοσοφιών που χρησιμοποιεί στο χώρο του οινοποιείου. Καλλιεργεί επίσης μικρές ποσότητες αρωματικών φυτών με τα οποία παράγει ένα είδος vermouth και αρωματικό ξύδι. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται υποφέρει από ξηρασία και τα τελυταία χρόνια οι βροχοπτώσεις κυμαίνονται σε επίπεδα ημιερήμου. Αυτό έχει αντίκτυπο στο κρασί αφού τα περισσότερα κόκκινα χαρακτηρίζονται από μία πολύ χυμώδη αίσθηση στο στόμα αλλά υστερούν κάπως σε οξύτητα. Προς τιμήν του ο Pep δεν προσθέτει οξέα υποστηρίζοντας πως προσφέρει στους καταναλωτές αυτό που δίνει το terroir του και όχι αυτό που δίνουν τα οινολοικά προϊόντα. Όποιος θέλει οξύτητες ιδού η Βουργουνδία, η Αλσατία, ο Λίγηρας...
Αυτό πάντως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως σε όποιο οινοποιείο έχω πάει και δεν χρησιμοποιεί θειώδη ανυδρίτη, τα πάντα καθαρίζονται σχολαστικότατα πολλές φορές την ημέρα. Στο Casa Pardet ήμασταν κάπως πιο χαλαροί σ'αυτό το θέμα αλλά παρόλα αυτά σε κανένα κρασί δεν υπήρχε πρόβλημα από κάποιου είδους μόλυνση. Ίσως να παίζει ρόλο το φεγκ σοϋι τελικά!
Επίσης κάτι που δεν μου άρεσε είναι πως στον τρύγο χρησιμοποιούσαμε μία μεγάλη καρότσα όπου ρίχναμε μέσα όλα τα σταφύλια και στην συνέχεια τα αδειάζαμε με μία πιρούνα στο εκραγηστήριο και από κει περνούσαν σε έναν σπαστήρα προτού μπουν στις δεξαμενές. Έχω συνηθίσει να χειρίζομαι με "ευλάβεια" τον καρπό της γης και δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τέτοιο σε βιοδυναμικό οινοποιείο. Επίσης αναρωτιέμαι γιατί χρειαζόμαστε τόσο μεγάλες εκχυλίσεις σε μία τόσο ζεστή περιοχή με τόσο ώριμα σταφύλια. Ο Pep βέβαια έχει τις δικές του εξηγήσεις σε όλα αυτά άλλα ίσως τα ξανασυζητήσουμε όλα αυτά στο μέλλον όταν θα ξέρω καλύτερα Ισπανικά για να συνενοηθώ μαζί του!
Έμεινα εκεί μία εβδομάδα και σίγουρα δεν ήταν το οινοποιείο στο οποίο έμαθα τα περισσότερα γύρω από το κρασί αλλά οι συζητήσεις κυμαίνονταν γύρω από διάφορα θέματα και η παραμονή μου ήταν εξαιρετικά ευχάριστη! Φυσικά έπεφτε και άπειρο γέλιο κάθε φορά που η μέρα έφτανε στο τέλος της και χαλαρώναμε λίγο από την δουλειά αφού ο Pep κουβαλάει μεγάλες δόσεις τρέλας μέσα του!
Τις μέρες αυτές έκανα και την πρώτη μου γνωριμία με το Tempranillo. Εύρωστη ποικιλία και ευαίσθητη δεν μου πολυγέμισε το μάτι ενώ ότι έιχα δοκιμάσει μέχρι τώρα ήταν αρκετά μέτριο.
Μέχρι την στιγμή που δοκιμασα το Vinya Sanfeliu!
Φτιαγμένο από έναν ελαιοπαραγωγό με πάθος για τα φύσικα προϊόντα και παραγώμενο χωρίς καμία απολύτως ουσία στην οινοποίηση, από την πρωτη μύτη μέχρι την αίσθηση που μένει στο στόμα στο τέλος είναι ένα κρασί αριστούργημα!
