Back in Burgundy: Η χρυσή πλαγιά (ημέρα πρώτη)

Πέμπτη 2 Δεκέμβρη και το πρόγραμμα για το πρωί έγραφε επίσκεψη στα Grande Crus του Vosne Romanèe με τα πόδια και δοκιμές κρασιών στο οινοποιείο της Anne Gros στην οποία και νοικιάζαμε το σπιτάκι που μέναμε.

Το ιστορικό Cru του Romanèe Conti

Η θερμοκρασία ήταν γύρω στους μείον δύο αλλά ο ήλιος μαλάκωνε κάπως την κατάσταση και έτσι ξεκινήσαμε να διασχίσουμε το γραφικό χωριουδάκι όπου διαμέναμε και να περπατήσουμε στα μεγάλα crus που το περιέβαλαν. Ξεκινήσαμε από την "La Tache" και φτάσαμε μέχρι τα όρια του Romanée Conti με το Richebourg συνοδευόμενοι πάντα από την υπεύθυνη καλλιέργειας του κτήματος της Anne Gros που μας εξηγούσε παράλληλα τις εδαφικές ιδιαιτερότητες και τους τρόπους καλλιέργειας των ξακουστών αυτών αμπελοτεμαχίων.

Δοκιμάζοντας παγωμένα σταφύλια από μεγάλα Crus

Επιστρέψαμε στο Domaine Anne Gros όπου είχαμε μία σύντομη συζήτηση με την υπεύθυνο και μία ακόμη πιο σύντομη επεξήγηση των μεθόδων παραγωγής. Τα κρασιά δοκιμάζονταν αρκετά δύσκολα, ίσως λόγω του υπερβολικού κρύου στον χώρο που τα δοκιμάζαμε και το μόνο που έβγαινε έντονα ήταν το ξύλο του βαρελιού. Παρόλα αυτά καταφέραμε να ξεχωρίσουμε το Chambolle Musigny Villages για το πολύ καλό φρούτο του και την ωραία δομή του ενώ από τα Grand Crus μόνο το Richebourg κατάφερε να μας κερδίσει κάπως και να κρατήσει ψηλά την σημαία των μεγάλων αμπελοτεμαχίων. Και εδώ βέβαια το βαρέλι ήταν παρόν αλλά σίγουρα ήταν πολύ καλύτερα εναρμονισμένο στο σύνολο ενώ το στόμα είχε πολύ καλή δομή, φινέτσα και ευχάριστο τελείωμα με διάρκεια.

Όπως και να χει όμως από ένα Domaine που θεωρείται από τα πολύ καλά της Βουργουνδίας περιμέναμε κάτι πολύ περισσότερο και μάλλον μας άφησε απογοητευμένους.

Το απόγευμα ανεβήκαμε την ζώνη λίγο ψηλότερα προς την Dijon με κατεύθυνση το Gevrey Chambertin όπου και συναντήσαμε τον Pierre Boillot. O Pierre, οινοπαραγωγός παλαιάς οικογένειας, υποστηρίζει πως το Pinot Noir είναι μία πολυ΄ντελικάτη ποικιλία και θέλει κατά την οινοποίησή του όσο το δυνατόν λιγότερες επεμβάσεις γίνεται. Εμείς συμφωνούμε μαζί του -και μέσα μας ψιθυρίζουμε: και το Ξινόμαυρο as well- και επιβεβαιώσαμε την άποψη αυτήν δοκιμάζοντας τα πολύ κομψά και ολοκληρωμένα πινό του. Από το Gevrey Chambertin μέχρι και το Pommard όπου ο Pierre καλλιεργεί αμπέλια, κάθε μία cuvée του ήταν εξαιρετικής ποιότητας και παρόλο το κρύο της κάβας είχαμε μία πολύ ευχάριστη οινογευστική εμπειρία. Για το κλείσιμο δοκιμάσαμε ένα λευκό από Pinot Gris που είχε φυτεύσει ο παππούς του Pierre πριν πολλά χρόνια για να μαλακώνει την σκληράδα των κόκκινων του Volnay. Πλέον εμφιαλώνεται χωριστά μόνο για εσωτερική κατανάλωση και είναι ένα πολύ απλό μαλακό κρασί για καθημερινή χρήση χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο.

