Δευτέρα πρωί και είμαι στο αστικό που θα με πάει από την Τεργέστη προς την Azienda Zidarich. Μαθητές με τσάντες στην πλάτη και γιαγιάδες με σακούλες ψώνια είναι οι συνεπιβάτες μου. Γελάω γιατί σκέφτομαι πως όταν κάποιος φέρνει στο μυαλό του οινικές εξερευνήσεις σίγουρα σκέφτεται κάτι πιο περιπετειώδες. Έχει όμως κι αυτό την χάρη του.
Μετά από μερικές αλλαγές και πολλές ερωτήσεις φτάνω στο Prepotto και αρχίζω να αναζητώ το οινοποιείο. Το εντοπίζω αλλά έχω πολύ χρόνο μέχρι το ραντεβού μου και αποφασίζω να κάνω μία βόλτα στα αμπέλια. Ο καιρός είναι ομιχλώδης. Γνωρίζω πως υπό ηλιόλουστες συνθήκες θα έβλεπα την θάλασσα να απλώνεται κάτω από τους λόφους που είναι σκαρφαλωμένος ο οικισμός. Παρόλα αυτά και η ομίχλη δίνει άλλη αγριάδα στο τοπίο. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως ένα ελάφι κάθεται και μασουλάει νωχελικά την τροφή του, μόλις δύο σειρές παραδίπλα μου!
Λίγη ώρα μετά μπαίνω στο χώρο του οινοποιείου και νιώθω να επικρατεί μία αναστάτωση. Κουστουμαρισμένοι άντρες περιφέρονται στο χώρο. Έχουν ξεχάσει το ραντεβού μου και έχουν γεύμα για τα στελέχη μίας τράπεζας από το Udine. Τακτοποιούν τους καλεσμένους τους και έρχονται προς το μέρος μου. Παίρνουμε ένα ποτήρι κρασί και οδηγούμαστε προς το κελάρι.
Κατεβαίνουμε αρκετά χαμηλά, σχεδόν δύο ορόφους κάτω από τη γη ώσπου κάποια στιγμή έρχομαι αντιμέτωπος με ένα τεράστιο ενιαίο κομμάτι βράχου. Είναι τουλάχιστον δέκα μέτρα ψηλό και φτάνει μέχρι τον χώρο παλαίωσης που βρίσκεται είκοσι μέτρα χαμηλότερα από τον χώρο που βρισκόμασταν αρχικά! Είναι σίγουρα το εντυπωσιακότερο κελάρι που έχω δει μέχρι τώρα και μου επισημαίνουν πως όταν ανεβάσω τις φωτογραφίες μου πρέπει να γράψω ξεκάθαρα για ποιο οινοποιείο πρόκειται.
Ο βράχος που περιβάλει όλο το χώρο παλαίωσης, δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες δροσιάς και υγρασίας και τις διατηρεί αμετάβλητες για όλο το χρόνο.
Τα δοχεία παλαίωσης είναι 1-2 τόννων ξύλινες δεξαμενές για τα λευκά και 300-500 λίτρα για τα κόκκινα. Η παλαίωση διαρκεί δύο χρόνια για όλους τους τύπους και πιθανόν σύντομα να αυξηθεί σε διάρκεια κατά ένα χρόνο.
Δοκιμάσαμε τη σοδειά του '09 από τα βαρέλια και στην συνέχεια επιστρέψαμε επάνω για δοκιμές από φιάλες. Όλα τα κρασιά είχαν κοινό χαρακτηριστικό την πολύ ευχάριστη ορυκτότητα, την φινέτσα και την αρωματική ένταση.
Προσωπικά ξεχώρισα το Ρεφόσκο του 2008 και την Vitovska.
Το πρώτο είχε μοναδική καθαρότητα γεύσεων και αρωμάτων με τα υπέροχα φρούτα του -μούρα, μύρτιλλα, αγριοφράουλες- να είναι με μαεστρία δεμένα στην εκπληκτική οξύτητα που έδινε νεύρο στο στόμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Καταπληκτικός συνδυασμός με το σπιτικό prosciutto που μου πρόσφεραν!
