Καλεσμένοι της Oenopole που κάνει εξαιρετική δουλειά για το Ελληνικό κρασί στο Κεμπέκ, βρεθήκαμε μαζί με τους Θυμιόπουλο και Χατζηδάκη για μερικές μέρες στο Μόντρεαλ. Εκεί, πέρα από την έκθεση στην οποία συμμετείχαμε και τα επαγγελματικά ραντεβού που είχαμε κλεισμένα, βρεθήκαμε και σε ουκ ολίγα γαστρονομικά στέκια που αξίζουν αναφορά. Ας δούμε τα τρία καλύτερα.
Πρώτο το "Pullman Wine Bar" το οποίο τύχαινε να είναι το ακριβώς δίπλα κτήριο στο ξενοδοχείο που μέναμε. Παρέα με τον Γάλλο οινοπαραγωγό Pierre Breton και όλη την ομάδα του oenopole απολαύσαμε μερικά από τα υγρά διαμαντάκια του Pullman.
Ξεκινήσαμε με ένα Cheverney του Philippe Tessier από τον Λίγηρα και την σχετικά άγνωστη ποικιλία Romorantin. Με απίθανη ορυκτότητα στην μύτη και κρυστάλλινη οξύτητα στο στόμα ήταν ότι πρέπει για να αρχίσουμε την βραδιά μας.
Ακολούθησε ένα κορυφαίο Αλσατικό λευκό από τον σπεσιαλίστα Gerard Schueller*. Ένα Riesling Grand Cru 2001 με τρομερό χαρακτήρα και ατελείωτο αρωματικό βάθος. Από τα καλύτερα κρασιά που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι και ένα από τα κορυφαία Riesling που δοκιμάσαμε ποτέ.
Το αμέσως επόμενο λευκό δεν είχε καμία τύχη μετά από κάτι τόσο μεγάλο.
Συνεχίσαμε λοιπόν με κόκκινα κάνοντας την αρχή με ένα Magnum SP69 της Arriana Occhipinti από την Σικελία που πίνονταν σαν νερό και αμέσως μετά μία δυναμική Barbera 2009 από τον Rinaldi. Αυτό όμως που έκανε την διαφορά ήταν ένα Beaujolais από το Cru του Fleurie και παραγωγό τον Yves Metras. Με τον εύκολο φρουτώδη χαρακτήρα του Gamay αλλά και τον δυναμισμό του Fleurie ήταν ότι καλύτερο για να κλείσουμε την βραδιά.
Την αμέσως επόμενη μέρα βρεθήκαμε στο εστιατόριο "Les Trois Petits Bouchons". Εκεί ξεκινήσαμε με ένα ευχάριστο ημιαφρώδες από τον Λίγηρα και συνεχίσαμε με ένα Merlot από τον Angiolino Maule. Ως γνωστών δεν είμαι καθόλου φίλος της συγκεκριμένης ποικιλίας αλλά ποτέ δεν λέω όχι σε μία δοκιμή. Το συγκεκριμένο Merlot είχε αρκετά διαφορετικό αρωματικό μπουκέτο από αυτά που μας έχει συνηθίσει η ποικιλία και τραβούσε κάπως το ενδιαφέρον. Αν είχε και λίγο παραπάνω νεύρο στο στόμα θα ήταν πολύ καλό.
Ήπιαμε άλλα πέντε κρασιά και μεταξύ αυτών ξεχωρίσαμε το Carignan του Jean Philippe Padie από το Roussillon. Εμφιαλωμένο σε λευκή φιάλη ήταν ακριβώς αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν "vin de soif", κρασί για ξεδίψασμα δηλαδή. Από αυτά που ανοίγεις την φιάλη και κατεβαίνουν τόσο εύκολα που δεν παίρνεις χαμπάρι πότε την τελείωσες!
Πολύ καλό επίσης και το SP68 του 2009 και σίγουρα καλύτερο από το 2010 σε αυτό το στάδιο της ζωής του. Προσπαθούσα να καταλάβω ποια η διαφορά του 68 με το 69 και τελικά SP68 είναι το χαρμάνι Nero d'Avola και Frappato ενώ SP69 είναι το ίδιο ακριβώς χαρμάνι με την διαφορά ότι SP69 ονομάζονται οι φιάλες magnum.Τα μικρά τρικ του μάρκετινγκ της κυρίας Occhipinti...
Η τριάδα κλείνει με το "Liverpool" όπου ο φοβερός συνδυασμός πολύ καλού φαγητού, μεγάλων κρασιών και απίθανων μουσικών μας έκανε να χάσουμε λίγο το μέτρο και να ξεφύγουμε κάπως από τα όρια μας!
Αρχίσαμε με λαχταριστά στρείδια που έδεναν τρομερά με τις οξύτητες του Αλσατικού Pinot Gris του Schueller. Για να μην χάσουμε την σειρά συνεχίσαμε με το Pinot Noir του ίδιου παραγωγού ο οποίος απ'ότι φαίνεται, αν και δυσεύρετος γενικά, στον Καναδά ρέει εν αφθονία! Το πινό του πάντως είχε φοβερή συγκέντρωση φρούτου και ταυτόχρονα υπέροχες οξύτητες. Από τα πλέον αξιόλογα δείγματα της ποικιλίας και σίγουρα πολύ καλύτερο από οποιοδήποτε Αλσατικό κόκκινο είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Και ενώ το τραπέζι μας είχε γεμίσει με λιχουδιές κάθε είδους εμφανίστηκε ένα Barolo 2007 του Rinaldi που ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμασταν για να κατέβουν καλύτερα τα κρεατικά! Αν και κάπως κουρασμένο στη μύτη -ίσως ταλαιπωρημένο από κακές συνθήκες μεταφοράς/συντήρησης- στο στόμα ήταν μεγαλείο. Γεμάτο, πλούσιο σε βελούδινες τανίνες και με ατέλειωτη επίγευση ξεδίπλωνε όλες τις χάρες της ποικιλίας όσο περνούσε η ώρα.
Και στα τρία μαγαζιά που επισκεφτήκαμε το κοινό στοιχείο ήταν ο χαμηλός φωτισμός, το νεαρό και αεικίνητο προσωπικό, η ευχάριστη ατμόσφαιρα και πάνω απ'όλα οι δεκάδες φιάλες που ανοίγονταν δεξιά και αριστερά. Στο "Trois Petits Bouchons" μάλιστα μετρήσαμε να ανοίγονται πάνω από δέκα magnum φιάλες. Αν λάβουμε υπόψιν πως τα τραπέζια είναι στην πλειοψηφία τους για τέσσερα άτομα τότε καταλαβαίνει κανείς για τι καταναλώσεις κρασιού μιλάμε!
Με τις σημερινές συγκυρίες το ενδεχόμενο να δούμε στην Ελλάδα τα γκαρσόνια να μην προλαβαίνουν τις παραγγελίες εμφιαλωμένου κρασιού απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Την μεγάλη διαφορά όμως δεν την κάνει το οικονομικό που σίγουρα παίζει ρόλο, αλλά η βαθιά ριζωμένη οινική κουλτούρα των γαλλοκαναδών. Στο χέρι όλων εμάς που ασχολούμαστε με τα του οίνου στην Ελλάδα να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση και να καλλιεργήσουμε οινικά τους καταναλωτές που δείχνουν όλο και πιο πρόθυμοι να μάθουν.
*Αναφορά στον Schueller και στην πανέμορφη Αλσατία γίνεται και σε ένα πολύ ωραίο άρθρο από τον Gregory στο Gregory's wine journal
Πρώτο το "Pullman Wine Bar" το οποίο τύχαινε να είναι το ακριβώς δίπλα κτήριο στο ξενοδοχείο που μέναμε. Παρέα με τον Γάλλο οινοπαραγωγό Pierre Breton και όλη την ομάδα του oenopole απολαύσαμε μερικά από τα υγρά διαμαντάκια του Pullman.
Ξεκινήσαμε με ένα Cheverney του Philippe Tessier από τον Λίγηρα και την σχετικά άγνωστη ποικιλία Romorantin. Με απίθανη ορυκτότητα στην μύτη και κρυστάλλινη οξύτητα στο στόμα ήταν ότι πρέπει για να αρχίσουμε την βραδιά μας. Ακολούθησε ένα κορυφαίο Αλσατικό λευκό από τον σπεσιαλίστα Gerard Schueller*. Ένα Riesling Grand Cru 2001 με τρομερό χαρακτήρα και ατελείωτο αρωματικό βάθος. Από τα καλύτερα κρασιά που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι και ένα από τα κορυφαία Riesling που δοκιμάσαμε ποτέ.
Το αμέσως επόμενο λευκό δεν είχε καμία τύχη μετά από κάτι τόσο μεγάλο.
Συνεχίσαμε λοιπόν με κόκκινα κάνοντας την αρχή με ένα Magnum SP69 της Arriana Occhipinti από την Σικελία που πίνονταν σαν νερό και αμέσως μετά μία δυναμική Barbera 2009 από τον Rinaldi. Αυτό όμως που έκανε την διαφορά ήταν ένα Beaujolais από το Cru του Fleurie και παραγωγό τον Yves Metras. Με τον εύκολο φρουτώδη χαρακτήρα του Gamay αλλά και τον δυναμισμό του Fleurie ήταν ότι καλύτερο για να κλείσουμε την βραδιά.
Ήπιαμε άλλα πέντε κρασιά και μεταξύ αυτών ξεχωρίσαμε το Carignan του Jean Philippe Padie από το Roussillon. Εμφιαλωμένο σε λευκή φιάλη ήταν ακριβώς αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν "vin de soif", κρασί για ξεδίψασμα δηλαδή. Από αυτά που ανοίγεις την φιάλη και κατεβαίνουν τόσο εύκολα που δεν παίρνεις χαμπάρι πότε την τελείωσες!
Πολύ καλό επίσης και το SP68 του 2009 και σίγουρα καλύτερο από το 2010 σε αυτό το στάδιο της ζωής του. Προσπαθούσα να καταλάβω ποια η διαφορά του 68 με το 69 και τελικά SP68 είναι το χαρμάνι Nero d'Avola και Frappato ενώ SP69 είναι το ίδιο ακριβώς χαρμάνι με την διαφορά ότι SP69 ονομάζονται οι φιάλες magnum.Τα μικρά τρικ του μάρκετινγκ της κυρίας Occhipinti...
 |
| Σαντορίνη-Νάουσα στο Μόντρεαλ! |
Η τριάδα κλείνει με το "Liverpool" όπου ο φοβερός συνδυασμός πολύ καλού φαγητού, μεγάλων κρασιών και απίθανων μουσικών μας έκανε να χάσουμε λίγο το μέτρο και να ξεφύγουμε κάπως από τα όρια μας!
Αρχίσαμε με λαχταριστά στρείδια που έδεναν τρομερά με τις οξύτητες του Αλσατικού Pinot Gris του Schueller. Για να μην χάσουμε την σειρά συνεχίσαμε με το Pinot Noir του ίδιου παραγωγού ο οποίος απ'ότι φαίνεται, αν και δυσεύρετος γενικά, στον Καναδά ρέει εν αφθονία! Το πινό του πάντως είχε φοβερή συγκέντρωση φρούτου και ταυτόχρονα υπέροχες οξύτητες. Από τα πλέον αξιόλογα δείγματα της ποικιλίας και σίγουρα πολύ καλύτερο από οποιοδήποτε Αλσατικό κόκκινο είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Και ενώ το τραπέζι μας είχε γεμίσει με λιχουδιές κάθε είδους εμφανίστηκε ένα Barolo 2007 του Rinaldi που ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμασταν για να κατέβουν καλύτερα τα κρεατικά! Αν και κάπως κουρασμένο στη μύτη -ίσως ταλαιπωρημένο από κακές συνθήκες μεταφοράς/συντήρησης- στο στόμα ήταν μεγαλείο. Γεμάτο, πλούσιο σε βελούδινες τανίνες και με ατέλειωτη επίγευση ξεδίπλωνε όλες τις χάρες της ποικιλίας όσο περνούσε η ώρα.Και στα τρία μαγαζιά που επισκεφτήκαμε το κοινό στοιχείο ήταν ο χαμηλός φωτισμός, το νεαρό και αεικίνητο προσωπικό, η ευχάριστη ατμόσφαιρα και πάνω απ'όλα οι δεκάδες φιάλες που ανοίγονταν δεξιά και αριστερά. Στο "Trois Petits Bouchons" μάλιστα μετρήσαμε να ανοίγονται πάνω από δέκα magnum φιάλες. Αν λάβουμε υπόψιν πως τα τραπέζια είναι στην πλειοψηφία τους για τέσσερα άτομα τότε καταλαβαίνει κανείς για τι καταναλώσεις κρασιού μιλάμε!
Με τις σημερινές συγκυρίες το ενδεχόμενο να δούμε στην Ελλάδα τα γκαρσόνια να μην προλαβαίνουν τις παραγγελίες εμφιαλωμένου κρασιού απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Την μεγάλη διαφορά όμως δεν την κάνει το οικονομικό που σίγουρα παίζει ρόλο, αλλά η βαθιά ριζωμένη οινική κουλτούρα των γαλλοκαναδών. Στο χέρι όλων εμάς που ασχολούμαστε με τα του οίνου στην Ελλάδα να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση και να καλλιεργήσουμε οινικά τους καταναλωτές που δείχνουν όλο και πιο πρόθυμοι να μάθουν.
*Αναφορά στον Schueller και στην πανέμορφη Αλσατία γίνεται και σε ένα πολύ ωραίο άρθρο από τον Gregory στο Gregory's wine journal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου