Το Ξινόμαυρο στην Μόσχα

Στα μέσα Νοέμβρη, πάνω δηλαδή που άρχισε να σφίγγει το κρύο στην Μόσχα, πέντε ναουσαίοι οινοπαραγωγοί βρέθηκαν στην Ρωσική πρωτεύουσα με σκοπό να προωθήσουν το Ξινόμαυρο και να έρθουν σε επαφή με το καταναλωτικό κοινό της χώρας. Η ομάδα των οινοπαραγωγών συμμετείχε σε μία από τις μεγαλύτερες οινικές εκθέσεις της Μόσχας υπό το όνομα naoussawines στα πλαίσια του προγράμματος προώθησης προϊόντων σε τρίτες χώρες. Στην εκδήλωση συμμετείχαν τα οινοποιεία Δαλαμάρα, Κελεσίδη, Φουντή, Χρυσοχόου και ο συνεταιρισμός Βαενι ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος εξάγει ήδη τα προϊόντα του στην αχανή αυτή χώρα. Στο σταντ όμως υπήρχαν πληροφορίες και φιάλες προς δοκιμή και από άλλα οινοποιεία της Νάουσας που συμμετέχουν στο πρόγραμμα αλλά δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν μέρος στην εκδήλωση.

Η αγορά της Ρωσίας είναι μία τεράστια ανερχόμενη αγορά που απορροφάει ήδη μεγάλες ποσότητες κρασιού από όλο τον κόσμο αφού η εγχώρια παραγωγή είναι ελάχιστη. Οι ποσότητες αυτές μάλιστα αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια λόγω της στροφής του κόσμου προς τα λιγότερο σκληρά αλκοολούχα απ'ότι η βότκα και το εμπάργκο της Ρωσίας στις εισαγωγές από Γεωργία και Μολδαβία που ήταν έως τότε οι μεγαλύτεροι προμηθευτές της χώρας. Το εμπάργκο έγινε γιατί τα κρασιά των χωρών αυτών κρίθηκαν ακατάλληλα αλλά είναι κοινό μυστικό πως έγινε ως πολιτικό αντίποινο για την φιλοαμερικάνικη στάση τους.

Απ'όσο μπόρεσα να καταλάβω το καταναλωτικό κοινό της χώρας χωρίζεται σε δύο κύριες κατηγορίες; αυτούς που αγοράζουν επώνυμα κρασιά προς επίδειξη της οικονομικής τους ισχύος και αυτούς που προσπαθούν να μπουν στον κόσμο του κρασιού μέσω τον εύκολων γεύσεων όπως τα μαλακά άνευρα και νερουλά ημίγλυκα. Κάπου εκεί ενδιάμεσα υπάρχει και μία μειοψηφία συνειδητοποιημένων καταναλωτών που ξέρουν να πίνουν και είναι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως θα ενδιαφερθούν για το ελληνικό κρασί. Είναι ένα μικρό ποσοστό με αυξητική όμως τάση που αριθμητικά δίνει ένα σεβαστό νούμερο καταναλωτών αφού αποτελεί ποσοστό μίας τεράστιας αγοράς.

Γυρίζοντας στα υπόλοιπα σταντ της έκθεσης επιβεβαίωσα την άποψη αυτή. Ημίξηρα, ημίγλυκα, γλυκά, ανάλαφρα ξηρά με ανύπαρκτες τανίνες κυριαρχούσαν σε όλα τα σταντ ενώ το μερλό, το καμπερνέ και το σαρντονέ είχαν παντού πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρόλα αυτά τα περίπτερα των παραγωγών αυτών κατακλύζονταν από κόσμο. Ίσως βέβαια να έφταιγαν και οι καλλίγραμμες κοπέλες που τα παρουσίαζαν και φυσικά δεν έπαιζε κανένα ρόλο αν νόμιζαν πως Καμπερνέ είναι το όνομα του χωριού που παράγεται το κρασί. Μπρος στα κάλλη τι είναι γνώσεις;! Λεπτομέρεια..

Λίγο ενδιαφέρον είχαν οι γηγενείς ποικιλίες αφού δεν είχαν κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα κρασιά, καμπερνο-έφερναν στις περισσότερες περιπτώσεις και κανένας δεν ήξερε να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες πάνω σε αυτές. Ενδεικτικά να αναφέρω τη λευκή Ρκατσιτέλι από την Γεωργία, τις κόκκινες Μπαγιάν Σιρά από το Αζερμπαιτζάν, το αρκετά διαδεδομένο Σαπεράβι από την Γεωργία και την Φετεάσκα Νέγκρα από την Ρουμανία. Η μόνη που κάπως ξεχώριζε ήταν το Τσιμνιάσκι Τσιόρνι από το οινοποιείο Βιντέρνικοφ που οινοποιημένη σε ανοξείδωτη δεξαμενή έβγαζε ωράιο φρούτο στη μύτη και καλά δεμένη οξύτητα. Τέλος, από το ίδιο οινοποιείο ξεχώρισα και το Γκόλουμποκ(;) που ήταν η μόνη ποικιλία που ήταν καλά στημένη τανικά αλλά το κρασί ήταν πολύ κλειστό αρωματικά και η οξύτητά του ήταν κάπως άγρια.

Κανένα από τα οινοποιεία αυτά όμως δεν πρόκειται να "σοβαρευτεί" άμεσα αφού αυτό που πουλάει είναι οι φανταχτερές ετικέτες και οι εκθαμβωτικές παρουσίες στα περίπτερά τους. Πέραν τούτου, κάθε ένα από αυτά τα οινοποιεία αποτελεί σχεδόν μονοπώλιο στη χώρα του (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν κλπ.) και εφόσον η εγχώρια αγορά απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής τους δεν έχουν πρόβλημα διάθεσης των προϊόντων τους.

Αυτά λοιπόν από την Ρωσική αγορά, η οποία μπορώ να πω με σιγουριά πως έχει σπουδαίο μέλλον αλλά εμένα προσωπικά δεν με συγκίνησε και ανυπομονούσα να επιστρέψω στην Γαλλία και τους ιδιότροπους αλλά με άποψη Γάλλους καταναλωτές.