Για την Vitovska πάλι, ήταν η πρώτη μου επαφή με την ποικιλία και έμεινα κατενθουσιασμένος. Με χρώμα χρυσαφί και σχετικά θολό, οπτικά δεν δείχνει να είναι και το πιο εμπορικό κρασί. Η μύτη όμως είναι μεγαλειώδης! Ορυκτά και εσπεριδοειδή δημιουργούν ένα μοναδικό μπουκέτο που παρά την ένταση παραμένει κομψό και καθαρό και προκαλεί συγκίνηση στους λάτρεις των κρασιών terroir γιατί μεταδίδει πιστά την ένταση του άγριου υπεδάφους. Και αν η μύτη μου θύμισε λίγο κάποια μεγάλα Μοσχάτα της χώρας μας όπως του Παρπαρούση ή του Σκλάβου, το στόμα ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Απίστευτη μεταλλικότητα, ενέργεια και φινέτσα έκαναν κάθε γουλιά να μου φέρνει στο μυαλό τον επιβλητικό βράχο που δεσπόζει στην νότια πλευρά του υπογείου και επεκτείνεται ακριβώς κάτω από τον αμπελώνα.
Πολύ καλά και τα διάφορα χαρμάνια με Sauvignon και Malvazia αλλά σίγουρα κατώτερα και λιγότερο ξεχωριστά από τα δύο προαναφερθέντα.
Ενθουσιασμένος για την γνωριμία με την εκπληκτική αυτήν ποικιλία, επέστρεψα στην Τεργέστη και από εκεί πήρα το τραίνο για το Collio και την Gorizia, στα σύνορα Ιταλίας-Σλοβενίας όπου είχα κανονίσει επισκέψεις στα σημαντικότερα ονόματα της περιοχής...
 |
| Azienda Zidarich |
Λίγη ώρα μετά μπαίνω στο χώρο του οινοποιείου και νιώθω να επικρατεί μία αναστάτωση. Κουστουμαρισμένοι άντρες περιφέρονται στο χώρο. Έχουν ξεχάσει το ραντεβού μου και έχουν γεύμα για τα στελέχη μίας τράπεζας από το Udine. Τακτοποιούν τους καλεσμένους τους και έρχονται προς το μέρος μου. Παίρνουμε ένα ποτήρι κρασί και οδηγούμαστε προς το κελάρι.
 |
| To κελάρι του Zidarich |
Ο βράχος που περιβάλει όλο το χώρο παλαίωσης, δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες δροσιάς και υγρασίας και τις διατηρεί αμετάβλητες για όλο το χρόνο.
Τα δοχεία παλαίωσης είναι 1-2 τόννων ξύλινες δεξαμενές για τα λευκά και 300-500 λίτρα για τα κόκκινα. Η παλαίωση διαρκεί δύο χρόνια για όλους τους τύπους και πιθανόν σύντομα να αυξηθεί σε διάρκεια κατά ένα χρόνο.
Δοκιμάσαμε τη σοδειά του '09 από τα βαρέλια και στην συνέχεια επιστρέψαμε επάνω για δοκιμές από φιάλες. Όλα τα κρασιά είχαν κοινό χαρακτηριστικό την πολύ ευχάριστη ορυκτότητα, την φινέτσα και την αρωματική ένταση.
Προσωπικά ξεχώρισα το Ρεφόσκο του 2008 και την Vitovska.
Το πρώτο είχε μοναδική καθαρότητα γεύσεων και αρωμάτων με τα υπέροχα φρούτα του -μούρα, μύρτιλλα, αγριοφράουλες- να είναι με μαεστρία δεμένα στην εκπληκτική οξύτητα που έδινε νεύρο στο στόμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Καταπληκτικός συνδυασμός με το σπιτικό prosciutto που μου πρόσφεραν!
Για την Vitovska πάλι, ήταν η πρώτη μου επαφή με την ποικιλία και έμεινα κατενθουσιασμένος. Με χρώμα χρυσαφί και σχετικά θολό, οπτικά δεν δείχνει να είναι και το πιο εμπορικό κρασί. Η μύτη όμως είναι μεγαλειώδης! Ορυκτά και εσπεριδοειδή δημιουργούν ένα μοναδικό μπουκέτο που παρά την ένταση παραμένει κομψό και καθαρό και προκαλεί συγκίνηση στους λάτρεις των κρασιών terroir γιατί μεταδίδει πιστά την ένταση του άγριου υπεδάφους. Και αν η μύτη μου θύμισε λίγο κάποια μεγάλα Μοσχάτα της χώρας μας όπως του Παρπαρούση ή του Σκλάβου, το στόμα ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Απίστευτη μεταλλικότητα, ενέργεια και φινέτσα έκαναν κάθε γουλιά να μου φέρνει στο μυαλό τον επιβλητικό βράχο που δεσπόζει στην νότια πλευρά του υπογείου και επεκτείνεται ακριβώς κάτω από τον αμπελώνα.
Πολύ καλά και τα διάφορα χαρμάνια με Sauvignon και Malvazia αλλά σίγουρα κατώτερα και λιγότερο ξεχωριστά από τα δύο προαναφερθέντα.
 |
| Το εντυπωσιακό κελάρι της Azienda Zidarich |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου