Κατευθύνθηκα στο επόμενο οινοποιείο του Collio παρέα με τον Βαγγέλη Παράσχο ο οποίος ταυτόχρονα μου έδειχνε πως διαμορφώνεται η αμπελουργική ζώνη και μου εξηγούσε τι είναι το κάθε αμπέλι που βλέπαμε.
Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο πολύ γραφικό Brazzano όπου βρίσκεται το Borgo Del Tiglio.
Δημιούργημα του Nicola Manferrari το 1981, το Borgo del Tiglio είναι κτισμένο στους χώρους όπου βρίσκονταν το φαρμακείο, οι αποθήκες και η αγροικία της οικογένειας του που ήταν φαρμακοποιοί επί γενεές.
Το 1992 όλοι οι χώροι ανακατασκευάστηκαν ώστε να είναι απόλυτα λειτουργικοί.
Οι δεξαμενές κατασκευάστηκαν ειδικά για τους χώρους και τις ανάγκες του οινοποιείου το οποίο διαιρείται σε τέσσερα επίπεδα. Έτσι, όλα γίνονται χωρίς χρήση αντλίας, παρά μόνο με την βαρύτητα. Κάθε αμπελοτεμάχιο οινοποιείται χωριστά και τα χαρμάνια γίνονται μετά από πολλαπλές γευστικές δοκιμές.
Όλοι οι χώροι είναι πανέμορφοι ενώ παράλληλα είναι λειτουργικοί και βοηθάνε στους οινολόγους να δίνουν έμφαση στην λεπτομέρεια. Αυτή είναι άλλωστε και η φιλοσοφία του οινοποιείου. Έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια με σκοπό την τελειότητα.
Περνώντας στις δοκιμές όμως τα κρασιά δε με έπεισαν. Οινολογικά άγγιζαν όντως την τελειότητα αλλά δεν είχαν κάτι που να τα κάνει να ξεχωρίζουν. Αντιθέτως, ήταν βαριά, κουραστικά και έδιναν μία αίσθηση τελείως φτιαχτή. Ίσως να φταίει και το νεαρό της ηλικίας τους γιατί όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, τα κρασιά τους έχουν φτιαχτεί για να παλαιώνουν. Εμείς δοκιμάσαμε αυτά του 2009 τα οποία όπως φαίνεται δεν ήταν έτοιμα ακόμη.
Επιπλέον δοκιμάσαμε και την ξεχωριστή παραγωγή του οινολόγου του κτήματος που κυκλοφορεί με την επωνυμία Vina Aleksander. Και αυτός όμως δεν κατάφερε να ξεφύγει από το στυλ κρασιών του εργοδότη του.
Φεύγοντας ρώτησα και την γνώμη του Marinko γιατί από όσο τον ήξερα μέχρι τώρα έχει καλή κρίση. Συμφώνησε και αυτός μαζί μου πως όλα όσα δοκιμάσαμε στερούνταν ταυτότητας και υπέθεσε πως η μεγάλη εμμονή με τις λεπτομέρειες δεν αφήνει το κρασί να εκφραστεί όπως αυτό θα ήθελε. Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν και εγώ αφού μου έχει τύχει πολλές φορές να επισκεφτώ οινοποιεία που θεωρητικά παράγουν κρασιά αψεγάδιαστα αλλά πρακτικά χάνονται κάπου στην μετάφραση.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως η επίσκεψή μου εκεί δεν άξιζε τον κόπο. Η εξαιρετική φιλοξενία, το μοντέρνο στήσιμο του οινοποιείου που δεν αλλοιώνει τα παλιά όμορφα οικήματα και η συζήτηση με τον οινολόγο του κτήματος ήταν σίγουρα κέρδος για εμένα.
Το απόγευμα, επιστρέψαμε στην Σλοβενία και κατηφορίσαμε προς την Vipava Valley για να επισκεφτούμε τον Primoz Lavrencic.
Σε ένα βροχερό σκοτεινό τοπίο, στρίψαμε κάπου σε έναν οικισμό, σε ένα στενάκι και βγήκαμε στο σπίτι του Primoz. Με περίμενε στην κουζίνα του σπιτιού του έχοντας ανοιχτή από το μεσημέρι μία Vitovska 2004 του Zidarich. Τα πρώτα σημάδια θετικά λοιπόν αφού οι καλύτεροι οινοπαραγωγοί για εμένα είναι αυτοί που έχουν το κρασί στην καθημερινότητά τους, πόσο μάλλον όταν ξέρουν να διαλέγουν κρασάρες όπως η συγκεκριμένη! Και το λέω αυτό με πίκρα γιατί κακά τα ψέματα οι μισοί οινοπαραγωγοί στην χώρα μας πίνουν ουίσκι και τα δύο τρίτα δεν έχουν καν τις στοιχειώδεις γνώσεις γευσιγνωσίας.
Σερβιρίστικα λίγη Vitovska και την έφερα στην μύτη μου. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω πως δεν βρισκόμουν στην Βουργουνδία πίνοντας ένα μεγάλο Cru του Puligny. Θα μπορούσα να συνεχίσω το ποστ γράφοντας και πάλι μόνο για τον Zidarich και την Vitovska αλλά και ο Primoz αξίζει σίγουρα κάτι παραπάνω από μία απλή αναφορά.
Εξάλλου το Burja του 2007 από Malvazia, Rebulla (Ribolla) και Laski Riesling ήταν εξίσου μεταλλικό και έβγαζε μία μοναδική αίσθηση φρεσκάδας. Μόνο ατόπημα μία ελαφρά αίσθηση γλυκάδας στο τελείωμα που το έκανε κάπως βαρύ.
Η Malvazia του ήταν κάπως πιο απλή και λιγότερο ιδιαίτερη.
Το Pinot Noir από βαρέλι όμως έφερνε και πάλι αναμνήσεις από Βουργουνδία. Με λεπτά κόκκινα φρουτάκια και νότες από φυλλόχωμα (sous-bois) θύμιζε έντονα Cote de Beaune.
Στην συνέχεια μεταφερθήκαμε στον χώρο οινοποιήσης που είναι κοινόχρηστος και δοκιμάσαμε και παραγωγές άλλων οινοποιών που χρησιμοποιούν τον ίδιο χώρο αλλά καμία δεν ξεπερνούσε την μετριότητα.
Η συνάντηση με τον Primoz τελείωσε σε ένα μπαρ της πόλης όπου συζητήσαμε πιο διεξοδικά την φιλοσοφία μας και τα πιστεύω μας για το κρασί και είδαμε πως διασταυρώνονται σε πάρα πολλά σημεία.
Η δική του φιλοσοφία συνοψίζεται σε πέντε βασικές αρχές:
Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο πολύ γραφικό Brazzano όπου βρίσκεται το Borgo Del Tiglio.
Δημιούργημα του Nicola Manferrari το 1981, το Borgo del Tiglio είναι κτισμένο στους χώρους όπου βρίσκονταν το φαρμακείο, οι αποθήκες και η αγροικία της οικογένειας του που ήταν φαρμακοποιοί επί γενεές.
Το 1992 όλοι οι χώροι ανακατασκευάστηκαν ώστε να είναι απόλυτα λειτουργικοί.
 |
| Τα παλαιά κτίρια του BdTiglio |
Όλοι οι χώροι είναι πανέμορφοι ενώ παράλληλα είναι λειτουργικοί και βοηθάνε στους οινολόγους να δίνουν έμφαση στην λεπτομέρεια. Αυτή είναι άλλωστε και η φιλοσοφία του οινοποιείου. Έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια με σκοπό την τελειότητα.
Περνώντας στις δοκιμές όμως τα κρασιά δε με έπεισαν. Οινολογικά άγγιζαν όντως την τελειότητα αλλά δεν είχαν κάτι που να τα κάνει να ξεχωρίζουν. Αντιθέτως, ήταν βαριά, κουραστικά και έδιναν μία αίσθηση τελείως φτιαχτή. Ίσως να φταίει και το νεαρό της ηλικίας τους γιατί όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, τα κρασιά τους έχουν φτιαχτεί για να παλαιώνουν. Εμείς δοκιμάσαμε αυτά του 2009 τα οποία όπως φαίνεται δεν ήταν έτοιμα ακόμη.
Επιπλέον δοκιμάσαμε και την ξεχωριστή παραγωγή του οινολόγου του κτήματος που κυκλοφορεί με την επωνυμία Vina Aleksander. Και αυτός όμως δεν κατάφερε να ξεφύγει από το στυλ κρασιών του εργοδότη του.
 |
| Το κελλάρι του BdTiglio |
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως η επίσκεψή μου εκεί δεν άξιζε τον κόπο. Η εξαιρετική φιλοξενία, το μοντέρνο στήσιμο του οινοποιείου που δεν αλλοιώνει τα παλιά όμορφα οικήματα και η συζήτηση με τον οινολόγο του κτήματος ήταν σίγουρα κέρδος για εμένα.
Το απόγευμα, επιστρέψαμε στην Σλοβενία και κατηφορίσαμε προς την Vipava Valley για να επισκεφτούμε τον Primoz Lavrencic.
Σε ένα βροχερό σκοτεινό τοπίο, στρίψαμε κάπου σε έναν οικισμό, σε ένα στενάκι και βγήκαμε στο σπίτι του Primoz. Με περίμενε στην κουζίνα του σπιτιού του έχοντας ανοιχτή από το μεσημέρι μία Vitovska 2004 του Zidarich. Τα πρώτα σημάδια θετικά λοιπόν αφού οι καλύτεροι οινοπαραγωγοί για εμένα είναι αυτοί που έχουν το κρασί στην καθημερινότητά τους, πόσο μάλλον όταν ξέρουν να διαλέγουν κρασάρες όπως η συγκεκριμένη! Και το λέω αυτό με πίκρα γιατί κακά τα ψέματα οι μισοί οινοπαραγωγοί στην χώρα μας πίνουν ουίσκι και τα δύο τρίτα δεν έχουν καν τις στοιχειώδεις γνώσεις γευσιγνωσίας.
Σερβιρίστικα λίγη Vitovska και την έφερα στην μύτη μου. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω πως δεν βρισκόμουν στην Βουργουνδία πίνοντας ένα μεγάλο Cru του Puligny. Θα μπορούσα να συνεχίσω το ποστ γράφοντας και πάλι μόνο για τον Zidarich και την Vitovska αλλά και ο Primoz αξίζει σίγουρα κάτι παραπάνω από μία απλή αναφορά.
Εξάλλου το Burja του 2007 από Malvazia, Rebulla (Ribolla) και Laski Riesling ήταν εξίσου μεταλλικό και έβγαζε μία μοναδική αίσθηση φρεσκάδας. Μόνο ατόπημα μία ελαφρά αίσθηση γλυκάδας στο τελείωμα που το έκανε κάπως βαρύ.
Η Malvazia του ήταν κάπως πιο απλή και λιγότερο ιδιαίτερη.
Το Pinot Noir από βαρέλι όμως έφερνε και πάλι αναμνήσεις από Βουργουνδία. Με λεπτά κόκκινα φρουτάκια και νότες από φυλλόχωμα (sous-bois) θύμιζε έντονα Cote de Beaune.
Στην συνέχεια μεταφερθήκαμε στον χώρο οινοποιήσης που είναι κοινόχρηστος και δοκιμάσαμε και παραγωγές άλλων οινοποιών που χρησιμοποιούν τον ίδιο χώρο αλλά καμία δεν ξεπερνούσε την μετριότητα.
Η συνάντηση με τον Primoz τελείωσε σε ένα μπαρ της πόλης όπου συζητήσαμε πιο διεξοδικά την φιλοσοφία μας και τα πιστεύω μας για το κρασί και είδαμε πως διασταυρώνονται σε πάρα πολλά σημεία.
Η δική του φιλοσοφία συνοψίζεται σε πέντε βασικές αρχές:
- Σεβασμός στις τοπικές ποικιλίες.
- Μεγάλη σημασία στην μικρο-Φλόρα που περιβάλει το σταφύλι. Εξού και η επιλογή της Βιοδυναμικής καλλιέργειας.
- Όσο το δυνατόν καλύτερη έκφραση της δυναμικότητας των αμπελοτεμαχίων του μέσω των κρασιών του.
- Συνεχές ψάξιμο, ενημέρωση και έρευνα.
- Το κρασί είναι το πάθος του και επομένως η δουλειά είναι απόλαυση.
Αυτή ήταν και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις που έκανα με οινοπαραγωγό. Υπήρξαν φυσικά και σημεία στα οποία διαφωνούσαμε αλλά αυτό δεν δείχνει παρά μόνο πως υπήρχε ειλικρίνεια.
Η συνολική εικόνα που αποκόμισα από τον Primoz Lavrencic και το Wine Estate Burja, όπως ονομάζεται, ήταν πολύ θετική. Ίσως όχι τόσο για τα κρασιά του που ήταν πολύ καλής ποιότητας όσο για το ότι σε ένα τόσο μακρινό μέρος βρήκα ένα συνάδελφό μου που μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με μένα πάνω στον κλάδο και περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί συζητώντας για το αγαπημένο μας θέμα.
Έτσι κάπως τελείωνε μία ακόμη πολύ γεμάτη μέρα και επιστρέφαμε στην έδρα μας, στην Nova Gorica, για ξεκούραση και απολογισμό των εμπειριών που συλλέξαμε...
Η συνολική εικόνα που αποκόμισα από τον Primoz Lavrencic και το Wine Estate Burja, όπως ονομάζεται, ήταν πολύ θετική. Ίσως όχι τόσο για τα κρασιά του που ήταν πολύ καλής ποιότητας όσο για το ότι σε ένα τόσο μακρινό μέρος βρήκα ένα συνάδελφό μου που μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με μένα πάνω στον κλάδο και περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί συζητώντας για το αγαπημένο μας θέμα.
Έτσι κάπως τελείωνε μία ακόμη πολύ γεμάτη μέρα και επιστρέφαμε στην έδρα μας, στην Nova Gorica, για ξεκούραση και απολογισμό των εμπειριών που συλλέξαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου