Αφού καταφέραμε να 'ξεφύγουμε' από την ιδιαίτερα θερμή φιλοξενία της οικογένειας Kristancic επιστρέψαμε στην Gorizia για να επισκεφτούμε τον Damijan Podversic, έναν πολύ ιδιόρρυθμο Σλοβένο που αν και εγκατεστημένος σε Ιταλικό έδαφος αρνούνταν πεισματικά να μιλήσει Ιταλικά.
Πέραν τούτου ήταν απόλυτος και απότομος σε όλα του τα πιστεύω. Όπως για παράδειγμα στο ότι ο Θειώδης ανυδρίτης είναι ένα αχρείαστο χημικό παρασκεύασμα, ότι όποιος ποτίζει τον αμπελώνα του είναι ανήθικος γιατί άλλοι πεθαίνουν της δίψας και αυτός ξοδεύει νερό για να παράγει ένα είδος πολυτελείας και άλλα τέτοια γραφικά. Το γεγονός μάλιστα πως φώναζε βροντερά την ώρα που τα έλεγε τον έκανε ακόμη γραφικότερο ενώ η επιμονή του σε κάποια θέματα τον έκανε κουραστικό.
Τα παραπάνω όμως δεν εμποδίζουν σε καμία περίπτωση να πω πως στο ακατάστατο υπόγειο-εμφιαλωτήριο-αποθήκη-οινοποιείο του δοκίμασα μερικά πολύ μεγάλα λευκά κρασιά.
Ξεκινήσαμε με τo Kaplja από 40% Chardonnay, 30%Ribolla και 30%Malvasia Istriana που ήταν πολύ καθαρό και έντονο αρωματικά με το κερί μέλισσας να κυριαρχεί και θαυμάσιο μεταλλικό στόμα με μία ελαφριά πίκρα που του έδινε διάρκεια.
Στην συνέχεια δοκιμάσαμε δύο λευκά που δεν γνωρίζαμε τι είναι.
Το πρώτο ήταν πιο
χυμώδες, ζωντανό, γενναιόδωρο και γευστικά απελευθερωμένο με πολύ καλή διάρκεια.
Το πρώτο ήταν πιο
χυμώδες, ζωντανό, γενναιόδωρο και γευστικά απελευθερωμένο με πολύ καλή διάρκεια.Το δεύτερο έμοιαζε πολύ στο γευστικό και αρωματικό προφίλ του πρώτου αλλά ήταν πιο κλειστό, διστακτικό και σφιγμένο.
Ήταν μία Ribolla του '08, η πρώτη εντελώς αθείωτη η δεύτερη θειωμένη .
Με αυτόν τον τρόπο ο Damijan θέλησε να υποστηρίξει την επιλογή του να παράγει την πλειοψηφία των κρασιών του χωρίς προσθήκη θειώδη ανυδρίτη και νομίζω πως μας έπεισε.
Το ίδιο ακριβώς είχα παρατηρήσει και σε διάφορους άλλους παραγωγούς αθείωτων κρασιών στην Ισπανία, την Γαλλία και την Ιταλία.
Θαυμάζω όλους αυτούς που καταφέρνουν να παράγουν τόσο αξιόλογα προϊόντα χωρίς να χρησιμοποιούν το πολυεργαλέιο που λέγεται θείο. Πολλοί προσπαθούν αλλά μετρημένοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να παράγουν κάτι τόσο αγνό και ταυτόχρονα άψογο από οινολογικής πλευράς.
Οι περισσότεροι προσπαθούν να μας πείσουν πως οι μεγάλες πτητικές οξύτητες, η σταβλίλα που δίνουν οι Βρεττανομύκητες και τα ξίδια που εν τέλει σερβίρουν είναι στυλ και άποψη.
 | |
| Κρασί και Φεγγάρι |
Στα σύνορα Σλοβενίας-Ιταλίας ο Damijan ήταν ήδη ο έκτος παραγωγός που επισκεπτόμουν και παρήγαγε με ελάχιστη ή μηδαμινή προσθήκη θειώδους ανυδρίτη και αυτό ωφείλεται κυρίως στις μεγάλες φυσικές οξύτητες που προστατεύουν το προϊόν.
Κορυφαίο κρασί που ήπιαμε, η Malvasia του '07. Με αρώματα πράσινου τσαγιού, μελιού και βερύκοκου θύμιζε έντονα Chenin του Λίγηρα. Συνοδεία μάλιστα και του εξαιρετικού βιολογικού τυριού που είχαμε για μεζέ ήταν το κάτι άλλο. Το wine spectator μάλιστα του έχει δώσει 95 και 94 σε δύο διαφορετικές χρονιές και πιστεύω πως είναι από τις μεγαλύτερες βαθμολογίες που έχουν δοθεί ποτέ σε βιοδυναμικό, αθείωτο κρασί. Να λοιπόν που και οι δαιμονιοποιημένοι από τους terroiristas οδηγοί κρασιών ξέρουν να εκτιμούν και αυτοί τα μεγάλα κρασιά τερουάρ.
Στην συνέχεια και για λόγους που αγνοώ, η συζήτηση άναψε και οι τρεις Σλοβένοι που βρίσκονταν μαζί μου άρχισαν να μιλούν σε έντονο ύφος με τον οικοδεσπότη. Η διαφωνία ήταν στο αν ο Kristancic είναι μεγάλος οινοπαραγωγός ή χαρισματικός απατεώνας.
Ο Damijan, με λίγα λόγια,υποστήριζε πως ο παραπάνω δεν έχει καμία επαφή με την φύση και αν καλλιεργεί βιολογικά το κάνει μόνο και μόνο για λόγους μάρκετινγκ.
Αυτό που πιστεύω εγώ για τον Alec είναι πως όσο και αν είναι πετυχημένος και φαίνεται σίγουρος για τον εαυτό του έχει χάσει κατά κάποιον τρόπο τον προσανατολισμό του.
Ο Damijan είναι απόλυτος και εκνευριστικά πεισματάρης αλλά τουλάχιστον ξέρει ποιον δρόμο έχει επιλέξει να πάρει, τον ακολουθεί και στηρίζει δυναμικά την επιλογή του αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τον Klinec, τον Παράσχο, τον Radikon και άλλους.
O Mr Movia δείχνει να μην ξέρει που ακριβώς πατάει. Θέλει να είναι οικολόγος, μοντέρνος, ευαίσθητος καλλιτέχνης, ντόμπρος, εμπορικός... Δεν μπορεί να δώσει μία ξεκάθαρη εικόνα του εαυτού του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κρασιά του που αν και καλοφτιαγμένα μοιάζουν να έχουν έλλειψη προσανατολισμού.
Έτσι, τα δύο κύρια πρόσωπα αυτής της αντιπαράθεσης διαφέρουν εντελώς. Ο ένας αφήνει στην άκρη τα πραγματικά του πιστεύω, προσαρμόζεται σε κάθε κατάσταση και δρα κάθε φορά όπως χρειάζεται ώστε να είναι αρεστός και να ευχαριστεί όσους έρχονται σε επαφή μαζί του. Δίνει έτσι τις καλύτερες εντυπώσεις και δημιουργεί έναν μύθο γύρω από τον εαυτό του.
Ο άλλος στηρίζει τα πιστεύω του με έντονο και εμφατικό τρόπο αδιαφορώντας για τις επικοινωνιακές απώλειες και δημιουργώντας ανάμικτα συναισθήματα σε όσους έρχονται σε επαφή μαζί του.
Το αποτέλεσμα; Ο πρώτος είναι ένας παγκόσμιος σταρ και οι 130.000 φιάλες του εξαφανίζονται κάθε χρόνο σε ελάχιστο διάστημα ακόμη και αν το κόστος μερικών φτάνει σε τριψήφιες τιμές.
Ο δεύτερος πνίγεται στο στοκ του και παρά τα εξαιρετικά κρασιά που παράγει και τις εξαιρετικές βαθμολογίες σε έναν από τους υψηλής επιρροής οινικούς οδηγούς δεν έχει καταφέρει να γίνει γνωστός πολύ πέρα από την Βόρεια Ιταλία.
Οι σκέψεις αυτές βέβαια ήταν από μένα για μένα αφού οι Σλοβένοι είχαν πάρει φόρα και δεν υπήρχε τρόπος να διεισδύσω στην συζήτηση. Αντ'αυτού ο ένας εξ'αυτών θυμήθηκε πως είχαμε ένα ακόμη ραντεβού για απόψε το βράδυ και φύγαμε για να δούμε και πάλι τον υπεύθυνο της συνεταιριστικής οινοποιίας που αυτήν την φορά θα μας ξεναγούσε στο δικό του μικρο κελάρι.
Εκεί δοκιμάσαμε μία καλή Ribolla με πολύ δροσερή αίσθηση, ζωικό αλλά ευχάριστο Ρεφόσκο, δύο αποτυχημένες απόπειρες για καλό Καρμενέρε, ένα όχι και άσχημο Μερλό και ένα πολύ ζωντανό και διαρκές Pinot Noir του 2001. Κρασιά φτιαγμένα με μεράκι που φανέρωναν την επιθυμία του δημιουργού τους να ξεφύγει από της ατέλειωτες μάζες που παράγει ο συνεταιρισμός και να φτιάξει κάτι με την δική του προσωπική πινελιά.
Κάπως εκεί έκλεισε και μία από τις πλέον γεμάτες μέρες στο ταξίδι αυτό. Είχε απ'όλα. Έναν συνεταιρισμό, μία ολοκληρωμένη οινοτουριστική οικογενειακή επιχείρηση, έναν σταρ, έναν αντιστάρ και έναν μικρό παραγωγό που χωρίς να έχει κατασταλάξει πειραματίζεται αδιάκοπα στο μικρό του κελάρι...
Κορυφαίο κρασί που ήπιαμε, η Malvasia του '07. Με αρώματα πράσινου τσαγιού, μελιού και βερύκοκου θύμιζε έντονα Chenin του Λίγηρα. Συνοδεία μάλιστα και του εξαιρετικού βιολογικού τυριού που είχαμε για μεζέ ήταν το κάτι άλλο. Το wine spectator μάλιστα του έχει δώσει 95 και 94 σε δύο διαφορετικές χρονιές και πιστεύω πως είναι από τις μεγαλύτερες βαθμολογίες που έχουν δοθεί ποτέ σε βιοδυναμικό, αθείωτο κρασί. Να λοιπόν που και οι δαιμονιοποιημένοι από τους terroiristas οδηγοί κρασιών ξέρουν να εκτιμούν και αυτοί τα μεγάλα κρασιά τερουάρ.
Στην συνέχεια και για λόγους που αγνοώ, η συζήτηση άναψε και οι τρεις Σλοβένοι που βρίσκονταν μαζί μου άρχισαν να μιλούν σε έντονο ύφος με τον οικοδεσπότη. Η διαφωνία ήταν στο αν ο Kristancic είναι μεγάλος οινοπαραγωγός ή χαρισματικός απατεώνας.
Ο Damijan, με λίγα λόγια,υποστήριζε πως ο παραπάνω δεν έχει καμία επαφή με την φύση και αν καλλιεργεί βιολογικά το κάνει μόνο και μόνο για λόγους μάρκετινγκ.
Αυτό που πιστεύω εγώ για τον Alec είναι πως όσο και αν είναι πετυχημένος και φαίνεται σίγουρος για τον εαυτό του έχει χάσει κατά κάποιον τρόπο τον προσανατολισμό του.
Ο Damijan είναι απόλυτος και εκνευριστικά πεισματάρης αλλά τουλάχιστον ξέρει ποιον δρόμο έχει επιλέξει να πάρει, τον ακολουθεί και στηρίζει δυναμικά την επιλογή του αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τον Klinec, τον Παράσχο, τον Radikon και άλλους.
O Mr Movia δείχνει να μην ξέρει που ακριβώς πατάει. Θέλει να είναι οικολόγος, μοντέρνος, ευαίσθητος καλλιτέχνης, ντόμπρος, εμπορικός... Δεν μπορεί να δώσει μία ξεκάθαρη εικόνα του εαυτού του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κρασιά του που αν και καλοφτιαγμένα μοιάζουν να έχουν έλλειψη προσανατολισμού.
Έτσι, τα δύο κύρια πρόσωπα αυτής της αντιπαράθεσης διαφέρουν εντελώς. Ο ένας αφήνει στην άκρη τα πραγματικά του πιστεύω, προσαρμόζεται σε κάθε κατάσταση και δρα κάθε φορά όπως χρειάζεται ώστε να είναι αρεστός και να ευχαριστεί όσους έρχονται σε επαφή μαζί του. Δίνει έτσι τις καλύτερες εντυπώσεις και δημιουργεί έναν μύθο γύρω από τον εαυτό του.
Ο άλλος στηρίζει τα πιστεύω του με έντονο και εμφατικό τρόπο αδιαφορώντας για τις επικοινωνιακές απώλειες και δημιουργώντας ανάμικτα συναισθήματα σε όσους έρχονται σε επαφή μαζί του.
Το αποτέλεσμα; Ο πρώτος είναι ένας παγκόσμιος σταρ και οι 130.000 φιάλες του εξαφανίζονται κάθε χρόνο σε ελάχιστο διάστημα ακόμη και αν το κόστος μερικών φτάνει σε τριψήφιες τιμές.
Ο δεύτερος πνίγεται στο στοκ του και παρά τα εξαιρετικά κρασιά που παράγει και τις εξαιρετικές βαθμολογίες σε έναν από τους υψηλής επιρροής οινικούς οδηγούς δεν έχει καταφέρει να γίνει γνωστός πολύ πέρα από την Βόρεια Ιταλία.
Οι σκέψεις αυτές βέβαια ήταν από μένα για μένα αφού οι Σλοβένοι είχαν πάρει φόρα και δεν υπήρχε τρόπος να διεισδύσω στην συζήτηση. Αντ'αυτού ο ένας εξ'αυτών θυμήθηκε πως είχαμε ένα ακόμη ραντεβού για απόψε το βράδυ και φύγαμε για να δούμε και πάλι τον υπεύθυνο της συνεταιριστικής οινοποιίας που αυτήν την φορά θα μας ξεναγούσε στο δικό του μικρο κελάρι.
Εκεί δοκιμάσαμε μία καλή Ribolla με πολύ δροσερή αίσθηση, ζωικό αλλά ευχάριστο Ρεφόσκο, δύο αποτυχημένες απόπειρες για καλό Καρμενέρε, ένα όχι και άσχημο Μερλό και ένα πολύ ζωντανό και διαρκές Pinot Noir του 2001. Κρασιά φτιαγμένα με μεράκι που φανέρωναν την επιθυμία του δημιουργού τους να ξεφύγει από της ατέλειωτες μάζες που παράγει ο συνεταιρισμός και να φτιάξει κάτι με την δική του προσωπική πινελιά.
Κάπως εκεί έκλεισε και μία από τις πλέον γεμάτες μέρες στο ταξίδι αυτό. Είχε απ'όλα. Έναν συνεταιρισμό, μία ολοκληρωμένη οινοτουριστική οικογενειακή επιχείρηση, έναν σταρ, έναν αντιστάρ και έναν μικρό παραγωγό που χωρίς να έχει κατασταλάξει πειραματίζεται αδιάκοπα στο μικρό του κελάρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου