Τι μάθαμε από τους Γιαπωνέζους

Να λοιπόν που οι αμπελο-οινικές περιπέτειες στην Σλοβενία καλά κρατούν και θα αναγκαστώ να τις διακόψω για μία ακόμη φορά με μία παρέμβαση που γίνεται εξ ανατολής.

Στα τέλη Απρίλη επισκέφτηκαν την χώρα μας δύο Ιάπωνες εισαγωγείς κρασιού οι οποίοι γύρισαν στις κυριότερες αμπελοοινικές περιοχές. Κρήτη, Σαντορίνη, Νάουσα, Κεφαλλονιά και Πελοπόννησο σε οινοποιούς που η κυρια Coda και ο κύριος Tsukahara θεωρούν πως τα κρασιά που παράγουν είναι ότι πιο κοντινό σε αυτό που λέμε "φυσικά κρασιά".

Η προσήλωση αυτή των γιαπωνέζων στα λεγόμενα "φυσικά κρασιά" δεν είναι τυχαία. Παρά τους έντονους ρυθμούς ζωής και την τεράστια τεχνολογική πρόοδο προσπαθούν όσο γίνεται να διατηρούν στενούς δεσμούς με την φύση και να καταναλώνουν όσο το δυνατόν φυσικότερα προϊόντα.

Το σημαντικότερο όλων όμως έχει να κάνει με τον μεταβολισμό του θειώδους ανυδρίτη από τον οργανισμό τους. Οι Ιάπωνες στερούνται ενός ενζύμου που παίζει σπουδαίο ρόλο στον μεταβολισμό του και για τον λόγο αυτό, το συκώτι τους και κατά συνέπεια ο οργανισμός τους κουράζεται πολύ πιο γρήγορα από την κατανάλωση αλκοόλ απ'ότι ο δικός μας.

Όσοι βέβαια έχουν πιει αθείωτα κρασιά γνωρίζουν πόσο πιο ανάλαφρη είναι η αίσθηση που δίνουν και αντιλαμβάνονται εύκολα την κούραση που φέρνει ο θειώδης ανυδρίτης στον οργανισμό οποιουδήποτε ανθρώπου όταν χρησιμοποιείται σε μεγάλες ποσότητες. Απ'ότι φαίνεται, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους Ιάπωνες αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό.

Έχοντας υποδεχτεί αρκετούς ξένους επαγγελματίες από το χώρο του κρασιού έχω γνωρίσει διάφορους χαρακτήρες, διάφορα γούστα και συνήθειες. Ομολογώ όμως πως οι δύο εκπρόσωποι της εταιρίας Racines CO ήταν κάτι τελείως διαφορετικό απ'ότι έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.

Δύο μικροκαμωμένα ανθρωπάκια με τεράστιες γνώσεις και μεγάλη περιέργεια γύρω από το κρασί.
Περπατώντας στα αμπέλια μου προκαλούσαν έκπληξη οι εκ βαθέων ερωτήσεις που μας έκαναν. Ερωτήσεις πολύ πέρα από αυτές που δεχόμαστε συνήθως και ερωτήσεις για κάποια πράγματα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν κάτσαμε ποτέ να αναρωτηθούμε για τα ίδια μας τα αμπέλια. Ο κύριος Τσουκαχάρα μάλιστα δεν άφηνε γωνιά του αμπελιού που να μην μετράει με τον μετρητή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων του.

Δεχθήκαμε φιλικές παρατηρήσεις όχι μόνο για τις κολώνες τις ΔΕΗ που περνούσαν λίγο έξω από κάποια αμπέλια αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο τα σύρματα στο τέλος της σειράς σχημάτιζαν γωνίες! Στην δοκιμή που κάναμε μάλιστα μέσα στους αμπελώνες του κτήματος Θυμιόπουλου, ο κύριος Τσουκαχάρα απαίτησε να ανέβουμε σε ένα χωράφι με στάρι, λίγο πιο πάνω από τον αμπελώνα, για να είμαστε μακριά από τα σύρματα και τους σιδερένιους πασσάλους. Επίσης έπρεπε όλοι να κοιτάζουμε προς την ανατολή.
Σίγουρα από εκεί θα είχαμε καλύτερη θέα...

Όλως παραδόξως όμως τα κρασιά δοκιμάζονταν πολύ καλύτερα! Ως δύσπιστοι προσπαθήσαμε να βρούμε διαφορετικούς τρόπους να δικαιολογήσουμε την αλλαγή αυτήν αλλά το σίγουρο ήταν πως οι αλλαγή θέσης άλλαζε τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά!


Λιγότερο πετυχημένη και λιγότερο βολική η έμπνευση του Ιάπωνα φίλου μας στο οινοποιείο Δαλαμάρα όπου γυρίσαμε όλοι προς τα δυτικά βλέποντας ο ένας την πλάτη του άλλου σαν να καθόμασταν σε λεωφορείο. Εκεί δεν μπόρεσα να αντιληφθώ κάποια διαφορά και ο μαέστρος των δοκιμών μας με ενημέρωσε πως είναι επειδή "δεν το 'χω".

Πέρα όμως από τα προβλήματα προσανατολισμού στις δοκιμές μας, είχαμε και προβλήματα με τις φιάλες μας. Το πλαστικό καψύλλιο αφαιρούνταν προτού αφαιρεθεί ο φελλός ενώ ορισμένες ετικέτες που δεν πληρούσαν τις -άγνωστες σε εμάς- προϋποθέσεις αφαιρούνταν και αυτές από τον ανατολίτη επισκέπτη μας με ειδικό μαχαιράκι. Όταν οι φιάλες "ξεβρακώνονταν" από την συσκευασία τους σερβίρονταν αποκλειστικά και μόνο από τον ίδιο με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Ο κύριος Τσουκαχάρα συγκέντρωνε τα "τσι" του στο εσωτερικό μέρος της παλάμης του και πιάνοντας με το σημείο εκείνο τον πάτο της φιάλης σερβίριζε γέρνοντας πάντα την φιάλη με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζει ορθή γωνία με τον κάθετο άξονα του ποτηριού. Αν εμείς οι ίδιοι σερβίραμε με τον ίδιο τρόπο δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα γιατί ως γνωστών εμείς "δεν το έχουμε"!

Κατά την διάρκεια των δοκιμών, οι Ιάπωνες ήταν τελείως ανέκφραστοι και πέρα από της παρατηρήσεις τους στο σερβίρισμα δεν έκαναν κανένα άλλο σχόλιο.
Αντιθέτως έκαναν σχόλια για όλα τα ζώα του οινοποιείου αφού ο κύριος Τσουκαχάρα μελέτησε προσεκτικά όλες τις γάτες, το σκυλί και τα άλογα κάνοντας ένα σχόλιο για το καθένα!
Και αν όλα αυτά μας φαίνονται περίεργα, οι δύο επισκέπτες μας όχι απλά είναι φοβεροί γευσιγνώστες αλλά η εταιρία την οποία διευθύνουν είναι στις τρεις σημαντικότερες εταιρίες εισαγωγής κρασιών της χώρας τους.
Σίγουρα λοιπόν δεν είναι τσαρλατάνοι αλλά απλά έχουν τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο να προσεγγίζουν τα πράγματα.

Μην ξεχνάμε πως για εμάς δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί εμείς απλά "δεν το έχουμε"...