Χωρίς να έχει τρομερές οξύτητες ή μεγάλη πολυπλοκότητα, είναι τόσο αγνό αρωματικά και τόσο ζωντανό στο στόμα που δίνει την εντύπωση πως δοκιμάζουμε ακόμη το σταφύλι στο αμπέλι και για μία ακόμη φορά αναρωτήθηκα μήπως θα έπρεπε να δούμε πιο σοβαρά την ελάχιστη έως μηδενική χρήση του θειώδους ανυδρίτη.
Επίσης, άξια αναφοράς και η πολύ καλοσχεδιασμένη ετικέτα του με τα στοιχεία του κρασιού σε άπρο φόντο στο πάνω μισό της ετικέτας και στο κάτω μισό οι ρίζες των δύο υποκειμένων που υπάρχουν στον αμπελώνα σχεδιαμένες σε μαύρο φόντο!
Η τιμή του είναι απίστευτα χαμηλή (5€) και γουστάρω απίστευτα αυτό το κρασί γιατί αποδεικνύει πως ένα κρασί χωρίς θείο δεν σημάινει πως υστερεί ποιότητας αλλά ακριβώς το αντίθετο και επίσης πως βιολογική καλλιέργεια δεν σημαίνει ακριβό προϊόν αλλά προϊόν που σέβεται την γη, τον παραγωγό και τον καταναλωτή.
Κλείνω το πρώτο μέρος της Ισπανίας με το κείμενο που αναγράφεται στα καταλανικά στην πίσω ετικέτα του Vinya Sanfeliu:
Πρώτος μου προορισμός το οινοποιείο Casa Pardet στο Verdu στο κέντρο τις Ισπανικής Καταλωνίας. Ο Josep Torres, ιδιοκτήτης του οινοποιείου είναι κάποιος που κατέχει πολλά γύρω από την Βιοδυναμική καλλιέργεια αλλά και μυστικά ανατολίτι
κων φιλοσοφιών που χρησιμοποιεί στο χώρο του οινοποιείου. Καλλιεργεί επίσης μικρές ποσότητες αρωματικών φυτών με τα οποία παράγει ένα είδος vermouth και αρωματικό ξύδι. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται υποφέρει από ξηρασία και τα τελυταία χρόνια οι βροχοπτώσεις κυμαίνονται σε επίπεδα ημιερήμου. Αυτό έχει αντίκτυπο στο κρασί αφού τα περισσότερα κόκκινα χαρακτηρίζονται από μία πολύ χυμώδη αίσθηση στο στόμα αλλά υστερούν κάπως σε οξύτητα. Προς τιμήν του ο Pep δεν προσθέτει οξέα υποστηρίζοντας πως προσφέρει στους καταναλωτές αυτό που δίνει το terroir του και όχι αυτό που δίνουν τα οινολοικά προϊόντα. Όποιος θέλει οξύτητες ιδού η Βουργουνδία, η Αλσατία, ο Λίγηρας...
Αυτό πάντως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως σε όποιο οινοποιείο έχω πάει και δεν χρησιμοποιεί θειώδη ανυδρίτη, τα πάντα καθαρίζονται σχολαστικότατα πολλές φορές την ημέρα. Στο Casa Pardet ήμασταν κάπως πιο χαλαροί σ'αυτό το θέμα αλλά παρόλα αυτά σε κανένα κρασί δεν υπήρχε πρόβλημα από κάποιου είδους μόλυνση. Ίσως να παίζει ρόλο το φεγκ σοϋι τελικά!
Επίσης κάτι που δεν μου άρεσε είναι πως στον τρύγο χρησιμοποιούσαμε μία μεγάλη καρότσα όπου ρίχναμε μέσα όλα τα σταφύλια και στην συνέχεια τα αδειάζαμε με μία πιρούνα στο εκραγηστήριο και από κει περνούσαν σε έναν σπαστήρα προτού μπουν στις δεξαμενές. Έχω συνηθίσει να χειρίζομαι με "ευλάβεια" τον καρπό της γης και δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τέτοιο σε βιοδυναμικό οινοποιείο. Επίσης αναρωτιέμαι γιατί χρειαζόμαστε τόσο μεγάλες εκχυλίσεις σε μία τόσο ζεστή περιοχή με τόσο ώριμα σταφύλια. Ο Pep βέβαια έχει τις δικές του εξηγήσεις σε όλα αυτά άλλα ίσως τα ξανασυζητήσουμε όλα αυτά στο μέλλον όταν θα ξέρω καλύτερα Ισπανικά για να συνενοηθώ μαζί του!
Έμεινα εκεί μία εβδομάδα και σίγουρα δεν ήταν το οινοποιείο στο οποίο έμαθα τα περισσότερα γύρω από το κρασί αλλά οι συζητήσεις κυμαίνονταν γύρω από διάφορα θέματα και η παραμονή μου ήταν εξαιρετικά ευχάριστη! Φυσικά έπεφτε και άπειρο γέλιο κάθε φορά που η μέρα έφτανε στο τέλος της και χαλαρώναμε λίγο από την δουλειά αφού ο Pep κουβαλάει μεγάλες δόσεις τρέλας μέσα του!
Τις μέρες αυτές έκανα και την πρώτη μου γνωριμία με το Tempranillo. Εύρωστη ποικιλία και ευαίσθητη δεν μου πολυγέμισε το μάτι ενώ ότι έιχα δοκιμάσει μέχρι τώρα ήταν αρκετά μέτριο.Μέχρι την στιγμή που δοκιμασα το Vinya Sanfeliu!
Φτιαγμένο από έναν ελαιοπαραγωγό με πάθος για τα φύσικα προϊόντα και παραγώμενο χωρίς καμία απολύτως ουσία στην οινοποίηση, από την πρωτη μύτη μέχρι την αίσθηση που μένει στο στόμα στο τέλος είναι ένα κρασί αριστούργημα!
Χωρίς να έχει τρομερές οξύτητες ή μεγάλη πολυπλοκότητα, είναι τόσο αγνό αρωματικά και τόσο ζωντανό στο στόμα που δίνει την εντύπωση πως δοκιμάζουμε ακόμη το σταφύλι στο αμπέλι και για μία ακόμη φορά αναρωτήθηκα μήπως θα έπρεπε να δούμε πιο σοβαρά την ελάχιστη έως μηδενική χρήση του θειώδους ανυδρίτη.
Επίσης, άξια αναφοράς και η πολύ καλοσχεδιασμένη ετικέτα του με τα στοιχεία του κρασιού σε άπρο φόντο στο πάνω μισό της ετικέτας και στο κάτω μισό οι ρίζες των δύο υποκειμένων που υπάρχουν στον αμπελώνα σχεδιαμένες σε μαύρο φόντο!
Η τιμή του είναι απίστευτα χαμηλή (5€) και γουστάρω απίστευτα αυτό το κρασί γιατί αποδεικνύει πως ένα κρασί χωρίς θείο δεν σημάινει πως υστερεί ποιότητας αλλά ακριβώς το αντίθετο και επίσης πως βιολογική καλλιέργεια δεν σημαίνει ακριβό προϊόν αλλά προϊόν που σέβεται την γη, τον παραγωγό και τον καταναλωτή.
Κλείνω το πρώτο μέρος της Ισπανίας με το κείμενο που αναγράφεται στα καταλανικά στην πίσω ετικέτα του Vinya Sanfeliu:
"Teniu a les mans un vi extremadamant natural amb vida i libertat. Imagineu tot el que aixo significa?*"
*Κρατάς στα χέρια σου ένα κρασι εξαιρετικά φυσικό γεμάτο ζωή και ελευθερία. Φαντάζεσαι τι σημαίνει αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου