Ο χάρτης των γεύσεων και αποδράσεις στον αμπελώνα της Νάουσας

Πριν λίγο καιρό είχα συνειδητοποιήσει πως λείποντας αρκετό καιρό από την χώρα μας έχω μείνει λίγο πίσω σε ότι αφορά την ελληνική αγορά κρασιών και θα έπρεπε σύντομα να καλύψω το χαμένο έδαφος. Πήρα λοιπόν δύο από τους φίλους μου με την ...καλύτερη μύτη και κατεβήκαμε Ελλάδα για μία εβδομάδα. Ο ένας, ο Νίκο με καταγωγή από το Μπορντό και πλούσιο βιογραφικό έχοντας δουλέψει σε κάποια από τα καλύτερα οινοποιεία της Βουργουνδίας και ο Ρεμύ με καταγωγή από τον Ροδανό και γνήσιος Αρντεσουά έχει δουλέψει σε πολλά γνωστά domaine του Ροδανού και έκρινε αυστηρά τα Syrah που δοκιμάζαμε! Το πρόγραμμα έγραφε: χάρτης των γεύσεων το σαββατοκύριακο και επισκέψεις σε οινοποιεία στην περιοχή της Νάουσας το υπόλοιπο διάστημα. Μακάρι βέβαια να μπορούσαμε να επισκεφθούμε και άλλους αμπελώνες όπως π.χ. Γουμένισσα ή Αμύνταιο αλλά ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος.
Ο χάρτης των γεύσεων είναι μία εκδήλωση που οργανώνεται από την wineplus κάθε χρόνο το πρώτο σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη και συγκεντρώνει πλήθος κόσμου που μαζεύεται για να δοκιμάσει κρασιά και να γευτεί τα υπόλοιπα γαστρονομικά προϊόντα. Με πάνω από 60 παραγωγούς απ' όλες τις αμπελουργικές περιοχές της Ελλάδος πιστεύω πως είναι η καλύτερη ευκαιρία για να γνωρίσει κανείς το Ελληνικό κρασί σε όλες του της εκφράσεις.
Την πρώτη μέρα διάφοροι λόγοι μας ανάγκασαν να φτάσουμε καθυστερημένα και δοκιμάσαμε ελάχιστα πράγματα. Για τους Γάλλους, η πρώτη έκπληξη ήρθε από την Cair και τους αφρώδεις οίνους της. Δεν περίμεναν πως θα δοκίμαζαν τόσο καλά αφρώδη από ένα νησί που έχει μέσο όρο 10°C θερμοκρασίας υψηλότερο από την Καμπανία και πόσο μάλλον από δύο ποικιλίες που άκουγαν για πρώτη φορά στην ζωή τους: την Μανδηλαριά και το Αθήρι! Δεύτερο σταντ που τους έκανε να γουρλώσουν τα μάτια από ενθουσιασμό ήταν αυτό του Τσέλεπου και του κτήματος Δρυόπη. Από το πρώτο Μοσχοφίλερο μέχρι και τα Cabernet εκτίμησαν την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στα δύο αυτά οινοποιεία. Σε κάποια φάση μάλιστα ο Νίκος μου είπε πως ίσως κάποιοι παραγωγοί του Μπορντό θα έπρεπε να έρθουν μία βόλτα από την Ελλάδα για να δουν πως δουλεύονται τα Cabernet και τα Merlot! Η τριάδα των τριών καλύτερων παραγωγών του Σαββάτου έκλεισε με το Gentilini από την Κεφαλονιά. Πολύ καλή και ψαγμένη δουλειά στα κρασιά και ταυτόχρονα πολύ φιλικοί άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αυτό που εξέπληξε περισσότερο τους δύο φίλους μου ήταν το πάθος που είχαν όλοι οι παραγωγοί γι' αυτό που κάνουν και την όρεξη τους να μοιραστούν το πάθος αυτό με όλους όσους δοκιμάζουν τα κρασιά τους! Υπήρχαν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά ευτυχώς αυτές ήταν πολύ περιορισμένες περιπτώσεις.
Την Κυριακή λόγω της ελλιπούς αστικής συγκοινωνίας φτάσαμε κουρασμένοι και αργοπορημένοι. Το πρώτο αξιόλογο σταντ της ημέρας ήταν αυτό της οινοποιίας Ντούγκου. Τα κρασιά τους, από το πρώτο λευκό μέχρι και το τελευταίο κόκκινο ήταν όλα ένα κι ένα αλλά για μένα δύο από αυτά κατάφεραν να ξεχωρίσουν. Το πρώτο ήταν ο Ροδίτης σε βαρέλι από ξύλο ακακίας. Όταν ο κ.Ντούγκος μας πρότεινε να το δοκιμάσουμε σκέφτηκα από μέσα μου <<Τι μπορεί να δώσει άραγε ένας Ροδίτης σε βαρέλι; εδώ έτσι και δυσκολεύεται να δώσει κάτι...>> κι όμως! Το κρασί αυτό δεν θύμιζε σε τίποτα ό,τι είχα πιει μέχρι τώρα από την ποικιλία αυτήν! Και αυτό γιατί το βαρέλι ακακίας δεν είναι τόσο έντονο όσο το δρύινο για να επικρατήσει το ξύλο του αλλά είναι διακριτικό και βοηθάει τον Ροδίτη να αναδειχτεί καλύτερα συμπληρώνοντας τα αρώματά του με βοτανικά αρώματα που δένουν πολύ όμορφα με το σύνολο. Το δεύτερο κρασί που ξεχώρισε ήταν το Μεθ'Υμών 7 . Φτιαγμένο από 7 διαφορετικές ποικιλίες, μεταξύ αυτών και Grenache που κατά την άποψη μου επικρατούσε αρωματικά, μας έκανε να νομίσουμε πως βρισκόμαστε στον Γαλλικό Νότο και δικαίωνε απόλυτα τον τίτλο Chateauneuf du Τέμπη όπως χαριτολογώντας μας το παρουσίασε ο κ.Ντούγκος! Στο τέλος της ημέρας συμφωνήσαμε και οι τρεις πως τα προϊόντα της συγκεκριμένης οινοποιίας ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον δοκιμάσαμε όλο το σαββατοκύριακο! Πριν όμως φτάσουμε εκεί, πολλοί ακόμη παραγωγοί επιβεβαίωσαν την ποιότητα των κρασιών του Ελληνικού αμπελώνα. Πρώτος και καλύτερος ο αμπελώνας της Σαντορίνης με τα λευκά του Αργυρού και του Χατζηδάκη να εντυπωσιάζουν με τις οξύτητες τους και την μεταλλικότητα τους αλλά για μία ακόμη φορά να μην καταφέρνουν να μας πείσουν με τα κόκκινά τους. Πολύ σημαντικό και το πέρασμα μας από το σταντ του κτήματος Ταμιωλάκη όπου μπορέσαμε να δοκιμάσουμε και να μάθουμε για τις σπουδαίες Κρητικές ποικιλίες όπως το Βιδιανό και το Κοτσιφάλι. Έκπληξη επίσης ήταν και η ποικιλία Μπεγλέρι από τους αμπελώνες Αφιανέ στην Ικαρία, ένα νησί από το οποίο ποτέ δεν περίμενα πως θα δοκίμαζα κρασί αλλά να που κάθε τόπος έχει τελικά την δική του αμπελουργική παράδοση. Για να μείνουμε στα νησιά, εξαιρετική δουλειά και για τα κρασιά του κτήματος Χατζηγεωργίου από την Λήμνο, απόδειξη πως τα μοσχάτα μπορούν με σωστή προσπάθεια να δώσουν ξηρά πολύ καλής ποιότητας. Από κει και πέρα η κούραση άρχισε να γίνεται αισθητή και όσο κι αν προσπαθούσαμε δεν καταφέρναμε να εκτιμήσουμε όπως έπρεπε τα κρασιά που δοκιμάζαμε.
Τις υπόλοιπες τρεις μέρες περάσαμε τον χρόνο μας κάνοντας βόλτες στους αμπελώνες της Νάουσας και επισκέψεις στα οινοποιεία της περιοχής: στο οινοποιείο του Διαμαντάκου όπου γευτήκαμε το φρέσκο πρεκνιάρικο με τα εκρηκτικά του αρώματα και τα πολλά υποσχόμενα κόκκινα από Ξινόμαυρο, τον Έλινο στην Πατρίδα Ημαθίας σε ένα σημείο κάπως δυσεύρετο αλλά με φανταστική θέα και τον Θυμιόπουλο τον Αποστόλη στον Τρίλοφο Ημαθίας. Ο τελευταίος μάλιστα αποτελεί εγγύηση στο καλό Ξινόμαυρο και για μένα κάθε φορά που δοκιμάζω τα κρασιά του είναι μία απόλαυση! Τέλος, λίγο έλειψε να φύγουμε χωρίς να δοκιμάσουμε τα κρασιά της οικογένειας μου από βαρέλι (γιατί από μπουκάλι τα τιμάμε δεόντως κάθε στιγμή...) κάτι που μου έχει συμβεί στο παρελθόν! Έτσι, αργά το απόγευμα της τετάρτης δοκιμάσαμε την εσοδεία του 2007 από βαρέλι στο οινοποιείο Δαλαμάρα με τους δύο Γάλλους να ξεχωρίζουν το αυτόριζο Ξινόμαυρο για τον αρωματικό του πλούτο και το δροσερό του στόμα και την Νεγκόσκα για τα ξεχωριστά αρώματά της αλλά και επειδή ήταν κάτι εντελώς καινούργιο γι' αυτούς. Ενθουσιασμένοι από το Ξινόμαυρο, οι δύο φίλοι μου παραδέχτηκαν πως είναι μία πολύ μεγάλη ποικιλία και μου πρότειναν να οργανώσουμε μία τυφλή δοκιμή Ξινόμαυρου - Pinot Noir κάποια στιγμή στο μέλλον.
Την πέμπτη το πρωί πήραμε το αεροπλάνο για να επιστρέψουμε Γαλλία. Μία βδομάδα γεμάτη κρασί, γεμάτη ανακαλύψεις και ωραίες στιγμές είχε ήδη περάσει στο παρελθόν...