Επρόκειτο για ένα κτίριο που αποτελεί σήμερα την οικία και παράλληλα τον χώρο φιλοξενίας του οινοποιείου του Cossimo Maria Masini, γόνου οικογενείας βιομηχάνων που αποφάσισε να ξεφύγει από τις οικογενειακές επιχειρήσεις και να αφιερώσει την ζωή του στην βιοδυναμική αμπελοκαλλιεργεια και παραγωγή κρασιού. Φτάσαμε εκεί μετά από μία ενδιάμεση στάση στο οινοποιείο της Ivana Cupelli όπου βρεθήκαμε με συναδέλφους μας από την Τσεχία και την Ισπανία για να τσιμπήσουμε κάτι και να συζητήσουμε τις εντυπώσεις μας από τις εκδηλώσεις των προηγούμενων ημερών.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με ξενάγηση και δοκιμή κρασιών στο οινοποιείο που μας φιλοξενούσε. Τα λευκά τους όπως και τα κόκκινα δεν με πολυενθουσίασαν και για τον λόγω αυτόν δεν κράτησα και σημειώσεις. Κρίνοντας όμως από την πολύ καλή δουλειά που γίνεται πιστεύω πως δοκιμάζοντας τα κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον ίσως ν
α έχω διαφορετική άποψη. Ακολούθησε γευσιγνωσία προϊόντων λευκής τρούφας ενώ ταυτόχρονα ενημερωθήκαμε για τον τρόπο συλλογής του πολύτιμου αυτού μανιταριού και την τέχνη της εναρμόνισης της έντονης γεύσης του με διάφορες γκουρμέ λιχουδιές! Από τα σκυλιά, που όταν δεν ψάχνουν για τρούφες κάνουν δημόσιες σχέσεις, μέχρι την ιδιοκτήτρια της επιχείρησης η υποδοχή ήταν άψογη και περάσαμε ένα φανταστικό πρωινό χαμένοι στον μαγικό κόσμο του λευκού αυτού θησαυρού!Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε το οινοποιείο που θα μας πρόσφερε και το μεσημεριανό μας γεύμα. Κάνοντας μία βόλτα στα αμπέλια με απογοήτευσε η εμμονή του ιδιοκτήτη να φυτεύει merlot σε όλες τις νέες καλλιέργειες "γιατί το θέλει η αγορά". Ρώτησε άραγε την αγορά αν το Merlot που θέλει είναι ένα merlot από μία άγνωστη γωνιά της Τοσκάνης από έναν παραγωγό που αγνοεί ακόμη και τις πιο βασικές αρχές του μάρκετινγκ; ...τους ευχαριστούμε πολύ για το γεύμα και συνεχίζουμε.
Ακολούθησε ξεκούραση και αμέσως μετά πάλι γεύμα με παραγωγούς της Τοσκάνης στο αρχοντικό που μας φιλοξενούσαν. Ουσιαστικά από τις δώδεκα το μεσημέρι μέχρι τις δώδεκα το βράδυ ήταν ένας μαραθώνιας οινοποσίας και φαγητού για σκληρούς παίκτες αφού ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ των δύο γευμάτων ήταν ελάχιστος!
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να γυρνάμε στα δρομάκια του γραφικού San Miniato όπου και ξεναγηθήκαμε στα τοπικά αξιοθέατα. Η εκκλησίες και τα ανάκτορα ματαιόδοξων ευγενών που έκαναν επίδειξη δύναμης και πλούτου σε καιρούς που κάποιοι πέθαιναν από την πείνα δεν συγκαταλέγονται στα θεάματα που με συγκινούν και ανυπομονούσα να περάσουμε στην συνέχεια του προγράμματος.
Το δεύτερο μέρος περιελάμβανε επίσκεψη στο κρεοπωλείο-αλλαντοποιείο του Sergio Fallaschi με σκοπό να δοκιμάσουμε τις παραδοσιακές, προστατευμένες από την Slow Food, λιχουδιές του χωριού. Από το κλασικό σαλάμι και το prosciuto μέχρι τα λουκάνικα με τρούφα και το σαλάμι από στεγνωμένο αίμα και κάστανα τα πάντα ήταν υπέροχα και το ερυθρό Murleo 2005 που τα συνόδευ
ε έδενε φανταστικά με τα περισσότερα εξ αυτών. Να σημειώσω πως οι οικογένεια Fallaschi δεν περιορίζει την προώθηση των προϊόντων της στην ποιότητά τους αλλά κάθε εποχή οργανώνει διάφορες εκδηλώσεις που κάνουν το συγκεκριμένο κατάστημα ένα από τα δημοφιλέστερα της περιοχής. Για τα φετινά Χριστούγεννα για παράδειγμα, υπήρχε ορχήστρα που έπαιζε τζαζ μέσα στο κρεοπωλείο! Το όλο εγχείρημα ηχογραφήθηκε και στην συνέχεια κυκλοφόρησε ο δίσκος Jazz in Macceleria που διανέμονταν δωρεάν στους πελάτες κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων!Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το San Miniato είναι χωριό χαρακτηρισμένο ως Slow village. Αυτό σημαίνει πως η Slow Food εγγυάται για την ποιότητα και την αυθεντικότητα όλων τον παραδοσιακών γαστρονομικών προϊόντων που παράγονται εκεί.
Τελευταίος σταθμός πριν αφήσω την περιοχή του San Miniato το οινοποιείο του Pietro Benoncini. Εκεί, μαζί με έναν Ισπανό οινοπαραγωγό δοκιμάσαμε τα κρασιά του κτήματος καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι και πίνοντας τα αργά αργά με την συνοδεία εξαιρετικής παρμεζάνας. Ξεκινούσαμε με τις δύο διαφορετικές εκδοχές Tempranillo (!) του κτήματος οι οποίες με άφησαν μάλλον αδιάφορο. Το πρώτο ήταν ευκολόπιοτο αλλά χωρίς να λέει τίποτα παραπάνω ενώ το δεύτερο παραήταν συμπυκνωμένο με πολύ ζεστό στόμα και έντονες τανίνες που αφήναν σχετικά πικρή αίσθηση. Το Sangiovese του 2005 ήταν σαφώς πιο κόμψο, με πολύ καλύτερη οξύτητα από τα δύο προηγούμενα και καλή ποιότητα τανινών. Το καλύτερο από όσα δοκιμάσαμε ήταν το Murleo του 2006 από ισόποσο χαρμάνι Sangiovese και Malvasia Nera. Πολύ εκφραστικό με πλούσιο-ζουμερό στόμα και τέλεια ισορροπία έκλεινε με μακρά επίγευση και κέρδιζε τον τίτλο του καλύτερου κρασιού που δοκίμασα το διάστημα που έκατσα στο San Miniato.
Στο τέλος της δοκιμής με έστειλαν πίσω στην Φλωρεντία όπου πήρα το τρένο για να κατέβω νότια προς την Σιένα για να συνεχίσω να απολαμβάνω την Τοσκανέζικη φιλοξενία παρέα αυτήν την φορά με Γερμανούς, Αυστριακούς και Τούρκους οινοπαραγωγούς.
