Ήταν τετάρτη πρωί και η μέρα ξεκίνησε με ένα πέρασμα από την μητέρα του οικοδεσπότη μου που μας περίμενε για φαγητό. Η ώρα δεν είχε ακόμη πάει δέκα αλλά εμείς ήμασταν εκεί για γεύμα. Ένα γεύμα που θα καθιερώνονταν για όλα τα πρωινά που θα έμενα στην περιοχή της Nova Gorica. Σούπα με λαχανικά και δεύτερο πιάτο πολέντα με κρέας βραστό και σαλάτα με χόρτα που μάζευε η ίδια για να πάρουμε δυνάμεις και να αντέξουμε την υπόλοιπη μέρα.
Πρώτος σταθμός της ημέρας, ο Έλληνας Βαγγέλης Παράσχος που από την Αλεξάνδρεια της Ημαθίας βρέθηκε στο Φρίουλι να παράγει κρασί στα σύνορα με την Σλοβενία. Ο Παράσχος σπούδασε στην Τεργέστη και τελικά έμεινε στην περιοχή για να ασχοληθεί με την εστίαση. Λίγα χρόνια μετά εγκατέστησε το δικό του οινοποιείο και ακολουθώντας το παράδειγμα του Gravner και του Radikon άρχισε σιγά σιγά να παράγει τα λεγόμενα φυσικά κρασιά.
Στο οινοποιείο του με περίμενε ο μικρότερος γιος της οικογένειας με τον οποίο κατεβήκαμε απευθείας στο καινούριο υπόγειο για δοκιμές. Μετά από χρόνια που οι οινοποιήσεις γίνονταν στον υπόγειο χώρο κάτω από την οικία της οικογένειας, η οινοποιία διαθέτει πλέον ένα ολοκαίνουριο κτίριο παραγωγής και αποθήκευσης του κρασιού.
Όπως ανέφερα, τακτική του οινοποιείου είναι να παράγει τα λεγόμενα φυσικά κρασιά που σημαίνει πως έχει επιλεχθεί μέθοδος καλλιέργειας που σέβεται τη φύση, δεν γίνεται καμία προσθήκη οινολογικών προϊόντων και καμία προσθήκη θειώδους ανυδρίτη. Το τελευταίο επιτυγχάνεται χάρη στις υψηλές φυσικές οξύτητες που προστατεύουν το κρασί και την αποφυγή μεταγγίσεων και άλλων πρακτικών που μπορούν να φέρουν το κρασί σε επαφή με μεγάλες ποσότητες οξυγόνου. Οι εκχυλίσεις στα λευκά κρατάνε όλο το χειμώνα και τα στέμφυλα μπαίνουν στην πρέσα τον Απρίλιο. Η συνολική διάρκεια ωρίμανσης είναι δύο χρόνια για τα λευκά και τέσσερα για τα κόκκινα.
Τα κρασιά του οινοποιείου έχουν όλα το σύμβολο "Π" που είναι και το σήμα κατατεθέν του. Μερικές ετικέτες έχουν πολύ έξυπνο όνομα όπως το "Π not" που δεν είναι άλλο από το Pinot!
Ξεκινήσαμε τις δοκιμές με την Ribolla του '09 που θύμιζε αρκετά αυτήν του Radikon αλλά ήταν πιο έτοιμη και λιγότερο τανική.
Το Pinot Grigio της ίδιας χρονιάς ήταν αρκετά κλασσικό αρκετά ευκολόπιοτο και χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιάιτερο. Μου εξήγησαν πως το συγκεκριμένο προορίζεται για την Ελληνική αγορά και μένει ελάχιστα με τις φλούδες για να έχει πιο ελαφρύ και προσιτό χαρακτήρα. Η κλασσική ελληνική παράνοια. Ένας οινοπαραγωγός να παράγει κρασάρες και να αναγκάζεται να κάνει και αυτός ένα κρασάκι της σειράς για να μπορέσει να πουλάει στην χώρα μας. Μια χώρα που ως γνωστών η οινική παιδεία κάνει προόδους αλλά είναι ακόμη πολύ πίσω για να εκτιμήσει κάτι που πραγματικά αξίζει.
Το Pinot Grigio του 2008 όμως ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Μία δύσκολη χρονιά που έδωσε μόνο 8 εκατόλιτρα ανά στρέμμα (130-150 κιλά/στρέμμα) και είχε ως αποτέλεσμα ένα κρασί με εντυπωσιακή συγκέντρωση αρωμάτων, γεύση που σκόρπιζε παντού στο στόμα και σε συνδυασμό με την μεγάλη του διάρκεια ήταν φοβερό!
Τι να πει κανείς βέβαια και για το Tokai με τα εκπληκτικά βοτανικά του αρώματα, το πλούσιο στόμα και την πολύ μακρά επίγευση που ακόμη και αν ξέφευγε κάπως σε στυλ από τα υπόλοιπα κρασιά του κτήματος ήταν ένα από τα καλύτερα της δοκιμής!
Κλείσαμε τα λευκά με την Μαλβαζία που ζυμώνει με τα στέμφυλα για έξι μήνες σε πήλινους αμφορείς και μόλις ολοκληρωθεί η ζύμωση ωριμάζει σε ξύλινες δεξαμενές. Σε σχέση με τον Gravner που έχει δίτοννους αμφορείς, εδώ έχουμε το μισό μέγεθος και τους αμφορείς όρθιους στο υπόγειο και όχι θαμμένους στο χώμα. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα αφού η επαφή με τον αέρα είναι τελείως διαφορετική και έτσι τα κρασιά του Παράσχου είναι πιο προσιτά σε νεαρότερη ηλικία από αυτά του Gravner.
Κάπου εκεί ήρθε και ο πατήρ Παράσχος και περάσαμε στις δοκιμές των κόκκινων.
Ήπιαμε το Pinot Noir του '09 που ήταν αρκετά απαλό, τόσο στο χρώμα όσο και αρωματικά αλλά με την ώρα άρχιζε να ανοίγει και να γίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Το Merlot από κλήματα 60-70 χρονών ήταν το πιο γήινο Merlot που έχω πιει! Μέχρι τότε δεν φανταζόμουν καν πως ένα Merlot μπορεί να έχει γήινο χαρακτήρα. Έβγαζε μέχρι και αρώματα τρούφας πλαισιωμένα με ζωικές νύξεις που του έδιναν βάθος και το έκαναν πολύπλοκο.
Ακόμη καλύτερο και το ίδιο κρασί στις δύο προηγούμενες χρονιές αφού όσο κατεβαίναμε πίσω στο χρόνο τόσο πιο αρμονικά δεμένο ήταν. Η μεγάλη διαφορά με τα Μερλό που έχουμε συνηθίσει έγκειται στο γεγονός ότι η ποικιλία έχει έρθει στην περιοχή επί Ναπολέοντα και έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή διαμορφώνοντας τελείως διαφορετικό χαρακτήρα.
Ποτέ δεν περίμενα πως θα έκλεινα δοκιμή με Μερλό και θα ήμουν τόσο ευχαριστημένος.
Μόλις τελειώσαμε την γνωριμία με τα κρασιά του κτήματος η οικογένεια Παράσχου με κάλεσε για φαγητό. Κατά την διάρκεια του γεύματος μιλήσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό οινικό κόσμο ενώ μου έδωσαν και πάρα πολλές πληροφορίες σχετικά με την περιοχή στην οποία βρισκόμασταν.
Όση ώρα όμως εμείς δοκιμάζαμε κρασιά και τρώγαμε, έξω είχε πιάσει να βρέχει για τα καλά και αυτό ακύρωνε τα σχέδιά μου να γυρίσω την περιοχή με ποδήλατο. Για τον λόγο αυτό ο Βαγγέλης Παράσχος με οδήγησε με το αυτοκίνητο μέχρι το χωριό Brazzano όπου είχα το ραντεβού μου με το επόμενο οινοποιείο...
σημ.: π-day επίσης ονομάζει ο Βαγγέλης Παράσχος μία σειρά από εκδηλώσεις που οργανώνει η οινοποιία σε επιλεγμένα εστιατόρια και κάβες
Πρώτος σταθμός της ημέρας, ο Έλληνας Βαγγέλης Παράσχος που από την Αλεξάνδρεια της Ημαθίας βρέθηκε στο Φρίουλι να παράγει κρασί στα σύνορα με την Σλοβενία. Ο Παράσχος σπούδασε στην Τεργέστη και τελικά έμεινε στην περιοχή για να ασχοληθεί με την εστίαση. Λίγα χρόνια μετά εγκατέστησε το δικό του οινοποιείο και ακολουθώντας το παράδειγμα του Gravner και του Radikon άρχισε σιγά σιγά να παράγει τα λεγόμενα φυσικά κρασιά.
Στο οινοποιείο του με περίμενε ο μικρότερος γιος της οικογένειας με τον οποίο κατεβήκαμε απευθείας στο καινούριο υπόγειο για δοκιμές. Μετά από χρόνια που οι οινοποιήσεις γίνονταν στον υπόγειο χώρο κάτω από την οικία της οικογένειας, η οινοποιία διαθέτει πλέον ένα ολοκαίνουριο κτίριο παραγωγής και αποθήκευσης του κρασιού.
Όπως ανέφερα, τακτική του οινοποιείου είναι να παράγει τα λεγόμενα φυσικά κρασιά που σημαίνει πως έχει επιλεχθεί μέθοδος καλλιέργειας που σέβεται τη φύση, δεν γίνεται καμία προσθήκη οινολογικών προϊόντων και καμία προσθήκη θειώδους ανυδρίτη. Το τελευταίο επιτυγχάνεται χάρη στις υψηλές φυσικές οξύτητες που προστατεύουν το κρασί και την αποφυγή μεταγγίσεων και άλλων πρακτικών που μπορούν να φέρουν το κρασί σε επαφή με μεγάλες ποσότητες οξυγόνου. Οι εκχυλίσεις στα λευκά κρατάνε όλο το χειμώνα και τα στέμφυλα μπαίνουν στην πρέσα τον Απρίλιο. Η συνολική διάρκεια ωρίμανσης είναι δύο χρόνια για τα λευκά και τέσσερα για τα κόκκινα.
Τα κρασιά του οινοποιείου έχουν όλα το σύμβολο "Π" που είναι και το σήμα κατατεθέν του. Μερικές ετικέτες έχουν πολύ έξυπνο όνομα όπως το "Π not" που δεν είναι άλλο από το Pinot!
Ξεκινήσαμε τις δοκιμές με την Ribolla του '09 που θύμιζε αρκετά αυτήν του Radikon αλλά ήταν πιο έτοιμη και λιγότερο τανική.
Το Pinot Grigio της ίδιας χρονιάς ήταν αρκετά κλασσικό αρκετά ευκολόπιοτο και χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιάιτερο. Μου εξήγησαν πως το συγκεκριμένο προορίζεται για την Ελληνική αγορά και μένει ελάχιστα με τις φλούδες για να έχει πιο ελαφρύ και προσιτό χαρακτήρα. Η κλασσική ελληνική παράνοια. Ένας οινοπαραγωγός να παράγει κρασάρες και να αναγκάζεται να κάνει και αυτός ένα κρασάκι της σειράς για να μπορέσει να πουλάει στην χώρα μας. Μια χώρα που ως γνωστών η οινική παιδεία κάνει προόδους αλλά είναι ακόμη πολύ πίσω για να εκτιμήσει κάτι που πραγματικά αξίζει.
