Η Νάουσα και το ξινόμαυρο στην γαλλική ελίτ!

Με αφιέρωμα στα κρασιά της Νάουσας κυκλοφορεί αυτό το τρίμηνο το Γαλλικό περιοδικό "Le rouge et le Blanc". Το ρεπορτάζ, 8 σελίδων, περιλαμβάνει παρουσίαση του ιστορικού της περιοχής, αναλυτική περιγραφή των γεωκληματικών συνθηκών και της ποικιλίας ξινόμαυρο ενώ εκτεταμένη αναφορά γίνεται στα οινοποιεία Μπουτάρη, Δαλαμάρα, Κυρ-Γιάννη, Θυμιόπουλου, Αργατιά και Μαρκοβίτη.

Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια για το ξινόμαυρο και αποδέχονται ομόφωνα πως είναι μία ποικιλία η οποία αν καλλιεργηθεί και οινοποιηθεί κατάλληλα έχει δυνατότητες να παράγει κρασιά μοναδικής ποιότητας, ισάξια αυτών της Βουργουνδίας ή του Μπαρόλο.

Το "Le rouge et le Blanc" είναι ένα από τα εγκυρότερα και πιο ανεξάρτητα αμπελοοινικά περιοδικά της Γαλλίας και μεταξύ των συνδρομητών του συγκαταλέγονται σπουδαίοι επαγγελματίες τους χώρου όπως καβίστες και sommelier διάσημων εστιατορίων.

Ένα άρθρο που δικαιώνει την προσπάθεια όλων αυτών που αγωνίζονται για την ανάδειξη του ποιοτικού Ελληνικού κρασιού σε μία από τις ανταγωνιστικότερες και πιο απαιτητικές αγορές του κόσμου!

Οι βαθμολογίες κυμάνθηκαν από 10,5 έως 17 και λαμβάνοντας υπόψιν την αυστηρότατη βαθμολόγηση των κριτικών του συγκεκριμένου περιοδικού, μπορούμε να μιλάμε για μία τεράστια επιτυχία. Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ θα αναφέρω ως παράδειγμα άρθρο με γευσιγνωσία των καλύτερων Chateau του αμπελώνα του Pessac-Léognan στην περιοχή Graves του Bordeaux όπου η βαθμολογίες ήτανε από 11 έως 16 στα κόκκινα! Για να μην μιλήσω για τα λευκά όπου το πασίγνωστο Chateau Laville Haut-Brion βαθμολογήθηκε με 8/20!!!

Από τα 25 κρασιά που δοκιμάστηκαν 8 κρασιά από 4 παραγωγούς και 5 διαφορετικές χρονιές είχαν βαθμολογία υψηλότερη του 15. Τα κρασιά με τις χαμηλές σχετικά βαθμολογίες ήτανε κυρίως νεαρά κρασιά (2004-2005) κάτι που δείχνει πως το ξινόμαυρο χρειάζεται κάποιο χρόνο για ν' αναπτύξει τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά.

Κάτι το οποίο επίσης ενθουσίασε τους Γάλλους γευσιγνώστες ήταν τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που δίνει η ποικιλία στις διάφορες υποπεριοχές της Νάουσας (Ράμνιστα, Παλιοκαλιάς...) ενώ αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι το terroir* εκφράζεται το ίδιο έντονα στα κρασιά περιορισμένης παραγωγής όσο και στα κρασιά μαζικής παραγωγής(όπως το Grand Reserve Μπουτάρη)

Αυτά λοιπόν για όσους επιμένουν να σνομπάρουν το ξινόμαυρο, για όσους υποστηρίζουν πως δεν μπορεί να "σταθεί μόνο του", για όσους συνεχίζουν να καλλιεργούν ξενικές ποικιλίες στα εδάφη της Νάουσας αλλά και για όσους προσπαθούν και στηρίζουν αυτήν την ποικιλία και είχαν αρχίσει να απογοητεύονται!

Και τα καλύτερα έρχονται...

*Terroir:Το σύνολο των εδαφοκλιματικών στοιχείων,της ποικιλίας και των καλλιεργητικών πρακτικών μιας περιοχής που προσδίδει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός προϊόντος παραγόμενο σε αυτήν.

