Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Cornas - Thierry Allemand

Λίγες μέρες προτού αφήσω οριστικά την ανατολική Γαλλία, ήταν απαραίτητα μερικά ταξιδάκια για να δω μερικούς καλούς φίλους και να πιούμε μερικά καλά κρασάκια. Έτσι, μερικές μέρες στον βόρειο Ροδανό δε θα μπορούσαν να λείψουν απ'το πρόγραμμα!
Το σαββατοκύριακο πέρασε με μερικές βόλτες στα θαυμαστά αμπελοτόπια του Cornas, του Saint Peray, του Crozes-Hermitage και φυσικά του Hermitage, τις αντίστοιχες κρασοκατανύξεις και ατέλειωτες συζητήσεις γύρω από το κρασί. Δεν παραλείψαμε επίσης να παίξουμε και την οινική έκδοση του trivial pursuit (edition des vins) όπου ο γράφων με μπόλικη δόση τύχης κατάφερε να θριαμβεύσει!
Την δευτέρα το πρωί έχοντας αρκετό χρόνο πριν πάρουμε το τρένο για την επιστροφή αποφασίσαμε πως θα ήταν κρίμα να αφήναμε την περιοχή χωρίς να επισκεφτούμε κάποιον οινοπαραγωγό. Μετά από αρκετό ψάξιμο καταφέραμε να βρούμε την οικία του Thierry Allemand, ενός από τους σημαντικότερους παραγωγούς της περιοχής. Με 50 μόνο στρέμματα και το σύνολο της παραγωγής να εξαφανίζεται λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του (75% εξάγεται), οι πόρτες ου οινοποιείου ανοίγουν πολύ σπάνια για περαστικούς οινόφιλους. Πήραμε λοιπόν το θάρρος να τους χτυπήσουμε την πόρτα και αφού εξηγήσαμε ποιοι είμαστε, ζητήσαμε αν υπάρχει δυνατότητα ξενάγησης και δοκιμής. Οι οικογένεια Allemand αποδείχθηκε παραπάνω από φιλόξενη και σε λίγη ώρα βρεθήκαμε να ακολουθούμε τον πατέρα του Thierry στον δρόμο προς τα αμπέλια. Εκεί συναντήσαμε τον ίδιο τον παραγωγό που μας έδειξε ένα ένα όλα του τα αμπελοτεμάχια εξηγώντας μας με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο καλλιέργειας και τα χαρακτηριστικά του εδάφους. Η φιλοσοφία τείνει προς την βιολογική καλλιέργεια αλλά δεν υπάρχει πιστοποίηση αφού σε 15 στρέμματα γίνεται κάποιες χρονιές ένας ψεκασμός χημικού ζιζανιοκτόνου. Απόλυτα δικαιολογημένη κίνηση αν αναλογιστεί κανείς τις απίστευτες κλίσεις που κάνουν αδύνατη την μηχανοποίηση και το απαγορευτικό κόστος της χειρωνακτικής εργασίας για το τσάπισμα. Παρόλα αυτά όμως τα υπόλοιπα 35 στρέμματα δουλεύονται εξολοκλήρου χειρωνακτικά και αυτό απαιτεί μία ομάδα 12 εργατών από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο! Ένας εργάτης για τρία στρέμματα δηλαδή την στιγμή που ο μέσος όρος είναι ένας για δώδεκα! Αυτό όμως εξασφαλίζει άριστη ποιότητα αφού αποφεύγεται η σύμπτυξη του εδάφους από το βάρος τον μηχανημάτων.Στην συνέχεια ανεβήκαμε στο οινοποιείο όπου μιλήσαμε για την διαδικασία παραγωγής και κάναμε μία κάθετη δοκιμή της σοδειάς του 2008 και του 2007. Τα σταφύλια μόλις τρυγηθούν μπαίνουν απευθείας σε ξύλινες δεξαμενές χωρίς να σπάζονται και χωρίς να αποχωρίζονται από τις ράγες. Μετά από λίγες μέρες και αφού η ζύμωση έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό της ρόγας, γίνεται πάτημα με τα πόδια. Από εκεί ο χυμός κατεβαίνει με την δύναμη της βαρύτητας στα βαρέλια και παραμένει εκεί για δύο χρόνια. Πριν την εμφιάλωση, η οποία γίνεται σε διαφορετικές παρτίδες τα βαρέλια συγκεντρώνονται σε μία δεξαμενή όπου παίρνεται δείγμα και αποφασίζεται αν θα γίνει θείωση του κρασιού ή όχι. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που αυτό κρίνεται αναγκαίο, η προσθήκη του θειώδους ανυδρίτη δεν ξεπερνάει ποτέ τα 10mg ανά λίτρο!
Τα κρασιά από το βαρέλι και ειδικότερα αυτά του '07 που ήταν πιο έτοιμα είχαν έναν μοναδικό συνδυασμό φρούτου που προέρχονταν από τον τύπο της οινοποίησης και μεταλλικότητας από τον γρανίτη που κυριαρχεί στα εδάφη του Cornas. Από μπουκάλι δοκιμάσαμε τις δύο διαφορετικές εμφιαλώσεις του οινοποιείου που μόλις είχαν μπει στην φιάλη. Το στιβαρό αλλά πάντα φινετσάτο και ευχάριστο Chaillot από νεαρά αμπέλια σε γρανίτη με ένα μικρό ποσοστό αργίλου και το απίστευτα μεταλλικό Reynards από παλιά αμπέλια φυτεμένα αποκλειστικά σε γρανίτη. Τελειώσαμε την δοκιμή με ένα Chaillot του 2000 που ήταν άριστα διατηρημένο και αποδείκνυε πως το θείο τελικά ίσως να μην είναι και τόσο απαραίτητο. Παρεμπιπτόντως, όταν κατεβήκαμε στην προσωπική κάβα του Thierry Allemand παρατήρησα πως είχε πολλές φιάλες του Pierre Overnoy (βλ. Ανατρέποντας κάθε κανόνα). Μου εξήγησε λοιπόν πως αυτή η σπάνια προσωπικότητα, ήταν που του έμαθε να οινοποιεί μεγάλα κρασιά χωρίς την χρήση θειώδη ανυδρίτη, όπως επίσης και πολλά άλλα γύρω από την φροντίδα του κρασιού και του αμπελιού.

Αφήνοντας τον Ροδανό αναρωτιόμουν πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα επισκεφτώ τα μεγαλειώδες αυτό τοπίο με τους εντυπωσιακούς αμπελώνες και τι πρόκειται να ανακαλύψω και πάλι. Μέχρι τότε θα τον επισκέπτομαι νοητά κάθε φορά που μία καλή Syrah γεμίζει το ποτήρι μου!

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Το Άλφα και το ..Ξι του παγκόσμιου αμπελώνα

Λίγο οι δουλειές, λίγο η τεμπελιά, λίγο η μη πρόσβαση στο Ιντερνετ και η αδυναμία του λαπτοπ να λειτουργήσει ως όφειλε (είναι στα τελευταία του) και για πάνω από ένα μήνα δεν ασχολήθηκα με το μπλογκ. Παρόλα αυτά τα αμπελοοινικά νέα και περιπέτειες ήταν άφθονα αυτόν τον καιρό ενώ άλλα τόσα αναμένεται να έρθουν στις βδομάδες που ακολουθούν. Ελπίζω να βρω χρόνο να γράψω για μερικά από αυτά που έρχονται και ίσως και για κάποια που έχουν ήδη παρέλθει. Αυτό το τελευταίο μου ακούγεται λίγο φιλόδοξο βέβαια αλλά αφού ξεκίνησα να γράφω να αναφέρω κάτι αρκετά παλιό που αξίζει όμως τον κόπο να γίνει γνωστό.
Τον περασμένο Δεκέμβριο το γαλλικό περιοδικό Le rouge & le blanc κυκλοφόρησε το επετειακό του τεύχος για τα εικοσιπέντε του χρόνια από την ίδρυσή του. Το εξώφυλλό του έφερε τίτλο "25 χρόνια διαβάζουμε το αμπέλι για να γράψουμε το κρασί" και διακοσμούνταν με εικοσιπέντε αμπελόφυλλα που το κάθε ένα αντιστοιχούσε σε μία από τις εικοσιπέντε σημαντικότερες ποικιλίες αμπέλου παγκοσμίως οι οποίες αναγράφονταν με αλφαβητική σειρά. Στο γράμμα Άλφα λοιπόν πρώτο πρώτο ήταν το Ασύρτικο, η αδιαμφισβήτητα κορυφαία Ελληνική ποικιλία και ακολουθούσαν κυρίως Γαλλικές και Ιταλικές ποικιλίες για να κλείσουν με το γράμμα Χ και να επιστρέψουν στην Ελλάδα με το Ξινόμαυρο!
Το Le rouge et le Blanc κυκλοφορεί όλα αυτά τα χρόνια χωρίς καμία χορηγία η διαφήμιση και στηρίζεται αποκλειστικά στους συνδρομητές του οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους επαγγελματίες του χώρου όπως καβίστες και εστιάτορες. Οι ομάδα σύνταξης του περιοδικού κρίνει με πολύ αυστηρά κριτήρια και θέτει σε κάθε δοκιμή κρασιών πολύ υψηλά στάνταρς. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνεται προς τους οίνους που είναι αντιπροσωπευτικοί του terroir* στο οποίο παράγονται. Στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί αρκετές φορές με τα ελληνικά κρασιά, κυρίως αυτά της Σαντορίνης ενώ έχει γίνει αφιέρωμα και στην Νάουσα (βλ. Η Νάουσα και το Ξινόμαυρο στην Γαλλική ελίτ!). Το συγκεκριμένο τεύχος κυκλοφόρησε με ένθετο με τίτλο: "Ελλάδα - Στα μονοπάτια των αμπελώνων" από την πρόσφατη επίσκεψη δημοσιογράφων του περιοδικού σε Σαντορίνη - Πελοπόννησο - Νάουσα και Κεφαλλονιά.


- Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω το εξώφυλλο σε καλύτερη ανάλυση αλλά θα προσπαθήσω να το σκανάρω κάπου σύντομα.
- Αξιοσημείωτη η απουσία του Merlot από το εξώφυλλο αν και εμένα δε μου κάνει εντύπωση

*Terroir:Το σύνολο των εδαφοκλιματικών στοιχείων,της ποικιλίας και των καλλιεργητικών πρακτικών μιας περιοχής που προσδίδει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός προϊόντος παραγόμενο σε αυτήν.