Γαλλία Δεκέμβρης 2010 : Οι γαστρονομικοί μας σταθμοί στο Παρίσι

Ένα ταξίδι στην Γαλλία με συναδέλφους από τον χώρο του κρασιού δεν θα μπορούσε παρά να εξελιχθεί σε οινο-γαστρονομικό μαραθώνιο. Από την μέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο Παρίσι μέχρι και λίγες ώρες πριν φύγουμε, κάναμε τεστ αντοχής στα στομάχια μας αφού επί δέκα μέρες σηκωνόμασταν από το τραπέζι μόνο για να πάμε να δοκιμάσουμε κρασιά και το αντίστροφο!

To καλωσόρισμα!

Η εκκίνηση δόθηκε το απογευματάκι της μέρας που φτάσαμε στο Παρίσι. Στο σπίτι ενός φίλου ανοίχτηκαν τρεις Σαντορίνες και κάποια δείγματα από νεαρό Ξινόμαυρο που με την συνοδεία των κατάλληλων τυριών και αλλαντικών άνοιξαν τον χορό των γαστριμαργικών απολαύσεων! Αξιοσημείωτο ήταν πως όλοι οι μεζέδες προέρχονταν από Βιοδυναμικές φάρμες και ήταν εξαιρετικής ποιότητας. Από τα κρασιά αυτό που εκτίμησα περισσότερο από όλα ήταν ο "Μύλος" 2006 του Χατζηδάκη που δοκιμάζονταν καταπληκτικά και ταίριαζε πολύ με τα Γαλλικά τυριά.

Το ίδιο βράδυ, λίγες ώρες μετά, είχαμε κλείσει τραπέζι σε ένα Bistrot με το όνομα "Fines Gueules" που είναι γνωστό για τις ψαγμένες επιλογές κρασιών που διαθέτει. Το γεγονός όμως πως το τραπέζι που μας είχαν κρατήσει ήταν σε ένα μέρος όπου τα κουφώματα έμπαζαν από παντού με παγωμένο αέρα δεν μας άφησε να αφοσιωθούμε στο τι υπήρχε στο τραπέζι μας. Τρώγοντας με το μπουφάν και έχοντας ως μοναδική έγνοια το πως θα ζεσταθείς λιγάκι δεν δίνεις και πολύ σημασία στα υπόλοιπα. Ευτυχώς κατά την διάρκεια της αναμονής για το "υπέροχο" τραπέζι μας καθίσαμε στο μπαρ όπου ο ιδιοκτήτης μας πρόσφερε ένα ποτήρι λευκό από Rousette de Savoie του 2008. Ανάλαφρο κρασάκι με διακριτική μύτη και τραγανή οξύτητα, ήταν το μόνο που κρατήσαμε από το πέρασμα μας εκεί μιας και πρόκειται για μία ποικιλία που σπάνια έχει την τύχη να δοκιμάσει κανείς.

Την επόμενη μέρα, γύρω στις έντεκα το πρωί, φάγαμε ένα βασιλικό πρωινό με προϊόντα από τις ίδιες βιοδυναμικές φάρμες που προέρχονταν και τα τυριά τις προηγούμενης ημέρας. Αυτό ήταν αρκετό για να μας κρατήσει όλη μέρα χωρίς φαγητό και έτσι αφιερώσαμε όλο το μεσημεριανό μας χρόνο σε βόλτες στις κάβες της Γαλλικής πρωτεύουσας.

Μπορντολέζικα σκαμπανεβάσματα
τιμών (LaVinia)

Κάποια στιγμή ο δρόμος μας έφερε και στην LaVinia. Μία από τις σημαντικότερες αλυσίδες καβών με καταστήματα από Κίεβο μέχρι Βαρκελώνη. Κρασιά από όλο τον κόσμο, ατέλειωτα αξεσουάρ κρασιού, σπάνια αποστάγματα και εκλεκτές σοδειές μεγάλων κρασιών μας κράτησαν εκεί για πάνω από τρεις ώρες. Στο ενδιάμεσο προμηθευτήκαμε την ειδική κάρτα της κάβας με την οποία μπορεί κανείς να δοκιμάζει σε ποτήρι κρασιά τα οποία βρίσκονται σε προσφορά. Μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε ένα Sauvignon Blanc από την Ινδία του 2007 που έφερνε περισσότερο σε Chardonnay όντας αρκετά βουτυράτο αλλά και δροσερό ταυτόχρονα. Από κει και πέρα, με εξαίρεση ένα πολύ καλό Pouilly Fumé του 2009 από το Domaine Michel Bailly με όμορφη μύτη εσπεριδοειδών και φρεσκάδα στο στόμα, τα περισσότερα κρασιά που δοκιμάσαμε ήταν αρκετά μέτρια και δεν είχαν να πουν κάτι ιδιαίτερο.