Το Pinot Grigio του 2008 όμως ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Μία δύσκολη χρονιά που έδωσε μόνο 8 εκατόλιτρα ανά στρέμμα (130-150 κιλά/στρέμμα) και είχε ως αποτέλεσμα ένα κρασί με εντυπωσιακή συγκέντρωση αρωμάτων, γεύση που σκόρπιζε παντού στο στόμα και σε συνδυασμό με την μεγάλη του διάρκεια ήταν φοβερό!
Τι να πει κανείς βέβαια και για το Tokai με τα εκπληκτικά βοτανικά του αρώματα, το πλούσιο στόμα και την πολύ μακρά επίγευση που ακόμη και αν ξέφευγε κάπως σε στυλ από τα υπόλοιπα κρασιά του κτήματος ήταν ένα από τα καλύτερα της δοκιμής!
Κλείσαμε τα λευκά με την Μαλβαζία που ζυμώνει με τα στέμφυλα για έξι μήνες σε πήλινους αμφορείς και μόλις ολοκληρωθεί η ζύμωση ωριμάζει σε ξύλινες δεξαμενές. Σε σχέση με τον Gravner που έχει δίτοννους αμφορείς, εδώ έχουμε το μισό μέγεθος και τους αμφορείς όρθιους στο υπόγειο και όχι θαμμένους στο χώμα. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα αφού η επαφή με τον αέρα είναι τελείως διαφορετική και έτσι τα κρασιά του Παράσχου είναι πιο προσιτά σε νεαρότερη ηλικία από αυτά του Gravner.Κάπου εκεί ήρθε και ο πατήρ Παράσχος και περάσαμε στις δοκιμές των κόκκινων.
Ήπιαμε το Pinot Noir του '09 που ήταν αρκετά απαλό, τόσο στο χρώμα όσο και αρωματικά αλλά με την ώρα άρχιζε να ανοίγει και να γίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Το Merlot από κλήματα 60-70 χρονών ήταν το πιο γήινο Merlot που έχω πιει! Μέχρι τότε δεν φανταζόμουν καν πως ένα Merlot μπορεί να έχει γήινο χαρακτήρα. Έβγαζε μέχρι και αρώματα τρούφας πλαισιωμένα με ζωικές νύξεις που του έδιναν βάθος και το έκαναν πολύπλοκο.
Ακόμη καλύτερο και το ίδιο κρασί στις δύο προηγούμενες χρονιές αφού όσο κατεβαίναμε πίσω στο χρόνο τόσο πιο αρμονικά δεμένο ήταν. Η μεγάλη διαφορά με τα Μερλό που έχουμε συνηθίσει έγκειται στο γεγονός ότι η ποικιλία έχει έρθει στην περιοχή επί Ναπολέοντα και έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή διαμορφώνοντας τελείως διαφορετικό χαρακτήρα.
Ποτέ δεν περίμενα πως θα έκλεινα δοκιμή με Μερλό και θα ήμουν τόσο ευχαριστημένος.
Μόλις τελειώσαμε την γνωριμία με τα κρασιά του κτήματος η οικογένεια Παράσχου με κάλεσε για φαγητό. Κατά την διάρκεια του γεύματος μιλήσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό οινικό κόσμο ενώ μου έδωσαν και πάρα πολλές πληροφορίες σχετικά με την περιοχή στην οποία βρισκόμασταν.
Όση ώρα όμως εμείς δοκιμάζαμε κρασιά και τρώγαμε, έξω είχε πιάσει να βρέχει για τα καλά και αυτό ακύρωνε τα σχέδιά μου να γυρίσω την περιοχή με ποδήλατο. Για τον λόγο αυτό ο Βαγγέλης Παράσχος με οδήγησε με το αυτοκίνητο μέχρι το χωριό Brazzano όπου είχα το ραντεβού μου με το επόμενο οινοποιείο...
σημ.: π-day επίσης ονομάζει ο Βαγγέλης Παράσχος μία σειρά από εκδηλώσεις που οργανώνει η οινοποιία σε επιλεγμένα εστιατόρια και κάβες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου