Back in Burgundy: Η χρυσή πλαγιά (ημέρα δεύτερη)

Η τρίτη μέρα των επισκέψεων έμελλε να είναι η πιο κρύα απ' όλες τις μέρες που μείναμε στην Βουργουνδία και χιόνιζε ασταμάτητα από το πρωί. Η πλαγιά των μεγάλων cru είχε ντυθεί στα λευκά και το θέαμα ήταν υπέροχο.

Ένα από τα παγωμένα κελάρια..

Η πρώτη επίσκεψη της ημέρας ήταν στο Vosne Romanée στο οινοποιείο του Jean-Yves Bizot. Δοκιμάσαμε την σοδειά του 2009 από το βαρέλι και μία φιάλη του 2008. Το υπόγειο κελάρι ήταν πολύ παγωμένο και σίγουρα οι συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες για να δοκιμάσει κανείς κόκκινα. Έτσι ο οινοποιός αδίκησε τα ίδια του τα κρασιά που ήταν πολύ κλειστά λόγω κρύου και το βαρέλι σκέπαζε το φρούτο εξ ολοκλήρου.
Το μόνο κέρδος από την επίσκεψη αυτήν ήταν πως ο ιδιοκτήτης πέρα από οινοποιός που είναι, έχει σπουδάσει και γεωλογία και κάναμε μία συζήτηση σχετικά με τα εδάφη της Cote d'or και τον τρόπο που διαμορφώθηκαν σήμερα μετά από εκατομμύρια χρόνια αλλαγών στην μορφολογία τους.

Δοκιμάζοντας στον Τραπέ

Χωρίς να χάνουμε χρόνο φύγαμε για το Gevrey-Chambertin και το οινοποιείο του Jean Louis Trapet. Ένα Domaine το οποίο έχω σε μεγάλη εκτίμηση αφού πέρα από ένα από τα κορυφαία ονόματα της Βουργουνδίας σε βιοδυναμική καλλιέργεια, είναι και το μέρος όπου έμαθα πολλά μυστικά από τον κόσμο του κρασιού. Παρόλα αυτά όμως συναντήσαμε και εκεί ένα πρόβλημα που συναντήσαμε και σε άλλα domaine της περιοχής. Η κάβα ήταν υπερβολικά κρύα και οι ούτως ή άλλως δύσκολες χρονιές 2007 και 2008 δοκιμάζονταν πολύ άσχημα.
Δυστυχώς η Βουργούνδιοι επαναπαύονται στις δάφνες τους και στον τομέα της φιλοξενίας και την οργάνωση χώρων γευστικών δοκιμών είναι ακόμη πολύ πίσω.
Γι'αυτό, κανένα κρασί δε σηκώνει κριτική αφού οι ήδη τονισμένες οξύτητες μας φαινόταν αιχμηρότατες, οι τανίνες άγριες και τα αρώματα παγωμένα και κρυμμένα στο ποτήρι. Είναι μεγάλη ειρωνεία να παράγεις ένα κρασί λαμβάνοντας υπόψιν κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξή του και όταν έρθει η ώρα των δοκιμών να το σερβίρεις παγωμένο και αυτό στην Βουργουνδία συμβαίνει κατά κόρον.

Ευτυχώς η αμέσως επόμενη επίσκεψη μας έκανε να αναθεωρήσουμε και να δούμε πως ακόμη και στην Βουργουνδία υπάρχουν οινοποιεία που δίνουν μεγάλη σημασία στις συνθήκες που πρόκειται να δοκιμαστεί το κρασί τους. Η επίσκεψη στον Bruno Clavelier ήταν κάτι που όπως μας είχαν πει διάφοροι φίλοι που εμπλέκονται στον αμπελοοινικό χώρο, θα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό γιατί πέρα από έναν εξαιρετικό οινοπαραγωγό θα γνωρίζαμε και έναν θαυμάσιο άνθρωπο. Δεν είχαν και άδικο αφού ο Bruno μας έκανε μία πλήρης ξενάγηση στους χώρους που παράγει το κρασί του και αμέσως μετά μας οδήγησε στην αίθουσα δοκιμών.
Εκεί, πέρα από τις φιάλες και τα δείγματα που είχε τραβήξει νωρίτερα από τα βαρέλια προκειμένου να έχουν την επιθυμητή θερμοκρασία, είχε ετοιμάσει εδαφολογικούς χάρτες των cru της Cote d'Or, είχε φέρει δείγματα εδάφους από τους αμπελώνες του και είχε δημιουργήσει τις καταλληλότερες συνθήκες γευσιγνωσίας.

Ο Μπρουνό είναι η τρίτη γενιά μιας παραδοσιακής οικογένειας οινοποιών κάτι που στην Βουργουνδία δεν θεωρείται παλιά οικογένεια αλλά πολύ πρόσφατη στον χώρο αυτόν. Σε βιολογική καλλιέργεια εδώ και πολλά χρόνια, την τελευταία πενταετία πέρασε σε Βιοδυναμική αφού πιστεύει πως αυτό τον βοηθάει να παράγει οίνους που αποτύπωναν απόλυτα αυτό το οποίο πρεσβεύουν. Ο ίδιος έχει τελειώσει οινολογία στην Dijon και παίρνει μόνος του αποφάσεις για κάθε ενέργεια που γίνεται.

O Bruno Clavelier στήνει το ..σκηνικό

Ξεκινήσαμε τις δοκιμές με ένα εκπληκτικό Aligoté. Η ποικιλία αυτή είναι αρκετά υποτιμημένη και χρησιμοποιείται για πολύ απλά κρασιά που σπάνια βρίσκει κανείς εκτός Γαλλίας αφού εμπορεύονται ελάχιστα. Το συγκεκριμένο κρασί όμως είχε μία μελένια μύτη με μεταλλικές νύξεις και ένα ήπιο αλλά γεμάτο στόμα που το καθιστούσαν πολύ καλύτερο από τα περισσότερα λευκά που βρίσκουμε στην Ελληνική αγορά.
Περνώντας στα κόκκινα, δοκιμάσαμε ένα πολύ καλό Bourgogne Passetoutgrain από 90%Pinot Noir 10% Gamay (επιτρέπεται μέχρι 33%) που είχε πολύ καθαρή φραουλένια μύτη με όμορφα δεμένες νότες τσουκνίδας και πολύ λεπτές τανίνες.
Από εκεί και πέρα ακολούθησε ένα σερί εξαιρετικών κρασιών. Τα μολύβια πήραν φωτιά και τα επιφωνήματα ενθουσιασμού ακούγονταν το ένα μετά το άλλο! Οι σημειώσεις μου είναι πάνω από τρεις σελίδες αφού αναλύαμε προσεκτικά το γεωλογικό ιστορικό του κάθε αμπελοτεμαχίου, αγγίζαμε (!) το αντίστοιχο πέτρωμα και εξετάζαμε το πως μεταφράζονταν τα χαρακτηριστικά του εδάφους στα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του κρασιού.

Τα πετρώματα του Clavelier

H "La Combe Brulée" για παράδειγμα διαθέτει ένα υπέδαφος από πέτρες που είναι απολιθωμένα θαλασσινά σφουγγάρια και περιέχουν γύρω στο 85% πυρίτιο. Αυτό δίνει ένα σπιρτόζικο ερυθρό με έντονες οσμές τασακμακόπετρας και μπαρουτιού που κάνουν το φρούτο του εκρηκτικό!
Η "Combe d'orveaux" από λευκό Ωόλιθο πάλι, έδινε ένα πικάντικο αλλά με ανθώδεις νότες κρασί και ήταν απίστευτα ευκολόπιοτο για ένα τόσο νεαρό premier cru.
Επίσης εξαιρετικό το "Nuit Saint Georges Aux Cras" (δεν έχει σχέση με το "Les Cras") που είχε πολύ ιδιαίτερα αρώματα γλυκόριζας και cassis ενώ παράλληλα η πολύ καλή τανική δομή του, του έδινε αρκετά χρόνια παλαίωσης.

Αυτά ήταν κάποια από τα δείγματα του 2009 που δοκιμάσαμε τραβηγμένα από το βαρέλι ενώ δοκιμάσαμε και αρκετές φιάλες του 2008 ήδη εμφιαλωμένες. Το 2008 όπως έχω ήδη γράψει αρκετές φορές ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά αλλά ο Clavelier απέδειξε πως είναι σίγουρα ένας εξαιρετικός οινοπαραγωγός που τα καταφέρνει κάθε χρονιά. Το γεγονός αυτό μας το εξήγησε μάλιστα με τον εξής τρόπο:
Το 2009 λέει είναι μία χρονιά ορχήστρα. Τα πάντα πήγαν καλά και ένα μικρό φάλτσο χάνεται μέσα στην βοή των υπολοίπων. Το 2008 είναι χρονιά που θα την παρομοιάζαμε με σολίστα. Το παραμικρό λάθος φαίνεται πάρα πολύ έντονα γιατί δεν υπάρχει κάτι για να το καλύψει. Έτσι, την πρώτη χρονιά θα βρει κανείς καλά κρασιά από τους περισσότερους παραγωγούς της Βουργουνδίας ενώ το 2008 αξίζουν μόνο τα κρασιά που έχουν παραχθεί από επιδέξιους σολίστες! Όπως για παράδειγμα το premier cru "Les Cras" που πέρα από το απίθανο αρωματικό του μπουκέτο έβγαζε τρομερή ενέργεια στο στόμα όντας ταυτόχρονα πολύ καλά δομημένο και ισορροπημένο.

Όσα και να γράψω γι'αυτήν την τελευταία επίσκεψη δεν θα είναι ποτέ αρκετά αφού κάναμε πάρα πολλές συζητήσεις με τον Bruno Clavelier γύρω από πάρα πολλά θέματα και δεν είναι τόσο εύκολο όλα αυτά να καταγραφούν γραπτά. Σίγουρα όμως τέτοιες επισκέψεις αξίζουν και με το παραπάνω ένα ταξίδι, ακόμη και αν αυτό είναι μέσα στον παγωμένο Γαλλικό χειμώνα.

Κλείσαμε έτσι με τον καλύτερο τρόπο το τετραήμερο αυτό στην Βουργουνδία και επιστρέψαμε εν μέσω βαρυχειμωνιάς στο Παρίσι για μερικές ακόμη γαστρονομικές αποδράσεις...