Ευοί Ευάν

Το βράδυ είχαμε συνάντηση στο εστιατόριο Ευοί ευάν της Μαρίας Νικολάου, αδερφής της γνωστής τηλεοπτικής μαγείρισσας και συγγραφέως Ντίνας Νικολάου η οποία είναι και σύμβουλος σεφ του εστιατορίου. Ζεστός χώρος, καλόγουστα διακοσμημένος, πολύ καλή κουζίνα με ελληνικές συνταγές προσαρμοσμένες στο στυλ της γαλλικής γαστρονομίας και κάβα με τα αντιπροσωπευτικότερα ελληνικά Ο.Π.Α.Π. Εμείς βέβαια δοκιμάσαμε δείγματα δικών μας κρασιών από Σαντορίνη και Νάουσα που είχαμε φέρει μαζί μας. Δοκιμάσαμε λοιπόν από την τρέχουσα εσοδεία του Χατζηδάκη, ένα εκφραστικότατο Αηδάνι, ένα εξαιρετικό Νυχτέρι με τρομερή οξύτητα και έναν Μύλο που ήταν κλειστός και δοκιμάζονταν δύσκολα. Στα κόκκινα το "Γη και ουρανός" 2008 και το Vignes Franches του 2009 έδειξαν τις τρομερές δυνατότητες του Ξινόμαυρου. Το πρώτο με το εξαιρετικά πολύπλοκο αρωματικό του μπουκέτο που έβγαζε μέχρι και τρούφα και το δεύτερο με τις δαντελωτές του τανίνες και την φανταστική του επίγευση που άφηνε στο στόμα κάθε λογής φρουτάκια.

Η Δευτέρα ήταν η μέρα της ημερίδας για το ελληνικό κρασί και τσιμπήσαμε κάτι στον μπουφέ που είχε στηθεί από το Catering των αδερφών Μαυρομμάτη που ήταν και χορηγοί της εκδήλωσης. Είχαμε σκεφτεί, επειδή ήμασταν στην Γαλλία να είμαστε λίγο πιο συμμαζεμένοι και τσιμπούσαμε πολύ διακριτικά χωρίς να υπολογίσουμε πως και οι υπόλοιποι ήταν ως επί το πλείστον Έλληνες και έκαναν τον μπουφέ φύλλο και φτερό!

Έτσι, μετά τον μπουφέ πήγαμε κάπου για φαγητό. Για να μην πάμε μακριά και επειδή την επόμενη θα είχαμε γεύμα σε μονοάστερο εστιατόριο της Beaune είπαμε να αρκεστούμε σε κάτι απλό. Κάτσαμε κάπου κοντά στην Place Madeleine, σε ένα εστιατόριο που τα πιάτα που σερβίριζε ήταν τουλάχιστον άθλια. Κακές απομιμήσεις αυθεντικών γαλλικών συνταγών σε τιμές πολύ πιο πάνω από αυτό που άξιζαν.

Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τους ξένους που επισκέπτονται τουριστικές ελληνικές περιοχές και τρώνε ακριβοπληρωμένη σαβούρα με ταμπέλα παραδοσιακού πιάτου. Τότε κατάλαβα γιατί πολλοί Έλληνες που επισκέπτονται την Γαλλία λεν ότι δεν τους άρεσε καθόλου η Γαλλική κουζίνα!

Το τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρηση μας για Ελλάδα, φάγαμε στο "L'Olivier". Ένα ακόμη πολύ καλό εστιατόριο με μεσογειακή κουζίνα που παντρεύει έξυπνα ελληνικές και άλλες μεσογειακές γεύσεις με την γαλλική φιλοσοφία. Το αξιοσημείωτο της βραδιάς ήταν πως για ξεκίνημα δοκιμάσαμε το ροζέ του Domaine de la Romanée Conti. Ένα κρασί που φτιάχνεται από τα σταφύλια δεύτερης διαλογής του οινοποιείου και παράγεται μόνο για κατανάλωση από τους εργάτες του κτήματος. Κρίνοντας το ως ροζέ δεν έλεγε και πολλά πράγματα αλλά στέκονταν πολύ καλά ως λευκό αφού θύμιζε καλοφτιαγμένο Chardonnay της Cote de Beaune!

Στο ενδιάμεσο όμως, πριν από αυτό το τελευταίο βράδυ, μεσολάβησε το τετραήμερο στην Βουργουνδία όπου φάγαμε και ήπιαμε με την ψυχή μας και αναγνωρίσαμε όλο τα μεγαλείο της γαλλικής γαστρονομίας...