Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Πλώρη για νέες περιπέτειες!

Μετά από ένα χρονικό διάστημα που πέρασε χωρίς κάτι το ιδιαίτερο από αύριο βάζουμε πλώρη για νέες αμπελοοινικές (και όχι μόνο...!) περιπέτειες. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το Montpellier θα ταξιδέψω δυτικά για να βρεθώ για λίγες μέρες στο Bordeaux, την δημοφιλέστερη αμπελοοινική πόλη του κόσμου. Εκεί θα επισκεφτώ την vinitech, μία από της σημαντικότερες εκθέσεις παγκοσμίως για τους επαγγελματίες του κρασιού και της αμπελουργίας.
Στην συνέχεια το πρόγραμμα γράφει επιστροφή στα πάτρια εδάφη, με δύο καλούς φίλους από την Γαλλία για μία εβδομάδα γεμάτη δοκιμές κρασιών, βόλτες σε αμπελώνες και πολλά άλλα ενδιαφέροντα! Μέσα σ' αυτά και ένα σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη όπου πρόκειται να επισκεφτούμε τον χάρτη των γεύσεων στο λιμάνι. Ότι καλύτερο οργανώνεται τα τελευταία χρόνια γύρω από το κρασί και την γαστρονομία στην συμπρωτεύουσα!
Ας ελπίσουμε λοιπόν πως όλα θα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει και θα επιστρέψουμε, ο καθένας στην βάση του, γεμάτοι με νέες γευστικές εμπειρίες!

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Επιστροφή στην Καμπανία!

Πριν από 5 μήνες βρέθηκα 2 φορές στην Καμπανία. Μία για την αναφορά της πτυχιακής μου εργασίας και το τέλος των σπουδών μου στην Γαλλία (βλ. γιορτάζοντας το τέλος...) και μία για να επισκεφτούμε μερικούς οίκους Σαμπάνιας και να γνωρίσω λίγο καλύτερα το αφρώδες αυτό ποτό(βλ. ένα 3ήμερο γεμάτο φυσαλίδες). Αυτήν την φορά τα πράγματα ήτανε πολύ χαλαρά και το πρόγραμμα αρκετά φλου...
Φτάνοντας αργά το βράδυ της Παρασκευής δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο για δείπνο και χαλαρή κουβεντούλα πριν πέσουμε για ύπνο. Το Σάββατο το πρωί μία βόλτα στην λαϊκή αγορά της πιο κοντινής πόλης (Bar sur Aube) ήτανε απαραίτητη ώστε να αγοράσουμε τις τοπικές λιχουδιές και να έχουμε "πολεμοφόδια" για τις 3 μέρες που θα μέναμε στην Καμπανία. Λαχανικά εποχής από τους ντόπιους παραγωγούς, λουκάνικα της Τρουά (Troyes), και τα τοπικά τυριά Chaource και Langres ήτανε μόνο κάποια από τα προϊόντα με τα οποία γεμίσαμε το καλάθι μας. Για το κρασί είχαμε ήδη φροντίσει νωρίτερα φέρνοντας ο καθένας από μία φιάλη ενώ για όλα τα υπόλοιπα τα είχε αναλάβει η Angeline η οποία δουλεύει σε κατάστημα με υψηλής ποιότητας προϊόντα γαστρονομίας και κάβα κρασιών. Το απόγευμα πέρασε χαλαρά με βολτούλα στoυς αμπελώνες, τα υπέροχα δάση και τις λίμνες της γύρω περιοχής.
Την Κυριακή το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς με προορισμό την πρωτεύουσα της Καμπανίας Reims. Αρχίσαμε την μέρα μας στο σαλόνι των ανεξάρτητων αμπελουργών-οινοποιών (vignerons independants) δοκιμάζοντας κρασιά από όλες τις περιοχές της Γαλλίας. Λίγα κρασιά κατάφεραν να μας ενθουσιάσουν και γι' αυτό τον λόγο φύγαμε νωρίτερα απ' ότι είχαμε προβλέψει. Παρόλα αυτά όμως αγοράσαμε 2 φιάλες côtes de Bergerac* και ένα côtes de Jura* γιατί το στοκ μας στο σπίτι είχε αδειάσει πιο γρήγορα απ' ότι υπολογίζαμε! Δοκιμάσαμε επίσης μερικά λαχταριστά σαλάμια από τα οποία διαλέξαμε ένα για το βραδινό απεριτίφ! Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε κάνοντας τουρισμό στην πόλη της Reims όπου μεταξύ άλλων θαυμάσαμε και τον απίστευτης ομορφιάς καθεδρικό ναό όπου άλλοτε στέφονταν οι Γάλλοι βασιλιάδες. Δεν παραλείψαμε φυσικά να επισκεφτούμε έναν από τους μεγαλύτερους οίκους Σαμπάνιας, την Σαμπάνια Pommery. Δυστυχώς όμως περιοριστήκαμε κάνοντας μία επίσκεψη στους εξωτερικούς χώρους και τους χώρους υποδοχής αφού η ξενάγηση στις κάβες (επί πληρωμή βεβαίως βεβαίως) ήτανε αδύνατη λόγω έλλειψης θέσεων! Μπορέσαμε ωστόσο να δούμε την έκθεση μοντέρνας τέχνης που γινότανε στους χώρους τους οποίους είχαμε πρόσβαση όπως επίσης και ένα από τα μεγαλύτερα βαρέλια κρασιού του κόσμου. Το συγκεκριμένο βαρέλι παρασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα για να σταλεί σε μία έκθεση στην Αμερική. Το γλυπτό στην μπροστινή του μεριά απεικονίζει στο κέντρο την Γαλλία να δίνει στην Αμερική να πιει Σαμπάνια, στο πάνω μέρος την Νέα Υόρκη και στο κάτω μέρος την πόλη της Reims. Ο οίκος Pommery ιδρυθείς το 1836 εξαγοράστηκε το 2002 από την Vranken Monopole.Την Δευτέρα σειρά είχε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Καμπανίας, η Troyes (τρουά). Όπως και στην Reims έτσι κι εδώ ξεκινήσαμε από μία έκθεση μόνο που αυτήν την φορά δεν ήταν απλά έκθεση κρασιού αλλά μία έκθεση γαστρονομίας γενικότερα. Ξεκινώντας να δοκιμάζουμε κρασιά, γρήγορα διαπιστώσαμε πως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσουμε με κάτι άλλο αφού κάθε φορά βρισκόμασταν αμήχανοι μπροστά από τον παραγωγό μην ξέροντας πως να του πούμε πως το κρασί του δεν έλεγε και πολλά πράγματα ή μάλλον δεν έλεγε τίποτα απολύτως... Συνεχίσαμε λοιπόν δοκιμάζοντας τυριά, αλλαντικά, ψωμιά με διάφορους τύπους μαγιάς και αλευριού και πολλές άλλες λιχουδιές. Στον ίδιο χώρο πραγματοποιούνταν και διαγωνισμός γλυπτικής με σοκολάτα με τους maître chocolatier που είχαν έρθει από οίκους σοκολάτας από όλη την Γαλλία αλλά και το Βέλγιο για να αποδείξουν την αξία και το ταλέντο τους! Κάποια στιγμή και ενώ γευόμασταν ανέμελοι μία πάστα από φακές (πολύ πιο νόστιμη απ΄ότι ακούγεται...!), μας πλησίασε ένας κύριος ο οποίος μας παρουσιάστηκε ως ο διευθυντής της έκθεσης. Αφού του εξηγήσαμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, ενθουσιάστηκε και χάρηκε ιδιαίτερα που στην έκθεση του παρευρίσκονται νέοι με γνώσεις και αγάπη για την καλή γαστρονομία. Έτσι, μας προσκάλεσε να παρακολουθήσουμε μαθήματα κουζίνας που γινότανε από τους μαθητές του επαγγελματικού λυκείου της περιοχής και ταυτόχρονα ζήτησε την άδειά μας για να τραβηχτούν κάποια πλάνα για την τηλεόραση! Τέλος και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες για τον τοπικό τύπο, ο πολύ συμπαθητικός αυτός κύριος μας ευχαρίστησε προσφέροντας μας το έμβλημα της πόλης φτιαγμένο από σοκολάτα! Μετά την έκθεση επισκεφτήκαμε την πανέμορφη παλαιά πόλη της Troyes στην οποία διατηρούνται ακόμη σπίτια μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής. Μοναδική ατυχία της ημέρας το γεγονός πως το καλύτερο bar à vins της πόλης ήτανε κλειστό οπότε κρατήσαμε την όρεξή μας για αργότερα...
Την τρίτη το μεσημέρι, μετά από ένα γεύμα με ότι είχε περισσέψει από τις προηγούμενες μέρες (το καλύτερο γεύμα...!), βρέθηκα για μία ακόμη φορά σε έναν σταθμό περιμένοντας το τραίνο και κάνοντας σκέψεις για το επόμενο ταξίδι μου: pfalz για riesling και muller thurgau ή Bandol για Grenache και Mourvedre; ...ή μήπως ...;



*côtes de Bergerac: Περιοχή της νοτιοδυτικής Γαλλίας ανατολικά του Μπορντό όπου παράγονται γεμάτα κρασιά από χαρμάνι cabernet, merlot και malbec. Πίνονται σχετικά νεαρά (σε 3 περίπου χρόνια) και συνήθως έχουν χαμηλές τιμές χωρίς όμως να υστερούν σε ποιότητα.
*côtes de Jura: Ορεινή περιοχή που συνορεύει με την Ελβετία. Τα κρασιά τους από Savagnin και Chardonnay γίνονται σε βαρέλια που δεν απογεμίζονται ώστε να υποστούν μία ελεγχόμενη ευγενής οξείδωση και δίνουν ένα χαρακτηριστικό έντονο αρώματα καρυδιού.


Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Αμπελοοινικές περιπέτειες στις πλαγιές του Ροδανού! Μέρος 2ο

Στην Γαλλία την κυριακή, ελάχιστες κάβες είναι ανοιχτές και για αυτό τον λόγο δεν είχαμε κανονίσει καμία δοκιμή. Αντιθέτως, επωφεληθήκαμε του καλού καιρού και κάναμε μία γύρα στα αξιοθέατα της περιοχής. Ανατολικά του ποταμού, μετά το Hermitage προς τα νότια απλώνεται μία μεγάλη κοιλάδα που σταματάει στις Άλπεις Δυτικά βρισκόμαστε κατευθείαν στα πρώτα υψώματα του massif central όπου υπάρχουν και εξαιρετικές πλαγιές για αμπελοκαλλιέργεια. Εκεί βρίσκονται η υποπεριοχές Saint Joseph που καταλαμβάνει και την μεγαλύτερη έκταση, Cornas για τα κόκκινα και το Saint Peray όπου παράγονται Λευκά αλλά και αφρώδεις οίνοι. Περιττό να πω πως οι κάτοικοι του Saint-Peray υποστηρίζουν πως εκεί ανακάλυψε την μέθοδο της Σαμπάνιας ο Dom Perignon αφού κάθε χωριό στην Γαλλία που παράγει αφρώδεις οίνους, διεκδικεί αυτή την φήμη! Τα υψώματα αυτά εκτείνονται παράλληλα με τον ποταμό για πολλά χιλιόμετρα και σε κάθε κορυφή υπάρχει ένα μεσαιωνικό κάστρο ή πύργος. Όλα αυτά ενώνονται μεταξύ τους με μονοπάτια μέσα από τα βουνά και δημιουργούν πανέμορφες διαδρομές για ποδηλασία και για περπάτημα.


Το μεσημεράκι επιστρέψαμε στο σπίτι του Ρεμύ όπου η οικογένεια του είχε ετοιμάσει ένα μεγαλειώδες γεύμα α λα Γαλλικά! Όλα τα τυπικά παραδοσιακά πιάτα δήλωναν παρόν! Από βατραχοπόδαρα και μοσχαρίσιο κρέας saignant* μέχρι και τα τυριά στο τέλος, τα πάντα ήτανε 100% γαλλικά! Τα κρασιά που συνόδευσαν το γεύμα μας προέρχονταν και πάλι από διάφορες περιοχές όπως Αλσατία, Προβηγκία, Μπορντό ενώ δεν έλειψε και ο Ροδανός με ένα Cornas του 1998. Φυσικά εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να βάλω και ένα ξινόμαυρο στο τραπέζι για να σπάσω λίγο το Γαλλικό κατεστημένο που κυριαρχούσε!
Το απογευματάκι κάναμε μία γύρα στους αμπελώνες του Saint-Peray μέχρι την στιγμή που η βροχή μας ανάγκασε να επιστρέψουμε πίσω σπίτι και να αποτελειώσουμε τις μεσημεριανές φιάλες με χαλαρή κουβεντούλα.
Την Δευτέρα το πρωί συνεχίσαμε την βόλτα μας στους αμπελώνες της περιοχής και πιο σγκεκριμένα στο Cornas. Μία περιοχή από την οποία έχω τις καλύτερες οινικές εμπειρίες αφού έχω πιει εξαιρετικά κόκκινα που μου έχουν μείνει. Αμέσως μετά πήγαμε στην Cave de Tain, μία συνεταιριστική κάβα που έχει την τύχη να κατέχει κάποια εξαιρετικά αμπελοτεμάχια Hermitage. Δοκιμάσαμε σχεδόν όλη τους την γκάμα εκτός από κάποιες πολύ ειδικές εμφιαλώσεις. Τα λευκά τους, τόσο αυτά της υψηλής γκάμας όσο και της χαμηλότερης ήτανε αδιάφορα, ανέκφραστα και άδεια στο στόμα. Τα κόκκινα δεν έλεγαν κάτι το ιδιαίτερο αλλά όσο κατεβαίναμε στις χρονολογίες τόσο βελτιώνονταν η κατάσταση. Αποκορύφωμα το Gambert de Loche ένα Hermitage του 2003 με πολύ ωραία αρώματα ώριμων φρούτων και μπαχαρικών και μεστό στόμα. Στα 42€ όμως κρίνεται μάλλον ακριβούτσικο. Εξίσου καλό και ένα Hermitage του 1998 από την κλασσική γκάμα και σε πολύ πιο λογική τιμή (23€). Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως κάτι έχει αλλάξει στην οινοποίηση στα κόκκινα μετά το 2003. Ότι έχει γίνει από κει και πέρα υστερεί σε δομή και σώμα. Παρεμπιπτόντως, στη συγκεκριμένη κάβα θεωρούνται σπεσιαλίστες στο Syrah!
Μετά από ένα μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση είχε έρθει η ώρα να περπατήσουμε τα εδάφη του ξακουστότερου αμπελώνα της περιοχής: του Hermitage. Ένα όνομα σημείο αναφοράς στην κοιλάδα του ροδανού και ένα από τα πιο σημαντικά αμπελοτόπια της Γαλλίας. Επισκεφθήκαμε το τουριστικότερο σημείο του Hermitage, την περίφημη Chapelle (εκκλησάκι) απ' όπου το Domaine Jaboulet παράγει το φημισμένο Chapelle Hermitage και κάποτε "σφάζονταν" με τον Chapoutier για το ποιος θα την πρωτοπάρει. Τελικά ο Jaboulet απέκτησε το εκκλησάκι και τους γύρω αμπελώνες ενώ ο Chapoutier πήρε όλους τους γύρω αμπελώνες "περικυκλώνοντας" τον. Η θέα από το σημείο αυτό είναι μοναδική και οι αμπελώνες απλώνονται σε όλη την πλαγιά έχοντας κλίση που δημιουργεί ίλιγγο! Οι άριστα διατηρημένοι αμπελώνες φανερώνουν πως οι άνθρωποι που καλλιεργούν τα εδάφη του Hermitage έχουν μεγάλη οικονομική άνεση!


Με την βροχή να μας κόβει και πάλι στην μέση, αφήσαμε το υπέροχο αυτό τοπίο και κατηφορίσαμε προς το χωριό Cornas για να επισκεφθούμε το Domaine Alain Voge, ένα από τα πιο αξιόλογα Domaine της περιοχής. Μετά από την απαραίτητη ξενάγηση στις εγκαταστάσεις περάσαμε στην δοκιμή. Δοκιμάσαμε 6 κρασιά 3 λευκά και 3 κόκκινα και μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τα λευκά, ένα χωρίς βαρέλι και δύο Saint Peray από διαφορετικά αμπελοτεμάχια ήτανε όλα τους πολύ αρωματικά με καλή ισορροπία στο στόμα, μεγάλη επίγευση και έχουν σίγουρα την δυνατότητα να καταναλωθούν ακόμη και 5 χρόνια μετά. Τα κόκκινα του ήτανε όλα ένα κι ένα και ειδικότερα η cuvée Vieilles Vignes 2005 με την οποία και εμπλουτίσαμε την κάβα μας! Ένα κρασί πολύ πλούσιο στόμα και με εξαιρετική δομή που αποτελεί επένδυση για το μέλλον! Έχω κάνει από τώρα τα σχέδιά μου: μία φιάλη σε 2 χρόνια, μία ή δύο σε 5...
Η μέρα μας έκλεισε στο Domaine Fayolle δοκιμάζοντας την φετινή εσοδεία από τα βαρέλια και τις δεξαμενές. Η περασμένη ώρα και η κούραση δεν μας επέτρεψαν να δοκιμάσουμε από φιάλη αλλά μείναμε ευχαριστημένοι αφού παρά τις δυσκολίες της φετινής χρονιάς** ότι δοκιμάσαμε στέκονταν πολύ καλά.
Την τρίτη το πρωί πήρα το τραίνο για να επιστρέψω στην Βουργουνδία. Φορτωμένος με αρκετές φιάλες Syrah και Marsanne αλλά και με μπόλικες εμπειρίες, άφηνα την κοιλάδα του Ροδανού με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης για όλες τις υπέροχες στιγμές που πέρασα και ελπίζοντας πως δεν θα αργήσω να επιστρέψω!



*Saignant: κρέας ψημένο ελαφρά ώστε να διατηρεί στο εσωτερικό του το αίμα και να μένει τρυφερό και νόστιμο.

** 2 βδομάδες πριν τους τρύγους, μεγάλες καταιγίδες κατέστρεψαν πλαγιές και μικρούς δρόμους μεταξύ των αμπελώνων ενώ αμπελώνες χωρίς κλίση έμειναν πλημμυρισμένοι για αρκετό καιρό. Νωρίτερα ο περονόσπορος και το ωίδιο είχανε ήδη κάνει μεγάλη ζημιά αλλά ευτυχώς για τους παραγωγούς του Ροδανού και τους φίλους του Syrah, μετά τις καταιγίδες ο δυνατός ήλιος και το ελαφρύ αεράκι βελτίωσαν κάπως την κατάσταση

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Αμπελοοινικές περιπέτειες στις πλαγιές του Ροδανού! Μέρος 1ο

Η περασμένη βδομάδα ήτανε η τελευταία εβδομάδα οινοποιήσεων για εμάς στο Domaine Giboulot. Τελειώνοντας, την πέμπτη το απόγευμα, δεν έχασα καθόλου χρόνο. Ετοιμάστηκα στα γρήγορα και πήρα το πρώτο τραίνο που έφευγε για Λυών. Από εκεί, έφτασα στην Βαλάνς όπου συνάντησα τον περσινό μου συμμαθητή Remy που μου είχε δώσει το ελεύθερο να τον επισκεφθώ όποτε θελήσω!
Την παρασκευή το πρωι, μετά από ένα αρχοντικό 9άωρο ύπνου, ξεκινήσαμε την μέρα μας δοκιμάζοντας τα φετινά λευκά του Ρεμύ από Marsanne. Είναι η πρώτη οινοποίηση που κάνει και δυστυχώς γι' αυτόν ξεκίνησε σε μία από τις πιο δύσκολες χρονιές. Παρόλα αυτά όμως και τα 3 βαρέλια που δοκιμάσαμε έδειχναν πως θα εξελιχθούν πολύ καλά στην συνέχεια και θα δώσουν ενδιαφέροντα κρασιά. To μεσημέρι μετά το φαγητό κατηφορίσαμε νότια για να θαυμάσουμε τα απίστευτα τοπία που δημιουργούν οι παραπόταμοι του Ροδανού σχίζοντας τα βουνά του Massife centrale.

Στην συνέχεια επισκεφθήκαμε την συνεταιριστική κάβα της περιοχής όπου και δοκιμάσαμε τις 10 αντιπροσωπευτικότερες ετικέτες τους. Χωρίς να περιμένουμε μεγάλα πράγματα από ένα συνεταιριστικό οινοποιείο βρήκαμε τα λευκά τους τελείως αδιάφορα, ενώ από τα κόκκινα μόνο 2 κατάφεραν να σώσουν κάπως την κατάσταση. Το πρώτο από αυτά ήτανε ένα Pinot Noir πολύ διαφορετικό από αυτά τις Βουργουνδίας, ευκολόπιοτο φρουτώδες και πολύ εκφραστικό με μόνο μειονέκτημα το έντονο βαρέλι. Το δεύτερο ήτανε και αιτία για την οποία επισκεφθήκαμε την συγκεκριμένη κάβα. Ένα κόκκινο από Chatus, μία σπάνια ερυθρή ποικιλία που αναφέρεται ακόμη και στην καταγραφή του Γαλλικού αμπελώνα τον 16ο αιώνα. Απ' όσο ψάξαμε κανένα οινοποιείο δεν εμφιαλώνει 100%Chatus παρά μόνο ο συνεταιρισμός. Ένα κρασί που θύμιζε πολύ Syrah αλλά με λιγότερο θερμό στόμα και κάπως πιο φινετσάτο. Το αρνητικό του είναι πως έχει πάρα πολύ μικρή επίγευση και τελειώνει πολύ απότομα. Πιστεύω πως θα μπορούσε να δώσει καλά αποτελέσματα σε χαρμάνι με το Grenache και όχι με το Syrah με το οποίο χαρμανιάζεται συνήθως αφού ο χαρακτήρας τους είναι πανομοιότυπος. Για το τέλος δοκιμάσαμε ένα αφρώδες ροζέ που ήτανε πνιγμένο στον θειώδη ανυδρίτη και λίγο έλειψε να μας στείλει σπίτι με βαρύ πονοκέφαλο αλλά και ένα γλυκό Viogner που μπορώ να πω πως δεν ήτανε καθόλου άσχημο.
Το Σάββατο το πρωί βρεθήκαμε στο Domaine de la Montmalle, την πρώην κατοικία ενός δούκα που έμεινε εγκαταλελειμμένη για πολύ καιρό και το 2004 βρήκε 2 αγοραστές που αποφάσισαν να αξιοποιήσουν τους αμπελώνες της. Καλλιεργώντας λοιπόν τις ήδη υπάρχουσες ποικιλίες Aramon, Carignan και Syrah, στην Montmalle παράγονται σήμερα 3 διαφορετικές ετικέτες. Το ροζέ από το Aramon ήταν ανέκφραστο και πλαδαρό χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Ας μην ξεχνάμε πως το Aramon είναι μία πολύ παραγωγική ποικιλία που φυτεύτηκε στην Γαλλία μετά την φυλλοξήρα για να καλυφθεί γρήγορα το μεγάλο κενό που είχε δημιουργηθεί στην παραγωγή. Ευτυχώς γι' αυτούς, σκοπεύουν να το ξηλώσουν μόλις έχουν την οικονομική δυνατότητα. Το χαρμάνι Carignan-Syrah στέκονταν κάπως καλύτερα αφού είχε καλή δομή και ωραία οξύτητα, χωρίς όμως και αυτό να είναι ιδιαίτερα εκφραστικό. Το Syrah τους δεν διέφερε πολύ από το χαρμάνι αν και ήταν κάπως πιο γενναιόδωρο σε αρώματα. Δοκιμάζοντας όμως απευθείας από τις δεξαμενές οινοποίησης φάνηκε καθαρά πως για το μέτριο επίπεδο ποιότητας ευθύνεται η έλλειψη εξοπλισμού και η έλλειψη χώρων συντήρησης μετά την οινοποίηση. Το Syrah ήταν εξαιρετικό, με πολύ ωραία οξύτητα, πλούσιο στόμα και μακρά επίγευση ενώ το Carignan έρχονταν λίγο πιο άγριο αλλά εάν κάνει την μηλογαλακτική του όπως πρέπει έχει σπουδαίο μέλλον! Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπεράσω από το Domaine de la Montmalle κάποια στιγμή στο μέλλον για να δω πως θα έχει αξιοποιηθεί η φανταστική αυτή κατοικία και φυσικά για να δοκιμάσω τα κρασιά τους όταν θα υπάρχουν τα μέσα και η εμπειρία αφού οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει αγαπούν πάρα πολύ αυτό που κάνουν και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα πετύχουν.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ακολουθούσε μία γευσιγνωσία για την οποία είχαμε θέσει τα στάνταρ μας πολύ ψηλά. Εδώ δεν υπήρχε η δικαιολογία των υψηλών αποδόσεων της συνεταιριστικής κάβας ούτε η δικαιολογία της έλλειψης εμπειρίας και εξοπλισμού. Υπήρχε ένα όνομα που όφειλε να μας αποδείξει γιατί συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων παραγωγών παγκοσμίως. Αναφέρομαι φυσικά στο κορυφαίο όνομα της κοιλάδας του ροδανού, τον Michel Chapoutier. Σε βιοδυναμική καλλιέργεια από το 1991 και με οινοποιεία σε Αυστραλία, Ροδανό και Ρουσιγιόν* ο οίκος Chapoutier παράγει σήμερα 60 περίπου ετικέτες από 34 διαφορετικούς αμπελώνες. Η πρώτη μου επαφή με τα κρασιά του οίκου ήτανε τον περασμένο Γενάρη στο σαλόνι κρασιών του Αμπουις. Τολμώ να πω πως τότε δεν ενθουσιάστηκα και ιδιαίτερα αφού τα κρασιά που δοκίμασα ήτανε αψεγάδιαστα οινολογικά αλλά δεν είχανε τίποτα παραπάνω να μου προσφέρουν. Αυτό συνέβη γιατί αυτά που δοκιμάσαμε τότε ήτανε κρασιά από τις γκάμες tradition και decouverte που γίνονται από αγορασμένα σταφύλια συμβατικής καλλιέργειας και κοστολογούνται γύρω στα 10€. Η ίδια ακριβώς εντύπωση μου δημιουργήθηκε και το περασμένο Σάββατο δοκιμάζοντας τα πρώτα 2 κρασιά από την γκάμα tradition και για τον λόγο αυτόν ζητήσαμε να περάσουμε κατευθείαν στις γκάμες prestige και fac & spera που γίνονται με τα σταφύλια που παράγονται από τον ίδιο τον οίκο σε Βιοδυναμική καλλιέργεια. Από την γκάμα prestige δοκιμάσαμε την Chante Alouette, ένα λευκό Hermitage του 2006 και Les Arenes ένα κόκκινο Cornas του 2006 που είναι και το μόνο συμβατικό της γκάμας αυτής. Πιο εκφραστικά, με πιο γεμάτο στόμα και καλύτερη δομή τα κρασιά αυτά έδειχναν πως υπάρχει διαφορά επιπέδου ποιότητας με αυτά της προηγούμενης γκάμας αλλά δεν κατάφερναν να υπερασπιστούν την υπογραφή που φέρουν στην ετικέτα τους. Το Cornas μάλιστα είχε αρκετά αιχμηρές τανίνες και μικρή επίγευση και δεν μας πολυενθουσίασε. Έτσι λοιπόν, ο νεαρός που μας σερβίριζε αποφάσισε να μας δείξει τι εστί Chapoutier και ετοίμασε το "βαρύ πυροβολικό". Γκάμα Fac & Spera λοιπόν και Ermitage**, η αφρόκρεμα του οίκου και 3 φιάλες που μαζί ξεπερνούν τα 450€ κόστος αγοράς! Το λευκό De l'Orée και τα κόκκινα Pavillon και Ermite κατάφεραν να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία και συνεπαρμένοι από το μεγαλείο τους δεν βρίσκαμε λέξεις να τα περιγράψουμε. Κρασιά με φοβερή δύναμη, πληθωρικά αρώματα, με εξαιρετική μεταλλικότητα που χάριζε δροσιά στο γεμάτο στόμα τους, με εξαιρετική δομή και πολύ μακρά επίγευση επιβεβαίωναν την φήμη του οίκου που τα παράγει. Σίγουρα όμως είναι πολύ νεαρά ακόμη αφού είναι οίνοι που μπορούν να παλιώσουν για πολλά χρόνια και το ιδανικό θα είναι να αρχίσουν να καταναλώνονται σε 10 χρόνια από τώρα! Αν είχα ένα χιλιάρικο στην άκρη ίσως είχα πάρει ένα εξαράκι! Κρίμα που τέτοια μεγάλα κρασιά είναι τόσο δυσπρόσιτα στους περισσότερους φίλους του κρασιού. Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως τα καλύτερα κρασιά πίνονται από επιδειξιομανής λεφτάδες που συχνά δεν έχουν καμία ιδέα και σεβασμό για αυτό που έχουν στο ποτήρι τους ενώ την ίδια στιγμή οι περισσότεροι πραγματικοί φίλοι του κρασιού αρκούνται σε απλές δοκιμές μεγάλων κρασιών μία στο τόσο ή ακόμη χειρότερα αρκούνται στο να αναστενάζουν βλέποντας τα στις βιτρίνες ή διαβάζοντας άρθρα για αυτά! Εκδικούμαστε όμως ζώντας την μαγεία που προσφέρει το να αναζητά κανείς μικρά άγνωστα οινοποιεία και να ανακαλύπτει μεγάλα κρασιά σε προσιτές τιμές...
Το σάββατο έκλεισε σε έναν παλιό μου φίλο με δείπνο συνοδευόμενο από διάφορες ετικέτες από περιοχές εκτός ροδανού για να σπάσουμε λίγο την μονοτονία!
2 μέρες με πολλές καινούργιες εμπειρίες είχανε ήδη παρέλθει και ακολουθούσαν άλλες 2 μέρες υψηλού γαστρονομικού και αμπελοοινικού ενδιαφέροντος...


*Roussillon: Περιοχή στην νοτιοδυτική Γαλλία από την πλευρά της μεσογείου, νοτιότερα του Montpellier με γνωστότερες αμελουργικές περιοχές τα Banyuls, Rivesaltes και Côtes de Roussillon.
**Ermitage ή Hermitage: Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των 2 απλά ο M.Chapoutier γράφει Ermitage στα κρασιά της υψηλής του γκάμας για να τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα Hermitage.