Saint Vincent Tournant

Ο Saint Vincent (ελληνιστί: άγιος Βικέντιος!) είναι ο προστάτης τον αμπελουργών της Γαλλίας. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή του δικού μας άγιου Τρύφωνα, με την διαφορά ότι ο "Βικέντιος" τιμάται δεόντως σε διάφορες περιοχές της χώρας από τους αμπελουργούς αλλά και από όλους τους φίλους του κρασιού.
Στην Βουργουνδία ένα χωριό αναλαμβάνει να φιλοξενήσει κάθε χρόνο της γιορτές προς τιμήν του Αγίου κάτι που έχει καθιερωθεί από το 1947 (έγινε επίσης το '38 κ το '39). Η εκδηλώσεις περιλαμβάνουν περιφορά ομοιώματος του αγίου στο χωριό, λειτουργία και άλλα τέτοια ωραία... Αυτό που όμως τραβάει κόσμο είναι η δοκιμή κρασιού στα οινοποιεία του χωριού και τα πολυάριθμα σταντ που προσφέρουν φαγητό για να συνοδέψουν την κατανάλωση αυτού!
Φέτος την οργάνωση ανέλαβε το γραφικό χωριό του Saint-Roman και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε! Φεύγοντας σχετικά νωρίς από την Beaune τα πάντα ήταν σκεπασμένα με πάχνη και υπήρχε έντονη ομίχλη ενώ το κρύο φανέρωνε πως ο χειμώνας επέστρεψε για τα καλά! Φτάνοντας όμως στο Saint-Roman τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και αφού εφοδιαστήκαμε με το ποτήρι του St Vincent ξεκινήσαμε την οινογευστική μας διαδρομή. Το χωριό είναι σχετικά μικρό αλλά λόγω του ότι χωρίζεται σε άνω και κάτω, η διαδρομές ήταν αναπόφευκτες.
Όσων αφορά την ουσία της υπόθεσης, δηλαδή το κρασί, το St Romain παράγει λευκά και κόκκινα που φέρουν την ονομασία του χωριού (AOC* Saint Roman)**. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο κατά την διάρκεια του St Vincent, λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, το κρασί ήταν παγωμένο (όπως και τα χέρια μας) και δεν καταφέραμε να το εκτιμήσουμε όπως πρέπει. Σε γενικές γραμμές όμως, τα λευκά ήτανε αρκετά "ελαφριά" για Chardonnay, εκτός από ένα "νεαρό" του 2007 που διατηρούσε τα πρωτογενή φρουτώδη αρώματά του και ήταν το μόνο που άφησε καλές εντυπώσεις. Για τα κόκκινα δεν μπορέσαμε να βγάλουμε και πολλά συμπεράσματα πέρα από ένα 2002 του Domaine Buisson που ξεχώρισε λόγω αρωματικής έντασης.
Τελειώνοντας και αφού είχε πάει μεσημέρι κορέσαμε την πείνα μας με μία tartiflette συνοδεία κόκκινου κρασιού από το γνωστότερο παραγωγό του χωριού, Alain Gras, αν και πιστεύω πως ένα λευκό θα ταίριαζε πολύ καλύτερα.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής κάναμε τα σχέδια μας για την επόμενη κυριακή, την οποία και περιμένουμε με ανυπομονησία!

Κωστής


*AOC:Appelation d'origin controlé (ονομασία ελεγχόμενης προέλευσης)

Κάτι αντίστοιχο του δικού μας ΟΠΑΠ.

**Σύστημα αξιολόγησης Γαλλικών κρασιών:
Vin de Table (επιτραπέζιοι οίνοι)
Vin de Pays (τοπικοί οίνοι) π.χ. Vin de Pays d'Oc
AOC Commune (AOC + όνομα ευρύτερης περιοχής) π.χ. AOC Bourgogne
AOC Village (AOC + όνομασία χωριού) π.χ. Apellation Saint Roman Controlée
Στην Βουργουνδία έχουμε επίσης Premier Cru και Grand Cru τα οποία θεωρούνται πως δίνουν την ανώτατη ποιότητα ενώ μικροαλλαγές έχουμε και σε άλλες περιοχές.

Φώτο:Η βαρελοποιία François στο St-Romain (στοκάρισμα-στέγνωμα ξυλείας)

<<...ένα απόλυτα οινικό σαββατοκύριακο!>>

Κυριακή σήμερα και η επίσκεψη στην αγορά των κρασιών της φημισμένης Côte-Rôtie ήταν ότι χρειάζονταν για να κλείσει ιδανικά ένα απόλυτα οινικό σαββατοκύριακο!
Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή, την παρασκευή κ αφού κάναμε μία βόλτα στις κάβες της Beaune, το πρόγραμμα περιλάμβανε γευσιγνωσία στο σπίτι ενός φίλου. Περιληπτικά, δοκιμάσαμε: ένα Cremant κ ένα Savagnin (ouillé*)από το Jura και 2 Coteaux de Languedoc από διαφορετικούς παραγωγούς κ χρονιές.
Το Σάββατο κάναμε μια βόλτα από Dijon κ πιο συγκεκριμένα στην κάβα As du Vin η οποία είναι μία εξαιρετική κάβα από άποψη οργάνωσης κ υποδοχής αλλά τα κρασιά που προτείνονται παραμένουν αρκετά κλασσικά. Τα παιδιά του προσωπικού ήταν ιδιαίτερα συμπαθητικά κ μας πρόσφεραν να δοκιμάσουμε διάφορα ενδιαφέροντα...
Στην συνέχεια, είχαμε την τύχη να ανακαλύψουμε το ''Bar à vins'' κ ''Bar à Jambons''(!) του Bruno. Μπαρ με απίστευτα φιλικό περιβάλλον, αυθεντικές γεύσεις αλλά πάνω απ' όλα μία κάβα την οποία είμαι σίγουρος πως ζηλεύουν κ οι μεγαλύτεροι καβίστες της πόλης! Πόσα μπαρ (ή ακόμη κ εστιατόρια ή κάβες..) έχουν στην κάρτα κρασιών τους όλη την γκάμα του Domaine de la Romanée Conti κ τουλάχιστον 4 millesimes της ομώνυμης ετικέτας? Ο Bruno λοιπόν μιας κ αγαπάει πολύ τους Έλληνες μας πρόσφερε ένα ποτηράκι Saint Peray κ έτσι ξεκινήσαμε το ζέσταμα για τον γευσιγνωστικό μαραθώνιο που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα!

