Τρίτη εβδομάδα στην Ισπανική Καταλονία και προορισμός μου το χωριό Montblanc (καμία σχέση με την ομώνυμη κορυφή των Άλπεων). Εκεί, είχα ραντεβού με τον Juan Ramon Escoda. Διάσημος σύμβουλος-οινολόγος πολλών Ισπανικών Bodegas πριν δεκαπέντε
περίπου χρόνια έκανε γνωριμία με την βιοδυναμική καλλιέργεια και λίγο αργότερα με τα λεγόμενα "φυσικά" κρασιά. Πάντα ανοιχτός σε καινούργιες ιδέες ο Juan Ramon δεν άργησε να γίνει οπαδός της εναλλακτικής παραγωγής και όταν εγκαταστάθηκε, το 2003, ξεκίνησε κατευθείαν καλλιεργώντας βιοδυναμικά και οινοποιώντας χωρίς επεμβάσεις. Αντίθετα δηλαδή απ'ότι είχε διδαχτεί και συμβούλευε επί χρόνια.Προσωπικοί λόγοι όμως τον ανάγκασαν να ακυρώσει το ραντεβού μας αλλά μου έδωσε οδηγίες για το πως να φτάσω μέχρι το οινοποιείο και για την διαμονή μου εκεί. Λίγο περπάτημα λοιπόν, λίγο ότο στοπ, κατάφερα να φτάσω στον προορισμό μου απολαμβάνοντας την πολύ όμορφη διαδρομή μέχρι την περικυκλωμένη από τα βουνά Prenafeta. Έμεινα εκεί τέσσερα βράδια και είχα αρκετό χρόνο να εκτιμήσω την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο cellier Escoda-Sanahuja.
Από την επιλογή του εδάφους, τον υποκειμένων και το κλάδεμα του αμπελιού μέχρι το τελικό προϊόν και την συσκευασία τα πάντα ήταν προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Επιχείρηση κόσμημα που δείχνει πως μπορεί κανείς να παίζει στην αγορά των μεγάλων ονομάτων και ταυτόχρονα να σέβεται το περιβάλλον και το τερουάρ του συγκινώντας ακόμη και τον πιο απαιτητικό καταναλωτή που ψάχνει κάτι έξω από τα κλασσικά.
Επτά συνολικά ποικιλίες, μία μόνο λευκή και μία μόνο ντόπια χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των τεσσάρων ετικετών του κτήματος. Οι υπόλοιπες έξι είναι γαλλικές και μάλιστα δύο από αυτές προέρχονται από αρκετά βόρειους γαλλικούς αμπελώνες.
Η μια είναι το Chenin blanc και το 2006 που κυκλοφορεί αυτήν την στιγμή στην αγορά έχει ζυμώσει 18 μέρες με τα στέμφυλα με αποτέλεσμα να οξειδωθεί πριν την ζύμωση* οποιοδήποτε στοιχείο θα μπορούσε να οξειδωθεί στις επόμενες φάσεις της ζωής του κρασιού. Αποτέλεσμα, ένα κρασί με μεγάλες αντοχές στο χρόνο, με πολύ βάθος και εκρηκτική μύτη με τα πιο ήπια μελένια αρώματα του Chenin να χρειάζονται χρόνο και αρκετό οξυγόνο ώσπου να μαλακώσουν τα εκπληκτικά ορυκτά αρώματα που κυριαρχούν.
Η άλλη βόρεια ποικιλία, το γνωστό και μη εξαιρετέο Pinot Noir είναι κατά την γνώμη μου λιγότερο πετυχημένο αφού στα ζεστά εδάφη της Ισπανίας χάνει την φινέτσα που το χαρακτηρίζει.
Άπο την άλλη, το χαρμάνι 50% Grenache 25 % Carignan και 25% καταλανικού ταμπεραμέντου της ποικιλίας Saumoll είναι φανταστικό! Ένα κρασί με πολύ βάθος και με την μύτη να ξεκινάει με τα παιχνιδιάρικα φρούτα του Grenache και συνεχίζει με τα λιγότερο "ήμερα" αρώματα των άλλων δύο ποικιλιών δίνοντας έτσι ένα όμορφο μείγμα φρούτων και αρωματικών βοτάνων του βουνού. Στο στόμα εγείρει μέχρι και το τελευταίο γευστικό αισθητήριο όντας πολύ χυμώδες και τέλεια ισορροπημένο με τανίνες που γλιστράνε απαλά αφήνοντας μετά το πέρασμά τους μία πολύ φρουτένια επίγευση.
Τέλος, το μπορντολέζικο χαρμάνι του οινοποιείου (2 μέρη Merlot και ένα μέρος Cabernet Sauvignon) είναι ακόμη στην φιάλη και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ανοιχτεί και να δοκιμαστεί. Δοκιμάζοντας το από την δεξαμενή πάντως είναι αρκετά χαρακτηριστικό των δύο ποικιλιών με έντονα αρώματα σκούρων φρούτων, ταννικό και γεμάτο στο στόμα. Επίσης από την δεξαμενή, δοκιμάσαμε και το Καταλανικό Saumoll το οποίο ήταν αρκετά ρουστίκ και μάλλον πολύ νέο για να κριθεί ακόμη αφού μόλις που είχε τελειώσει την ζύμωση.
Η φιλοσοφία του οινοποιείου και το δέσιμο με την φύση φαίνεται και στο τελικό προϊόν την στιγμή που βγαίνει στο εμπόριο. Κάθε ετικέτα απεικονίζει ένα ζώο από την πανίδα που περιβάλλει το οινοποιείο και φέρει και το αντίστοιχο όνομα στα Καταλανικά. Παράδειγμα, το χαρμάνι των τριών ποικιλιών είναι το les Paradetes με σήμα τον ασβό και το λευκό το Els Bassots με σήμα την αλεπού!
Να μην ξεχάσω και τους δύο άγρυπνους (;) φύλακες μορφές του οινοποιείου: τον "Bob Marley των σκύλων" Μπρούνο και τον μόνιμα σκανδαλιάρη Ρόκυ!
Αυτό ήταν και το τελευταίο οινοποιείο που είδα κλείνοντας έτσι έναν κύκλο εμπειριών σε μία χώρα της οποίας τα κρασιά ήταν σχετικά άγνωστα για μένα μέχρι τώρα.
Η Ισπανία βέβαια δεν τελείωσε εδώ μιας και πέρα από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες να πετύχουμε καλό Ισπανικό κρασί στα τάπας bar και τα εστιατόρια της Ταρραγόνα ακολούθησε μία εβδομάδα μη οινικών δραστηριοτήτων (ορειβασία κλπ) μέχρι την επιστροφή στην Γαλλία για την συνέχιση των αμπελο-οινικών περιπετειών εκεί!
*Η λεγόμενη προζυμωτική οξείδωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου