Στα τέλη Ιουνίου βρέθηκα για μία εβδομάδα στην Νέα Υόρκη με αφορμή την εκδήλωση για το Ξινόμαυρο της Νάουσας. Παρόλο που δεν ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην μητρόπολη του δυτικού κόσμου, την πρώτη μου ελεύθερη μέρα την πέρασα σαν κλασσικότατος τουρίστας με επισκέψεις στο μουσείο φυσικής ιστορίας και μία βόλτα στο σέντραλ παρκ.
Γρήγορα όμως, και χάρη στα επαγγελματικά ραντεβού που είχαμε κλείσει, άρχισα να ανακαλύπτω ένα άλλο υπέροχο "αξιοθέατο" της Νέας Υόρκης. Τα μικρά αλλά υπέροχα wine bars που με έκαναν να ξεχάσω οτιδήποτε άλλο είχα κατά νου και να ξοδέψω τις υπόλοιπες μέρες μου περνώντας ώρες ατελείωτες σε κάθε ένα από αυτά!
Πρώτο και πιο αυθεντικό το "Ten Bells", με το απαραίτητο στριμωξίδι να το κάνει ζεστό και φιλικό και τους δύο μεγάλους πίνακες να γράφουν μόνο για "φυσικά" κρασιά. Από τον Laureano Serres μέχρι τον Bruno Duchene φιάλες όλων των τρελών και παλαβών "εναλλακτικών" φιγουράριζαν στις λίστες και τα ράφια του μπαρ!
 |
| To "Ten Bells" |
Το μοναδικό μειονέκτημα είναι πως λόγω της πολυκοσμίας δεν προλαβαίνει κανείς να μιλήσει με τους bar-tenders οι οποίοι είναι μόνιμα απασχολημένοι με το να σερβίρουν το ένα ποτήρι πίσω από το άλλο και έτσι είναι δύσκολο να πάρει κανείς πληροφορίες για τα κρασιά της λίστας που του είναι άγνωστα.
 |
| Cheers Josh! |
Εκεί, μεταξύ άλλων, ήπιαμε ένα εξαιρετικό Nebbiolo Langhe του '08 από την Cascina Ca'Rossa, τανικό και νευρώδες με ζωικές νότες, όσο ακριβώς χρειάζονταν για να του δώσουν την απαιτούμενη πολυπλοκότητα. Σε συνδυασμό με τα "καναπεδάκια" με μοσχαρίσια γλώσσα ήταν το κάτι άλλο!
Πάρα πολύ καλό και το λευκό Savennieres "Roches aux moines" του '92 από το Domaine aux Moines με φοβερά αρώματα τσαγιού και άλλων βοτάνων και νότες από κερί μέλισσας. Το στόμα ήταν γεμάτο και σαρκώδες αλλά παράλληλα είχε και μία υπέροχη δροσιστική οξύτητα. Ένα μεγάλο Chenin Blanc από μία σπάνια ονομασία προέλευσης και ένα ξακουστό Domaine που δεν απογοήτευσε τις προσδοκίες μας και ήταν πολύ καλός συνδυασμός με το μεζέ με βάση την καβουρόψυχα που μας προσέφεραν τα παιδιά του μπαρ.
 |
| To "Blue Ribbon" |
Τρίτο και καλύτερο το μπαρ "terroir" στην περιοχή Tribeca. Το τέρουαρ είναι ένα μεγάλο "σχολείο" του κρασιού σε μία πολύ όμορφη περιοχή του Μανχάταν. Ο κατάλογος του είναι 66 σελίδες και ανανεώνεται κάθε μήνα. Το φετινό καλοκαίρι είναι Summer of Riesling και μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα για την ποικιλία αυτήν ενώ απολαμβάνει το κρασάκι του στο μπαρ, να συμμετάσχει σε μίνι κρουαζιέρες και άλλες εκδηλώσεις με συνοδεία κρασιών της Γερμανικής ποικιλίας και να παρακολουθήσει σεμινάρια σχετικά με την ιστορία της, τις περιοχές καλλιέργειάς της, τους μάστερς του Riesling και πολλά άλλα θέματα.
Επίσης, κατά το διάστημα αυτό οι ετικέτες από Riesling καταλαμβάνουν πάνω από τον μισό κατάλογο ενώ υπάρχουν σπάνιες σοδειές και παραγωγοί τους οποίους βρίσκει κανείς κατά αποκλειστικότητα. Ενδιάμεσα, στον κατάλογο βρίσκει κανείς πάρα πολλές πληροφορίες για την ποικιλία ενώ ο Χάρυ Πότερ και οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας για την οποία γίνεται πανζουρλισμός αυτή την στιγμή στις Η.Π.Α., φιγουράρουν που και που με μπλουζάκια "summer of riesling" και από κάτω εξηγούνται οι λόγοι για τους οποίους ο κάθε ένας από τους ήρωες χρειάζεται να πιει riesling φέτος το καλοκαίρι.
Κορυφάιο είναι το σχόλιο στον κακό της ταινίας "Lord Voldemort" ο οποίος χρειάζεται να πιει λίγο Riesling για να ξεπεράσει τον καημό που δεν θα καταφέρει να κερδίσει την αθανασία και συνεχίζει:
"...Και όμως υπάρχουν χειρότερο πράγματα από τον θάνατο
-Να πίνεις Chardonnay (μάλλον εννοεί εκτός Βουργουνδίας!)
-Να ζεις στο Μιλγουόκι
-Να είσαι υπουργός οικονομικών της Ελλάδος..."
Εγώ όμως δεν υπέκυψα στην προπαγάνδα του μικρού μάγου και πήρα κόκκινο. Ένα ανάλαφρο αλλά με πικάντικη αίσθηση Nebbiolo από την Valtellina, ένα Grolleau από τον λίγηρα με πολύ χαρακτηριστικό άρωμα μάυρης ελιάς και ένα Pinot Noir από το γειτονικό Finger Lakes. Το τελευταίο μάλιστα με ενθουσίασε αφού είχα ακούσει αρκετά για την περιοχή αυτήν έξω από την Νέα Υόρκη αλλά δεν περίμενα πως θα έπινα ένα τόσο αέρινο και φρουτώδες Πινό από περιοχή εκτός Βορυργουνδίας. Σε συνδυασμό με την Roussane που είχα πιει την προηγούμενη ημέρα άλλαξε τελείως την άποψη μου για τα αμερικάνικα κρασιά και γι'αυτό προτού φύγω από την πόλη εφοδιάστηκα με μερικές φιάλες "ντόπιο" προϊόν.
 |
| Terroir's wine list |
Όλες αυτές οι επιλογές ήταν προτάσεις του μπαρμαν στον οποίο εξήγησα με λίγα λόγια τις διαθέσεις μου και τα κρασιά που προτιμώ και έκανε ο ίδιος της επιλογές για μένα αφού βεβαίως δοκίμαζα προτού με σερβίρει. Πέραν τούτου και παρά το γεγονός πως είχε αρκετό κόσμο, μου έδινε όσες πιο πολλές πληροφορίες μπορούσε πάνω σε αυτά που δοκιμάζαμε. Συζητήσαμε επίσης αρκετά θέματα περί κρασιού και το εντυπωσιακό είναι πως δεν σταματούσε ποτέ να κινείται αφού έκανε το ίδιο και με όλους τους υπόλοιπους που κάθονταν γύρω από το μπαρ. Η φοβερή του οινική παιδεία και το πάθος για αυτό που κάνει αντανακλά την όλη φιλοσοφία του μαγαζιού και το πόσο ζεστά έχουν πάρει αυτό που κάνουν.
Κλείνοντας, να αναφέρω πως στην λίστα κρασιών τους υπάρχουν πέντε ελληνικά κρασιά εκ των οποίων τα τέσσερα είναι Ξινόμαυρα! Για την συγκεκριμένη ποικιλία γίνεται εκτενής αναφορά, πάντα με το χιούμορ που χαρακτηρίζει το μαγαζί και μάλιστα δύο εξ αυτών, η Ράμνιστα και ο Παλιοκαλιάς του 2007 σερβίρονται και σε ποτήρι!
Στην χώρα μας, την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, τα καθαρά wine-bars είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Σε πείσμα όμως των δύσκολων καιρών όλο και περισσότεροι παθιασμένοι οινολάτρες -και όχι στυγνοί επαγγελματίες που απλά κανουν copy-paste την λίστα που τους πλασάρει ο διανομέας- δημιουργούν ή έχουν κάνει προχωρημένα σχέδια να δημιουργήσουν έναν δικό τους χώρο που θα ικανοποιεί τα γούστα και του πιο απαιτητικού οινόφιλου και θα μας κάνει να σβήνουμε γρήγορα την νοσταλγία μας για τα εκπληκτικά wine-bars της Νέας Υόρκης. Τα περιμένουμε με ανυπομονησία...