Φεύγοντας στις 8 από την Beaune κ όντας σχεδόν μόνοι στον αυτοκινητόδρομο φτάσαμε γύρω στις 10 στο Ampuis κ ..πέσαμε με τα μούτρα στην δουλειά!!! Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει δοκιμάσαμε αρχικά τα λευκά του Saint-Peray αλλά κ του Saint Joseph ενώ στην συνέχεια περάσαμε σε ότι είχε να κάνει με Crozes-Hermitage και Hermitage ενώ δεν παραλείψαμε να τιμήσουμε κ τα πάντα πλούσια σε αρώματα Viognier του Condrieu! Μεγάλη έκπληξη τα λευκά Saint-Peray φτιαγμένα με την μέθοδο της Σαμπάνιας (αν κ γενικά δεν πολυείμαι "φαν των φυσαλίδων") τα οποία ήτανε τουλάχιστον το ίδιο αξιόλογα κ μία Σαμπάνια αλλά κόστιζαν 3-4 φορές λιγότερα!

Όσον αφορά τα κόκκινα οι "μεγάλοι παίκτες" (Chapoutier, Jaboulet, Guigal...) ήταν κατώτεροι των προσδοκιών αλλά οι τρεις διαφορετικές cuvée των Cornas του Alain Voge μου θύμισαν γιατί λατρεύω το Syrah! Κλασσική αξία το Côte-Rôtie του Jamet το οποίο σπάνια έχει κανείς την τύχη να δοκιμάσει σε τέτοιου είδους παρουσιάσεις. Πλησιάζοντας προς το τέλος κ μη μπορώντας να κρίνουμε κατάλληλα λόγω της κούρασης κ του κορεσμού των γευστικών μας αισθητήρων δεν καταφέραμε να εκτιμήσουμε όπως έπρεπε τα υπόλοιπα κόκκινα που είχαμε βάλει στο πρόγραμμα.
Πριν αφήσουμε το Ampuis δεν παραλείψαμε μία "γνωριμία" από κοντά με τους αμπελώνες της περιοχής. Τα αμπέλια είναι φυτεμένα σε μεγάλες κλίσεις κ η καλλιέργειά τους είναι δύσκολη αφού η μηχανοποίηση είναι σχεδόν αδύνατη. Γι'αυτό τον λόγο δεν συναντάμε συχνά βιοκαλλιεργητές αφού για να απαλλαγούν από τα ζιζάνια (αγριόχορτα) είναι αναγκασμένοι να κάνουν χρήση χημικών ζιζανιοκτόνων. Λύσεις υπάρχουν βέβαια αλλά απαιτούνε συνήθως πολλές ώρες εργασίας ή σοβαρές επενδύσεις (τσάπισμα, ερπυστριοφόρα..).
Τα κλήματα είναι κλαδεμένα σε κλάδεμα Gobelet (καλαθάκι δηλαδή!) και όταν βλασταίνουν υποστηρίζονται από έναν πάσαλο.
Γύρω στις 4 πήραμε το δρόμο της επιστροφής ικανοποιημένοι από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε μέσα σ'αυτές τις 6 ώρες γεμάτες από γεύσεις κ αρώματα!
Κάποιοι από εμάς βέβαια δεν σεβάστηκαν τον κανόνα που λέει πως κατά την διάρκεια μίας γευσιγνωσίας δεν καταπίνουμε το κρασί κ ίδου τ'αποτελέσματα:Άντε κ στα δικά σας!!!



Κωστής

*Τα κρασιά του Jura από Savagnin παράγονται συνήθως σε βαρέλια τα οποία δεν απογεμίζονται (FR: ouillage, EN: topping up), είναι αρκετά οξειδωμένα κ αποκτούν έτσι ξεχωριστή γεύση κ ένα ιδιέταιρο κίτρινο χρώμα. Εξού κ η ονομασία vin Jaune (κίτρινο κρασί). Ένα Savagnin απογεμισμένο (ouillé) συναντάται λιγότερο συχνά.