Το highlight της ημέρας ακολούθησε αμέσως μετά, στο χωριό Chambolle-Musigny, στο Domaine Georges Roumier που είναι ένα από τα πλεόν ξακουστά ονόματα της Cote d'Or. Ο Christophe Roumier που έχει πάρει σήμερα τα ηνία του κτήματος παράγει κάποια από τα πιο φημισμένα κρασιά της

O C.Roumier συνομιλεί με τον Γ.Ιωαννίδη

περιοχής, τα οποία πωλούνται σε αρκετά υψηλές τιμές και είναι πολύ σπάνια αφού η παραγωγή εξαφανίζεται μόλις κυκλοφορήσει. Λίγοι τουρίστες έχουν την δυνατότητα να επισκεφτούν και να δοκιμάσουν στο οινοποιείο του αλλά ως ομάδα παραγωγών καταφέραμε να γίνουμε δεκτοί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Αφού είχαμε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση πάνω στο ιστορικό του κτήματος και τις μεθόδους οινοποίησης περάσαμε στο υπόγειο κελάρι του για να δοκιμάσουμε τα 2009 από το βαρέλι και να βυθιστούμε στον κόσμο των αισθήσεων.

Η αρχή έγινε με το Chambolle Musigny Village που ήταν εξαιρετικά δροσερό στο στόμα και είχε νύξεις ορυκτών αρωμάτων που θύμιζαν θειάφι και έφερναν στο νου κρασί από ηφαιστειογενή εδάφη.

Από εκεί και πέρα περάσαμε κατευθείαν στα 1er Crus και στο σημειωματάριο μου έχω γράψει λέξεις και φράσεις όπως: ουάου, πω πω!, κάτσε καλά, αμά νέκταρ και άλλα τέτοια πολύ διαφορετικά από αυτά που γράφω συνήθως. Κάποιοι από την παρέα μάλιστα ήταν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα από την συγκινησιακή φόρτιση!

Γιατί να πρωτογράψω; Για το απίθανο Clos de la Bussiere; το εκπληκτικό Les Combottes; το τόσο φινετσάτο Les Cras; το ορυκτό και συνάμα πιπεράτο Ruchottes Chambertin, το μοναδικής προσωπικότητας Les amoureuses ή το τεράστιο Bonnes Mares Grand Cru με την απίστευτη τανική του δομή που έμενε να τσιμπάει απαλά το στόμα;

Από μπουκάλι δοκιμάσαμε κάποια Crus του 2008 που δοκιμάζονταν λίγο δυσκολότερα απ'ότι τα

Το Musigny του Roumier: Θρύλος!

βαρέλια και απ'όσο μας είπε και ο ίδιος ο Christophe το 2008 είναι μία χρονιά που δεν θα πάει και πολύ μακριά σε παλαίωση. Δοκιμάσαμε επίσης ένα Les Cras 1er Cru του 2007 το οποίο ήταν και αυτό λιγάκι κλειστό αλλά σίγουρα είχε πολύ όμορφο φρούτο στη μύτη και πολύ φίνες τανίνες. Αυτό όμως που ερωτευτήκαμε ήταν οι Amoureuses* του 2000 που είχαν μία μοναδικής πολυπλοκότητας μύτη που άρχιζε από μπαχαρικά και τρούφα και τελείωνε σε δέρμα και ευγενικά αρώματα μανιταριών.

Και εκεί που νομίζαμε πως ότι σοκ ήταν να πάθουμε το είχαμε πάθει ήδη, ο Christophe ήρθε να μας αποτελειώσει με ένα Corton Charlemagne Grand Cru του 2009 και να μας δείξει πως είναι άπαιχτος και στα μεγάλα λευκά. Ένα λαχταριστό Chardonnay με έντονα αρώματα λεμονανθού, τραγανότατο και με μία πολύ μακριά ατελείωτη επίγευση που θύμιζε παστέλι και κυδωνόπαστο. Ένα πραγματικά πολύ μεγάλο λευκό!

Στην συζήτηση που ακολούθησε μετά το τέλος των δοκιμών ο Christophe Roumier υποστήριξε και αυτός την γνώμη του Pierre Boillot περί ντελικάτου Pinot Noir και είπε πως η βασική του αρχή είναι να μην κάνει πολύ τεχνικές οινοποιήσεις ώστε το terroir να βγαίνει πάντα μπροστά από την οινοποίηση και όχι η οινοποίηση μπροστά από το terroir.

Με την επίσκεψη αυτή έκλεισε και η δεύτερη μέρα των επισκέψεων κατά την οποία τα κρασιά του Roumier κέρδισαν τις εντυπώσεις και τις καρδιές μας και η Cote d'Or (χρυσή πλαγιά) απέδειξε πως το όνομά της σίγουρα δεν είναι τυχαίο!

*amoureuses: για τους μη γαλλομαθείς amoureuses σημαίνει "οι ερωτευμένες"